Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες ενός θρίλερ που εκτυλίσσεται στον αναλογικό, αλλά κυρίως στον ψηφιακό κόσμο, εκείνου των γεγονότων της Πάτρας. Οι αιφνίδιοι θάνατοι τριών παιδιών διαπλέκονται με μια σειρά παράλογων συμπτώσεων και –σε πείσμα του τεκμηρίου της αθωότητας– η μητέρα τους θεωρείται περίεργα αναμειγμένη σε όλο αυτό. Λοιδορείται ήδη στη γειτονιά της, «λιθοβολείται» και στις γειτονιές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με έναν φανατισμό πρωτοφανή. Αν τα tweets εναντίον της ήταν πέτρες, η μητέρα θα είχε προ πολλού εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο για να συναντήσει τις μικρές της και όλοι εμείς, οι αμέμπτου ηθικής κατήγοροι, θα χορεύαμε πάνω από το πτώμα της.
Μια απλή βόλτα στο twitter και στο hashtag #πάτρα τρομάζει. Όχι μόνο λόγω των υπονοιών και των ευρημάτων που υπονοούν την εμπλοκή της μητέρας στον θάνατο των παιδιών της. Αλλά, κυρίως, λόγω της γεμάτης μένους ρητορικής όσων τιτιβίζουν εναντίον της και της εύχονται με μεγάλη ευκολία τον θάνατο. Της εύχονται τον θάνατο, γιατί υποψιάζονται ότι σκότωσε τα παιδιά της, αλλά και γιατί μάλλον αγαπούσε τον άντρα της περισσότερο από αυτά. Ακόμη και επειδή, αντί να εξαϋλώνεται πενθώντας για τον χαμό των κοριτσιών της, εκείνη έβαφε τα μαλλιά και τα νύχια της.
Είναι το απόλυτο τοτέμ τελικά η μάνα, αυτό συνειδητοποιώ σκρολάροντας στα tweets. Αν δεν είναι αυτό που «πρέπει», δεν είναι μάνα. Πρέπει να καταπνίξει οποιαδήποτε διαφυγόντα κατάλοιπα του Εγώ της όταν κάνει παιδιά, αλλά και να συνεχίσει να τα καταπνίγει ακόμη και αν τα χάσει. Πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον έρωτα, να τον κάνει να χωρέσει σε πάνες και μπιμπερό και σε ένα κρεβάτι για τρεις. Και βέβαια πρέπει να πενθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Είναι βαρύς και ασήκωτος αυτός ο ρόλος, ο γεμάτος από «πρέπει», και είναι πολλές οι γυναίκες που δεν τον αντέχουν· αλλά είναι και η κοινωνία που δεν αντέχει τις γυναίκες που δεν τον αντέχουν. Πόσες φορές έχετε ακούσει να παραδίδει την επιμέλεια των παιδιών στον πατέρα μια μάνα που μόλις χώρισε; Καμία; Μία; Και αν το ακούσετε, τι θα πείτε; Ότι αυτή δεν είναι μάνα, ε; Γιατί η μάνα δεν έχει νόημα να ζει έξω και πέρα από τα παιδιά της.
Δεν λέω ότι δεν με συγκλόνισε κι εμένα όλη αυτή η ιστορία, που ελπίζω να φτάνει στο τέλος της και στη λύση του μυστηρίου. Δεν λέω ότι δεν μου φαίνεται αδιανόητη. Το ίδιο αδιανόητη μου φαίνεται, όμως, και η αδυναμία της κοινότητας να αντιληφθεί τι μπορεί να συνέβαινε στο σπίτι εκείνο, γιατί απλώς δεν πάει το μυαλό μας. Πρέπει να αρχίσει να πηγαίνει το μυαλό μας, πρέπει να κλονιστούν τα θεμέλια του μητρικού τοτέμ, για να καταλάβουμε ότι η μητρική αφοσίωση δεν είναι απροϋπόθετη, έμφυτη, ακλόνητη, αγία. Δεν είναι υπόθεση ενός με πολλούς αποδέκτες. Δεν είναι γραμμική και τελεολογική, μπορεί έχει τρύπες και κενά –που πρέπει να τα γεμίζουμε με κατανόηση και αγάπη, για να μην έχουμε ποτέ ξανά μια νέα #Πάτρα.
