Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαστε με τις κάμερες στα σχολεία. Πολύ. Μας απασχολεί -και καλώς- το αν θα βιντεοσκοπείται το μάθημα, το αν θα εκτεθεί το παιδί μας σε bullying από γονείς που στωικά θα περιμένουν το ολίσθημα του δυσλεκτικού Γιωργάκη ή το σφάλμα του δασκάλου. Έχουμε κρίνει τα σχολεία μας και χωρίς κάμερες μέσα σε αυτά. Όπως όταν γινόμαστε μάρτυρες τηλεοπτικών ρεπορτάζ τύπου: Δεκαοκτάχρονοι ή εικοσάχρονοι ερωτώνται επιθετικά αν ξέρουν τι συνέβη την 25η Μαρτίου και ποιος ήταν ο Όμηρος. Και πολλές φορές δεν ξέρουν. Μα τι μαθαίνουν στα σχολεία, αναρωτιόμαστε. Πού βαδίζουμε; Η απάντηση όμως είναι άλλη από την αναμενόμενη. Βαδίζουμε εκεί που θα βαδίζαμε ακόμη και αν οι ερωτώμενοι ήξεραν ποιος είναι ο Όμηρος ή τι συνέβη στις 25η Μαρτίου. Κάνουμε τις λάθος ερωτήσεις. Απαιτούμε από τις γενιές που έρχονται να ξέρουν τα λάθος πράγματα. Αγαπώ τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την ιστορία αλλά τελικά άλλες είναι γνώσεις που στις οποίες η νέα γενιά πρέπει να εμβαθύνει, για να κάνει τον κόσμο μας -όχι καλύτερο- αλλά βιώσιμο.
Η εκπαίδευση απευθύνεται στους κατοίκους ενός άλλου πλανήτη, αυτού που υπήρχε κάποια χρόνια πριν. Με άλλα προβλήματα και άλλους στόχους. Στον αστερισμό του λόγου των οικονομικών θεωριών, ο άνθρωπος είναι το κέντρο του σύμπαντος και η φύση ασήμαντος δορυφόρος. Η επιβίωση του πλανήτη είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αυτό μαθαίναμε, αυτό μαθαίνουν και τα παιδιά μας.
Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων αρχίζουν να αμφισβητούν αυτή την εκπαιδευτική προσέγγιση, αυτή τη στάση ζωής. Πρόσφατη έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία έδειξε ότι 6 στους 10 ζητούν από την κυβέρνηση να ρίξει τις φωταψίες της στην υγεία, με στόχο έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και με την εκπαίδευση. Φυσικά και δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Όμηρο, την Επανάσταση, τα κληροδοτήματα ενός υπέροχου πολιτισμού. Πρέπει όμως να τεθούν στο κέντρο του εκπαιδευτικού προγράμματος αυτά που μπορούν να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε. Και δεν εννοούμε να εισαχθεί ας πούμε το μάθημα της οικολογίας στα σχολεία, όχι. Αλλά να γίνει η οικολογία και η σχέση μας με τη φύση, η καρδιά όλων αυτών που μαθαίνουμε. Δε μιλάμε για αλλαγή περιεχομένου και προσθήκες. Μιλάμε για διαφορετική ματιά.
Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη συγκυρία να ξαναχτίσουμε τη βάση της εκπαίδευσης. Μακριά από τα κοντόφθαλμα ψευδοδιλήμματα περί καμερών στα σχολεία. Τώρα που, ας πούμε, το να γίνεται το μάθημα έξω, στη φύση, είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να επιστρέψουν τα παιδιά στα σχολεία (σε ποια φύση-στην Αθήνα; σε αυτή που πρέπει να ξαναφτιάξουμε). Με ανησυχεί που όλον αυτόν τον καιρό ο 14χρονος γιος μου διδάσκεται εξ αποστάσεως και χωρίς κάμερες την υποτακτική παρακειμένου μέσης φωνής τόσο ενδελεχώς, λες και με αυτή θα σώσει τον κόσμο. Αυτό με ανησυχεί και όχι για το αν αυτό θα γίνει με κάμερες.
