Η συγγραφέας και στιχουργός Σταυρούλα Παγώνα μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς του πεντάχρονου Γιάννη.

Πριν αποκτήσω παιδί, θεωρούσα τον εαυτό μου την επιτομή του multi-tasking ανθρώπου! Ας γελάσω δυνατά, “μου-χα-χα”! Δεν είχα ιδέα πόσα επίπεδα πάνω αναγκάζεσαι να εκτοξευτείς με την εισβολή ενός μικρού μπόμπιρα στη ζωή σου! Και καθώς στη δική μου κοσμοθεωρία η ιδέα της μητρότητας δεν απέκλειε επ’ ουδενί την δυνατότητα να κάνω όσα με ευχαριστούν και με γεμίζουν, έπρεπε να βρω τρόπους να τα συνδυάσω όλα. Και βρίσκω! Άλλες φορές με περισσότερη επιτυχία, άλλες φορές θυμίζοντας ακροβάτη του τσίρκου που ισορροπεί πάνω σε τεντωμένο σχοινί, κάνοντας ταυτόχρονα ζογκλερικά με αυγά και ντομάτες, ενώ μια μαϊμού έχει καθίσει πάνω στο κεφάλι του και του κλείνει τα μάτια!

Αν πάρουμε ως δείγμα προς εξέταση μια οποιαδήποτε εργάσιμη ημέρα, θα ανακαλύψουμε ότι το ξυπνητήρι της μαμάς χτυπάει αρχικά γύρω στις 7, για να σηκωθεί από το κρεβάτι οριστικά και τελεσίδικα στις 8.15. Ω ναι, με απλά μαθηματικά αυτό μας κάνει 75 λεπτά πρωινής τεμπελίτιδας! Λατρεύω το χουζούρι, την αίσθηση της προστασίας κάτω από τα σκεπάσματα, και το δικαίωμα στην πρωινή ονειροπόληση! Αυτό σε περίπτωση που ο μπαμπάς έχει χάσει στις χθεσινοβραδινές διαπραγματεύσεις και έχει δεχθεί να πάει εκείνος τον μικρό στο σχολείο. Αν ο κλήρος πέσει σε μένα, δεν αλλάζει ακριβώς τίποτα, απλά τρέχουμε σαν τρελοί να προλάβουμε την πόρτα του σχολείου ανοιχτή, η οποία κλείνει στις 8.30. Ευτυχώς, το σχολείο του μικρού είναι δίπλα στο σπίτι μας, οπότε οι δασκάλες ακόμα δεν μας έχουν αποκηρύξει. Επειδή ο μικρός μάς επισκέπτεται πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας, το πρωινό χουζούρι έχει πολλές πολλές αγκαλιές και ζουλήγματα και φιλάκια σε μικρά ποδαράκια και χεράκια, με πλήρη επίγνωση ότι σε λίγα χρόνια που θα περάσουν απίστευτα γρήγορα, θα καλυφθούν από μια ενοχλητική τριχοφυΐα, οπότε ας τα χαρούμε τώρα που είναι γλυκούλια και μπορούμε! Επίσης, μπορεί να μην ακούγεται τόσο αποτελεσματικό όσο είναι, αλλά αυτή τη μιάμιση ώρα στο κρεβάτι, έχω πάντα δίπλα μου το σημειωματάριό μου και σημειώνω τους μικρούς στόχους της ημέρας, κάποια ιδέα που θα μου έρθει καθώς χαλαρώνω, κάτι που πρέπει να κάνω και δεν σηκώνει άλλη αναβολή, ίσως και κάτι που ονειρεύτηκα το βράδυ και θέλω να θυμάμαι… Ένα είδος πρόχειρου πρωινού ημερολογίου δηλαδή. Αυτό με βοηθάει να σχεδιάσω- κατά προσέγγιση πάντα – τη μέρα μου, γιατί “παιδί” και “συνέπεια προγράμματος” είναι δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Γύρω στις 9 φτάνω στο γραφείο, στο You in Europe, όπου υλοποιούμε προγράμματα κινητικότητας και εθελοντισμού για νέους στην Ευρώπη! Λατρεύω τη δουλειά μου, την επικοινωνία με τους νέους, το σχεδιασμό νέων δράσεων, και το γεγονός ότι στο γραφείο μου έχω απέναντι μου ακόμα ένα “παιδί”, τον Βασίλη, συνάδελφο και συνέταιρό μου, που με κάνει να γελάω, να βλέπω τα προβλήματα ως προκλήσεις και να θυμάμαι ότι “παίζοντας μαθαίνεις πάντοτε καλύτερα”.

