Στις αρχές Μαρτίου, κάπου στην Αμερική, ένας ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής αναπαρήγαγε την εξής είδηση: Σε κάποια σχολεία της πολιτείας του οι μαθητές κυκλοφορούν ντυμένοι με λούτρινες στολές και αυτοπροσδιορίζονται ως γάτες ή σκύλοι, γαβγίζοντας και νιαουρίζοντας. Για τον λόγο αυτό, οι διευθυντές των σχολείων αποφάσισαν να τοποθετήσουν δοχεία με άμμο για να μπορούν τα… παιδιά να κάνουν την ανάγκη τους. Περιττό να ειπωθεί τι ακολούθησε· πανικόβλητοι γονείς τηλεφωνούσαν στα σχολεία, ενώ αγανακτισμένοι διευθυντές προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, μέχρι τελικά ο γερουσιαστής να διευκρινίσει ότι αυτό που έλεγε δεν ήταν αληθές, ήταν απλώς ένας τρόπος να περιγράψει μια περιρρέουσα και επισφαλή κατάσταση και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου.
Τι τον οδήγησε, όμως, σε αυτές δηλώσεις και στον συνακόλουθο παράλογο πανικό για κάτι που πραγματικά ακούγεται εντελώς παράλογο; Η χώρα της ελευθερίας δεν παύει να είναι συνάμα και η κοιτίδα των θεωριών συνωμοσίας. Μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά θεωρία QAnon, σύμφωνα με την οποία μια ομάδα κανιβαλιστικών παιδόφιλων (συμπεριλαμβανομένων φιλελεύθερων ηθοποιών του Χόλιγουντ και δημοκρατικών πολιτικών) διευθύνουν σπείρα σωματεμπορίας παιδιών, συνέβαλε στην εκλογή του, φερόμενου ως πολέμιου της σπείρας, Ντόναλντ Τραμπ. Μεγάλη μερίδα των συντηρητικών Αμερικάνων δεν μπορεί να αποβάλει τους συνωμοσιολογικούς συνειρμούς: ο φόβος ότι το νέο μεταμοντέρνο παιχνίδι που έχει στηθεί στη σκακιέρα του σεξουαλικού προσανατολισμού των παιδιών διευθύνεται από δόλιους ενήλικους που θέλουν να δημιουργήσουν στρατιές σεξουαλικά αλλοτριωμένων νέων.
Στη Φλόριντα, ήδη πέρασε νομοσχέδιο που θωρακίζει –υποτίθεται– το δικαίωμα του γονιού να μπορεί να λειτουργεί ως κύριος διαμορφωτής του σεξουαλικού προσανατολισμού του παιδιού του. Το νομοσχέδιο στην ουσία απαγορεύει οποιαδήποτε συζήτηση περί σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου από το νηπιαγωγείο μέχρι την τρίτη δημοτικού και γι’ αυτό μετονομάστηκε από τους πιο φιλελεύθερους ως νομοσχέδιο «don’t say gay».
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει προφανώς οι γονείς είναι πως η σεξουαλική αγωγή των παιδιών δεν περνάει από τα θρανία. Λαμβάνει χώρα –και μάλιστα ταχύρρυθμα– βασικά στο TikTok, στο Instagram και στο Netflix. Ηθοποιοί, τραγουδιστές και περσόνες των μίντια δηλώνουν κατά καιρούς α-σέξουαλ, παν-σέξουαλ, non-binary, παν-ρομάντικ κ.λπ. (μιλάμε πλέον για 47 αποδεκτούς τρόπους να ορίσει κανείς τη σεξουαλική συμπεριφορά του) και τα παιδιά μας διαλέγουν ως τι θα παρουσιαστούν την άλλη μέρα στο σχολείο. Φίλη του δεκατριάχρονου γιου μου, στα μέσα της χρονιάς, απαίτησε από τους εκπαιδευτικούς να την αποκαλούν Αλέξη, ενώ μετά fish.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν δασκάλα/καθηγήτρια. Αφορά όλη αυτή η ρευστότητα μια σιωπηρή κραυγή των παιδιών μας ότι δεν μπορούν να ταυτιστούν με τίποτα που μας θυμίζει; Μπορεί τελικά να οδηγήσει στον κλονισμό των έμφυλων στερεότυπων και να ενδυναμώσει την ανοχή και την αγάπη; Πρόκειται απλώς για μια επιπόλαιη τοποθέτηση προς αναζήτησή προσοχής; Γιατί, όπως πολλοί αναρωτιούνται, πώς γίνεται να αυτοπροσδιορίζεσαι σεξουαλικά όταν δεν ξέρεις πραγματικά τι σου ταιριάζει, αφού δεν έχεις δοκιμάσει τίποτα; Τι απαντάμε εμείς οι γονείς στις βαρύγδουπες τοποθετήσεις τύπου «Μαμά, είμαι non-binary» (αφού πρώτα γκουγκλάρουμε);
Τις προάλλες συμπλήρωνα με τον άλλο έφηβο της οικογένειας μια αίτηση για επίσκεψη σε ένα πανεπιστήμιο της Αμερικής. Τα περισσότερα πεδία της αίτησης αφορούσαν τα παραπάνω: Πέραν του βαφτιστικού του ονόματος, ο Γιώργος έπρεπε να συμπληρώσει το όνομα με το οποίο θέλει να αποκαλείται, καθώς και τις προσωπικές αντωνυμίες που θέλει να τον συνοδεύουν. Και σκέφτηκα: Είναι αυτό μια μορφή ελευθερίας –ναι– αλλά ταυτόχρονα είναι και μια μορφή ασύδοτης εξουσίας. Ή ενός αχανούς αστερισμού επιλογών που μπορεί εν τέλει να είναι περισσότερο τυραννικός παρά απελευθερωτικός· δεν ξέρω…
