Με τον τίτλο “εξετάσεις” εύχομαι να μην προσπεράσουν τούτο το μικρό κείμενο οι γονείς των πολύ μικρών παιδιών. Αντίθετα, τους ενδιαφέρει, ίσως μάλιστα περισσότερο. Γιατί οι γονείς των πιο μεγάλων παιδιών, που δίνουν τώρα εξετάσεις, έχουν να κάνουν με πιο παγιωμένους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν τις εξετάσεις και την ένταση και το στρες επειδή κάνουν κάτι δύσκολο που θα κριθεί και θα καθορίσει την περαιτέρω πορεία τους. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για τις εισαγωγικές εξετάσεις που είναι και οι πιο σημαντικές, αφού καθορίσουν το τι θα γίνει τα επόμενα μερικά χρόνια της ζωής των παιδιών.
Για αυτές τις εξετάσεις, για τις οποίες συχνά πανικοβάλλονται γονείς και παιδιά, θέλω να πω… Καταρχάς, θα αποδειχτεί χρήσιμο για τα παιδιά μας αν εμείς οι ίδιοι μπορέσουμε να βρούμε μία καλή ισορροπία ανάμεσα στην εμπλοκή και στη μη εμπλοκή με το όλο θέμα. Δηλαδή οι εξετάσεις είναι δικό τους θέμα. Εμείς έχουμε δώσει τις δικές μας και έχουμε τελειώσει. Αυτή την εποχή δε «δίνουμε» οι γονείς εξετάσεις· είναι τα παιδιά μας που «δίνουν». Καταλαβαίνετε τη διαφορά, που εκφράζεται και με λόγια και με πράξεις:
Από τη μια, τους αφήνουμε όλη την ευθύνη που τους ανήκει. Και ̶ έχοντάς τη− πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους. Έτσι, θα πάρουν το μήνυμα ότι τους εμπιστευόμαστε να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Από την άλλη κάνουμε ό,τι πιο υποστηρικτικό και τρυφερό μπορούμε και ξέρουμε ότι τους αρέσει. Μαγειρεύουμε τα αγαπημένα τους φαγητά. Στύβουμε πολλές πορτοκαλάδες. Κάνουμε πιο πολλή ησυχία στο σπίτι. Κοιτάμε να απομακρύνουμε τα εκνευριστικά μικρά αδέλφια. Και είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ να ακούσουμε τις δυσκολίες, τη γκρίνια και τα παράπονα, με κατανόηση και υπομονή.
Παρηγορούμε, δηλώνουμε την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρουν. Κι αν όχι φέτος, υπάρχει και «του χρόνου». Και τονίζουμε πως, ό,τι κι αν γίνει, τα αγαπάμε σταθερά και αμετάκλητα γιατί δούλεψαν σκληρά και προσπάθησαν. Άλλωστε, πολλοί πολύ έξυπνοι και σημαντικοί άνθρωποι δεν πάνε καλά στις εξετάσεις. Είμαι σίγουρη, αν και δεν τους ξέρω ονομαστικά.
Και ερχόμαστε στα προνήπια… Η δική τους ζωή κι αν είναι γεμάτη εξετάσεις με άγνωστα θέματα και προβλήματα που πρέπει να λύσουν και να κυριαρχήσουν… Εξετάσεις δε δίνουν τα προνήπια όταν πρέπει να αποχωριστούν την πολυαγαπημένη τους μαμά και να μείνουν όλη μέρα με μία άγνωστη κυρία; Εξετάσεις δε δίνουν τα πρωτάκια την πρώτη μέρα του μεγάλου σχολείου; Όταν βγάζουν τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο ή τα μπρατσάκια και πρέπει να πέσουν και να μη βουλιάξουν; Εξετάσεις δεν είναι όλα αυτά;
Είναι και παραείναι, πιο δύσκολες μάλιστα και πρωτόγνωρες για ένα φρέσκο, άπειρο ανθρωπάκι. Και εδώ έχουμε την ευκαιρία της ζωής μας με γλύκα και ηρεμία να δώσουμε στο παιδί δύναμη, πεποίθηση στις ικανότητές του, σιγουριά για τον εαυτό του και αντοχή στις μικρές αποτυχίες του. «Δεν πειράζει, δεν έγινε τίποτα, όλοι πέφτουν τις πρώτες φορές χωρίς τις μικρές ρόδες». Και σιγά σιγά, με ήρεμη υποστήριξη και δουλειά και επανάληψη, το παιδί βλέπει όχι μόνο ότι τα καταφέρνει, αλλά και ότι μαθαίνει να τολμά. Και έχοντας αποκτήσει μία καλή εικόνα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή μπορεί και τα καταφέρνει, φτάνει στις διάφορες εξετάσεις «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος» που λέει και ο ποιητής μας.
Τι να πει ο αντιρρησίας μου; Κάλυψα όλες τις ηλικίες και έδωσα το μυστικό της επιτυχίας: Καλή εικόνα για τον εαυτό σου και σκληρή δουλειά. Πανέτοιμοι. Το δε βράδυ πριν τις εξετάσεις μια ευχάριστη ταινία και ύπνο νωρίς νωρίς!