Επιστροφή το μεσημέρι στο σπίτι για να βρεθούμε ελάχιστα και οι τρεις μαζί. Το έτερον ήμισυ έχει ήδη παραλάβει τον Γιάννη και έχουν στρώσει τραπέζι, αλλά στο δεκάλεπτο πρέπει να φύγει γιατί ως προπονητής βόλεϊ πρέπει να ξεκινήσει τις προπονήσεις του, οι οποίες συνήθως διαρκούν ως αργά το βράδυ. Οπότε, μιας και δεν υπάρχουν παππούδες για support σε καθημερινή βάση, λειτουργούμε με το γνωστό σύστημα “φύγε εσύ – έλα εσύ”. Αν τα προγράμματά μας είναι πολύ πιεσμένα, η “παραλαβή του πακέτου” δηλαδή του μικρού, γίνεται και εκτός σπιτιού. Καμιά φορά λέω πως αν μας ακούσει κανένας να μιλάμε στο τηλέφωνο, θα νομίζει πως κάνουμε παράνομες συναλλαγές.

-Τον έχω μαζί μου, δώσε σημείο συνάντησης…
-Στο supermarket, στο διάδρομο με τα γάλατα
-2.10 να είσαι εκεί.
-Ελήφθη όβερ.

Έπειτα έρχεται ο ευλογημένος μεσημεριανός ύπνος! Μεγάλη υπόθεση το γεγονός ότι ο μικρός μου δεν τον έχει εγκαταλείψει ακόμη. Είναι η μεγάλη ευκαιρία της ημέρας: να χαλαρώσω από το πρωινό τρέξιμο, να γράψω, να συμμαζέψω το σπίτι, να κάνω λίγο ταβανοθεραπεία, ίσως να κοιμηθώ κι εγώ λίγο, τόσο δα, μέχρι το απογευματινό come back!

Κι έπειτα ανεβάζουμε πάλι ταχύτητες: βόλτες στη θάλασσα, στην παιδική χαρά, σε φίλους, στη γειτονιά για ποδήλατο (τα καλά της επαρχίας). Συνειδητά και πολύ αυστηρά έχω επιλέξει ο μικρός να κάνει μόνο μια δραστηριότητα την εβδομάδα (εντάξει το ομολογώ, βόλεϊ κάνει, αλλά τελείως συμπτωματικά… ο μπαμπάς μας δεν φέρει καμία ευθύνη γι’ αυτό) και όλες οι υπόλοιπες ώρες να γεμίζουν με ελεύθερο παιχνίδι, βόλτες, ονειροπόληση, διάβασμα βιβλίων και παρεούλα στο σπίτι. Νομίζω κάθε πεντάχρονο παιδί δικαιούται την ελευθερία του χρόνου του, μακριά από πιεστικά και ασφυκτικά προγράμματα που εξυπηρετούν καθαρά δικές μας ανασφάλειες. Όταν το γυμναστήριο – όσο κι αν μου αρέσει – δεν μας βγαίνει πάντα στο πρόγραμμα, αυτοσχεδιάζουμε στο σπίτι. Χορεύουμε μέχρι τελικής πτώσης, κάτι που μοιάζει με breakdance, lambada και τσιφτετέλι μαζί… Και μετά η μανούλα προσπαθεί να κάνει ασκήσεις εδάφους με τον Γιάννη να ανεβάζει συνεχώς το βαθμό δυσκολίας (+23 κιλά πάνω μου σε κάθε επανάληψη).

