Αγαπητό ημερολόγιο,
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και φέτος, φέρνοντας στα σπίτια μας γλυκά (αααχ, μελομακάρονα), στολισμούς, δώρα και οικογενειακές στιγμές χαλάρωσης και ζεστασιάς!
Πρωινά που θυμίζουν διαφημιστικά σποτάκια γνωστής εταιρίας βουτύρου, δώρα κάτω από το δέντρο, γέλια και ευτυχία.
Πριν από όλα αυτά όμως έρχονται οι διαπραγματεύσεις των λιλιπούτειων συγκατοίκων μας.
Διότι, τι θα ήταν τα Χριστούγεννα αν δεν προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε από τα μέσα του Νοεμβρίου αν θα πάρουμε την κούκλα Μανεκέν που αλλάζει χρώμα στα μαλλιά, το αυτοκίνητο μαζί με το κάστρο της εξ Αμερικής Βαρβαρούλας ή την τηλεκατευθυνόμενη γουρούνα για βόλτα στο πάρκο;
Στη δική μας περίπτωση δε, μιας και το βλαστάρι μας είναι «χριστουγεννιάτικο» παιδί, το έχουμε πάει σε επόμενη κατηγορία και αποφασίζουμε τι θα πάρουμε και πότε. Άλλο για τα Χριστούγεννα, άλλο για τα γενέθλια (παρόλο που πέφτουν την ίδια μέρα), άλλο από τον Άγιο Βασίλη που θα φέρει δύο δώρα «γιατί του τα ζήτησα στο γράμμα μου και θα μου τα φέρει!!». Έτσι, με στόμφο.
Φυσικά, δεν ξεχνάμε το πολυπόθητο πάρτι που το περίμενε όλο τον χρόνο και όταν το ημερολόγιο έγραψε «1η Δεκεμβρίου», είχαμε χαρές και πανηγύρια που ήρθαν «τα γενέθλιά της».
Μάταια προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε πως τα γενέθλιά της είναι στο τέλος του μήνα. Ήδη είχε αρχίσει ο σχεδιασμός του πάρτι της.
Λίγες μέρες αργότερα, φέραμε στο σπίτι τα στολίδια και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Χρυσές και ασημένιες μπάλες, γιρλάντες και ένα φωτεινό αστέρι που θα στεκόταν περήφανα στην κορυφή.
Εν μέσω γιορτινής μουσικής και καλάντων, ξεκινήσαμε να στολίζουμε το σπίτι και τα περίχωρα του με γιορτινή διάθεση. Το πεντάχρονο «θεριό», όπως πάντα, είχε άποψη επί παντός επιστητού και έδινε ανάλογες «εντολές». Η μπάλα με Ρούντολφ πρέπει να μπει μπροστά, το αλογάκι του καρουζέλ στο πλάι, η ασημένια μπαλαρίνα στη βάση. Και όταν αποκαμωμένοι, βάλαμε και τις τελευταίες διακοσμητικές πινελιές, μας τόνισε:
– Να ξέρετε πως είναι άδικο να έχετε μόνο εσείς δέντρο!
– Το δέντρο είναι για όλους. Δεν είναι δικό μας ή δικό σου. Είναι του σπιτιού.
– Τότε να το βάλουμε στο δωμάτιό μου!
– (Με μια φωνή) Όχι.
– Μα, θα ταίριαζε πιο καλά δίπλα στο κρεβάτι μου! Να εκεί. Δίπλα στο γραφείο!
Η καυτή συζήτηση συνεχίστηκε για ώρες. Μέρες. Μέχρι και σήμερα, προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν είναι σωστό που την κρατάμε μακρυά από το δέντρο «της» και πως όταν μεγαλώσει θα αγοράσει ένα που θα είναι μόνο για το δωμάτιό της. Για να μάθουμε.
Είμαι πλέον σίγουρη πως υπάρχει ειδικό μάθημα στο σχολείο, που εξηγεί πως μπορεί ένα πιτσιρίκι με μαθηματική ακρίβεια να κλονίσει το νευρικό σύστημα των γονιών του.
Και η θυγατέρα μας έχει πάρει αριστείο!
