Στη Δαρεία μου, που κανονίζει τον βηματισμό μου (αφιέρωση, “Ψεύτης παππούς”, 2017)
Νοέμβριος 2015. Αθήνα. Τα σκαλιά του θεάτρου ήταν φρεσκοπλυμένα για την άφιξή της. Τόσο καλά γυαλισμένα, που τα παπούτσια μου
γλιστρούσαν στο μάρμαρο. Στην είσοδο μας υποδέχτηκαν ζεστά χαμόγελα και λουλούδια. Μπήκαμε αργά αργά ανταποδίδοντας τους
χαιρετισμούς. Την άφησα να κουβεντιάσει με φίλους και θαυμαστές. Η συνέντευξη τύπου θα ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή. Μπήκαμε από
την πλατεία, φρόντισα να βρεθεί μια αναπαυτική πολυθρόνα για να καθήσει, μου έδωσε την τσάντα της και τη συνόδευσα στη σκηνή.
Παρακολούθησα τη συνέντευξη από τα βελούδινα καθίσματα της πλατείας. Η ατμόσφαιρα συγκινητική και το χειροκρότημα εγκάρδιο.
Μετά τις υπογραφές των βιβλίων αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για τον γυρισμό. Τα λουλούδια θα τα μοιραζόμασταν, ήταν πολλά. Κατεβήκαμε τα σκαλιά αγκαζέ, όπως πάντα. Της είπα να προσέχει, γιατί τα σκαλιά γλιστράνε πολύ. Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και την ένιωσα να με σφίγγει πάνω της την ώρα που γλιστρούσα εγώ. Κοιταχτήκαμε και σκάσαμε στα γέλια.
Μάιος 2017. Μόναχο. Πρώτη φορά στο ίδιο δωμάτιο. Πεντάκλινο. Συμπεράναμε ότι ήταν ένδειξη καλής φιλοξενίας. Ίσως και να μην είχαν δωμάτιο υπηρεσίας, όπως συχνά εκείνη χαρακτήριζε το κατάλυμά μου, σε αντίθεση με το δικό της που ήταν συνήθως τύπου σουίτας. Βράδυ. Μήπως να τρώγαμε κάτι; Ένα τοστ με τυρί. Δεν αργήσαμε να έρθουμε αντιμέτωπες με τη γερμανική λογική. Ήταν αδύνατο για την κοπέλα στο μπαρ να κατανοήσει τι χρειαζόμασταν. Τα έτοιμα σάντουιτς που είχε μπροστά της την εμπόδιζαν να διανοηθεί την επαναστατική κίνηση να αφαιρέσει τα περιττά συστατικά και να αφήσει μόνο το τυρί. Το έκανα μόνη μου. Έφαγε το ένα τρίτο. Ποτέ δεν ήταν φαν του φαγητού.
Επίσκεψη σε σχολείο και μετά τραπέζι προς τιμήν της σε εστιατόριο. Ήθελε να πάει στην τουαλέτα. Σηκώθηκα να τη συνοδεύσω, αλλά κάποια από τους συνδαιτυμόνες επέμεινε να τη συνοδεύσει εκείνη, στεκόμενη φρουρός έξω από την τουαλέτα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο έσπευσε για πιπί. Δεν μπορούσε ποτέ να κάνει τη δουλειά της με κάποιον να στέκεται έξω από την πόρτα. Το είχε τραύμα από τον δεσμοφύλακα που έκανε το ίδιο στην εξορία στη Χίο.
Τελευταίο βράδυ, μετά από δείπνο μάς γυρίζουν στο ξενοδοχείο. Είμαστε πέντε. Εμείς στο πίσω κάθισμα. Στο τιμόνι, νέα οδηγός, τελείως άπειρη. Αν και κάτοικος της περιοχής, την καθοδηγεί το GPS. Η ώρα περνάει. Μα ακόμα να φτάσουμε; αναρωτιέται η Άλκη. Αντιλαμβάνομαι ότι η οδηγός είναι στρεσαρισμένη και φοβάται να βγει στις εξόδους που της προτείνει η συσκευή. Προσέχουμε και οι δύο από το πίσω κάθισμα τις πράσινες ταμπέλες του αυτοκινητόδρομου να περνούν πάνω από τα κεφάλια μας. Δίπλα στο άσπρο βέλος η επιγραφή λέει Σάλτσμπουργκ. Δεν μιλάμε, από ευγένεια. Κοιταζόμαστε. Νιώθω το χέρι της να μου σφίγγει το μπράτσο. Διαισθάνομαι μια δόση αγωνίας. Της απαντάω, με ένα νεύμα, αγκαλιάζοντας με την παλάμη μου το γόνατό της. Αναλαμβάνω δράση, αρπάζω το μηχάνημα και με ψυχραιμία διατάζω σχεδόν την οδηγό να ακολουθήσει αυτά που της λέω. Θα την καθοδηγήσω εγώ. Την εμψυχώνω. Φτάνουμε τελικά στο ξενοδοχείο. «Αν δεν ήσουν εσύ, θα είχαμε φτάσει σίγουρα στο Σάλτσμπουργκ. Όχι τίποτε άλλο, ούτε διαβατήρια δεν είχαμε μαζί, βρε παιδί μου!»
*Η Δαρεία Τζαννετάκη, καθηγήτρια Γαλλικών, είχε την τύχη και την ευτυχία να συνεργαστεί με την Άλκη Ζέη αναλαμβάνοντας χρέη συντονίστριας και συνοδού της στις διάφορες εκδηλώσεις και επισκέψεις της σε σχολεία. Στην πορεία έγιναν φίλες. Το κείμενο αυτό είναι η δική της κατάθεση αγάπης για την Άλκη.