Το βράδυ ξεκινάνε οι σκληρές διαπραγματεύσεις, ενώ εγώ προσπαθώ να συνεχίσω το συμμάζεμα που άφησα το μεσημέρι στη μέση η να ετοιμάσω κανένα φαγητό για την επόμενη: Γιάννη τα μαλλάκια – Τα έλουσα χθες. Γιάννη τα δοντάκια – Τα έπλυνα το πρωί – Γιάννη οι πιτζάμες σου είναι πάνω στο κρεβάτι, φόρα τες. – Δεν είναι! Ανεβαίνω να δω… τι στο καλό; Αφού εκεί τις είχα αφήσει πριν λίγο. – Πλάκα σου έκανα, απλά ήθελα να έρθεις για παρεούλα! Υποκύπτω, του κάνω παρεούλα, κάνουμε αγκαλίτσες, λέμε τα ωραία της ημέρας, το φαγητό κάτω στην κουζίνα καίγεται!

Αν έρθει ο μπαμπάς μας νωρίς τον κοιμίζει εκείνος, γιατί έχει την υπομονή να λέει μακρόσυρτες φανταχτερές ιστορίες, που κοιμίζουν και τον ίδιο. Αν πρέπει να τον κοιμίσω εγώ, είμαι πολύ πιο τσιγκούνα. Μια ιστοριούλα βαρετή και μονότονη για να κλείσουν τα ματάκια στην ώρα τους, και να συνεχίσει η μανούλα με τα δικά της (γράψιμο, διάβασμα, λίγο συμμάζεμα ακόμα) μέχρι τις 12-1 το πολύ που θα έχουν πέσει οι μπαταρίες για τα καλά.

Και φτου και απ’ την αρχή, με την συνεχή υπόσχεση στον εαυτό μου να απολαμβάνω κάθε στιγμή της ημέρας όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί μεγαλώνουν και μεγαλώνουμε τόσο, μα τόσο γρήγορα!

Το βιβλίο της Σταυρούλας Παγώνα “Αποστολή… ΤΕΡΑΤΕΞ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, σε εικονογράφηση της Γιάννας Λουλούδη. 

Η Σταυρούλα Παγώνα γεννήθηκε στην Κατερίνη. Σπούδασε Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Από μικρή μιλούσε με ρίμες και ομοιοκαταληξίες. Ως στιχουργός συνεργάστηκε με σημαντικούς συνθέτες και ερμηνευτές ενώ διηγήματα και θεατρικά της έργα έχουν βραβευτεί σε διαγωνισμούς. Τα τελευταία χρόνια αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην παιδική λογοτεχνία και ποίηση, έχοντας βρει τον συγγραφικό της προορισμό. Το 2017 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για τη συλλογή της με 25 παιδικά ποιήματα για παιδιά Δημοτικού.
Η αγάπη της για του νέους, τα ταξίδια, τους ανοιχτούς ορίζοντες και η πίστη της ότι παίζοντας μαθαίνεις πάντοτε καλύτερα την ενέπνευσαν να συνιδρύσει την ΑΜΚΕ You in Europe, όπου ως σύμβουλος νέων σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα κινητικότητας και διά βίου μάθησης για νέους σε όλη την Ευρώπη. Ζει στη Χαλκιδική με την οικογένειά της και πιστεύει ότι η ζωή είναι ωραία επειδή της χάρισε όλα τα παραπάνω, συν τα βιβλία του Τζιάνι Ροντάρι, τα βράδια με ξαστεριά και το παγωτό κεράσι!

Δείτε περισσότερα για τη Σταυρούλα εδώ.