Με ρωτάει η εκατοστή καλή μητέρα πώς να είναι κανείς «κοντά» στον έφηβό του. Σκέφτομαι να της πω περιληπτικά «καλοπροαίρετα» και μου έρχεται στο μυαλό μια ιστορία που δείχνει πόσο κινδυνεύουμε να ΜΗΝ είμαστε καλοπροαίρετοι με τα μικρά παιδιά (πόσο μάλλον με τους εφήβους).
Το παιδάκι της ιστορίας, τετράχρονο, είναι μαζί με την πολυαγαπημένη του θεία, η οποία κάποια στιγμή, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, του δίνει ένα φιλάκι στο μάγουλο. Το παιδάκι σηκώνει το χέρι του και τρίβει το μάγουλό του.
«Τι κάνεις εκεί;» λέει η θεία. «Πας να καθαρίσεις το μάγουλό σου από το φιλάκι μου;»
«Όχι», απαντάει το παιδάκι, «το απλώνω παντού!»
Και μένουμε όλοι έκθαμβοι με τη γλύκα του παιδιού και την δική μας καχυποψία.
Έτσι αναρωτιέμαι γιατί συχνά η πρώτη μας αντίδραση σε κάτι που μας λένε ή κάνουν τα παιδιά μας είναι προς το κακό. Το παρατηρώ πολύ τελευταία, αλλά δεν ξέρω την απάντηση. Δεν ξέρω γιατί το κάνουμε αυτό εμείς οι τόσο καλοί γονείς, που τα αγαπάμε τόσο.
Και επιστρέφουμε στην εφηβεία και στην κακιά φήμη που έχει αποκτήσει. Κακώς κατά την γνώμη μου. Η εφηβεία χρειάζεται κατανόηση, υπομονή και καλοπροαίρετη αντιμετώπιση. Θα σας πω τα πέντε βασικά για κατανόηση:
- Οι έφηβοι προσπαθούν και πρέπει να δημιουργήσουν την δική τους ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Ένας τρόπος είναι να πηγαίνουν ενάντια στους γονείς και στις πεποιθήσεις τους.
- Η σωματική τους ανάπτυξη και η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ παίρνουν τον λόγο και τους ξαφνιάζουν.
- Οι ΑΛΛΑΓΕΣ στο σώμα τους τους απασχολούν πολύ και τους κάνουν να ντρέπονται. Εξ ου και τα τόσα μαύρα ρούχα που φορούν, γιατί καμουφλάρουν.
- Τα παραπάνω τούς υπαγορεύουν να ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΟΥΝ το σπίτι και τους γονείς τους.
- Άρα η ΠΑΡΕΑ τους γίνεται πάρα πολύ σημαντική. Είναι σαν την καινούργια τους οικογένεια.
Αφήστε και την περιβόητη αλλαγή αντικείμενου αγάπης. Αυτό στην απλή καθομιλουμένη σημαίνει ότι εκεί που πάνω από όλους αγαπούσαν τον πατέρα και την μητέρα τους, τώρα τους «εγκαταλείπουν» για ένα κορίτσι ή για ένα αγόρι. (Πώς να μην πανικοβάλλονται οι γονείς, αλλά αυτό ποτέ δεν κουβεντιάζεται…)
Αν κανείς έχει καταλάβει αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της εφηβείας είναι πολύ πιο εύκολο να κάνει υπομονή. ΚΑΙ να κάνει μια στροφή, να τους αντιμετωπίζει καλοπροαίρετα. Να είναι διατεθειμένος να τους ακούσει, αντί να θέλει να τους κάνει κήρυγμα. Να τους δείχνει εμπιστοσύνη. Να βλέπει το καλό του παιδί που αγωνίζεται να τον αποχωριστεί όχι το παλιόπαιδο που δεν τον σέβεται πια. Να σέβεται την ανάγκη του για την παρέα του και να μην πανικοβάλλεται και να λέει «Τι το κάναμε εδώ; Ξενοδοχείο;» Ναι, προσωρινά ξενοδοχείο, ώσπου να φύγουν για τα καλά.
Προσοχή: Κατανόηση, υπομονή και καλοπροαίρετη αντιμετώπιση δεν σημαίνουν ξέφρενο αμπέλι χωρίς όρια. Τα όρια όρια, απαραίτητα ακόμα στη ζωή τους. Σκέφτηκε τα σαν ένδειξη αγάπης και φροντίδας μέσα στην καλοπροαίρετη ατμόσφαιρα του σπιτιού τους!
