Ο συγγραφέας (και όχι μόνο) Γιώργος Παναγιωτάκης μάς μιλάει για το 24 του, μέσα στο οποίο συμβιώνει (μεταξύ άλλων) με τις δυο του κόρες.
Τα τελευταία χρόνια, ζω σ’ ένα σπίτι όπου κατοικούν επίσης τρεις γυναίκες και μια θηλυκή γάτα. Παρακάτω, θα μιλήσω για δύο από τα τέσσερα αυτά αλλόκοτα πλάσματα. Τα πιο αλλόκοτα. Εκείνα που εμφανίστηκαν από το πουθενά, με το έτσι θέλω, χωρίς προηγουμένως να τα έχω δει και να έχουμε συμφωνήσει να συγκατοικήσουμε. Ο λόγος για τις δύο μου κόρες.
Δεν είναι και πολύ εύκολο να ζεις μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται διασκεδαστικό. Παράδειγμα: Προχωράς αμέριμνος μέσα στο σπίτι, όταν ξαφνικά κάποιος σου επιτίθεται, σκαρφαλώνει στην πλάτη σου και έπειτα προσγειώνεται με κατακόρυφο ξανά στο έδαφος. Είναι η μικρότερη κόρη σου, η οποία είναι αεικίνητη και έχει πάθος με τα ακροβατικά. Αν δεν έχεις κοψομεσιαστεί, είναι μια ευχάριστη στιγμή.
Ή: Έχεις μόλις τελειώσει τις δουλειές του σπιτιού και ετοιμάζεσαι να αράξεις για λίγο, όταν ακούς έναν τρομακτικό θόρυβο και μετά ένα απλό: «Ουπς!». Είναι η μεγάλη σου κόρη, η οποία καθώς έβλεπε στο λάπτοπ σου ένα επεισόδιο του “Big Bang Theory”, αναποδογύρισε κατά λάθος ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά στο χαλί. Είναι ανακουφιστικό, γιατί σκέφτεσαι ότι ο κιμάς θα μπορούσε κάλλιστα να έχει προσγειωθεί στο λάπτοπ σου. Τρίτη ευχάριστη στιγμή: Μπαίνεις στο δωμάτιό τους, βλέπεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και νιώθεις πολύ χαρούμενος που έχεις δικό σου δωμάτιο και δεν είσαι υποχρεωμένος να ζεις εκεί.
Υπάρχουν όμως και οι λιγότερο ευχάριστες στιγμές. Για παράδειγμα, ετοιμάζονται για ένα πάρτι και έρχονται κάθε τρεις και λίγο και σε ρωτούν: «Τα μαλλιά μου είναι καλύτερα έτσι ή αλλιώς;», «Μου πάνε καλύτερα αυτά ή εκείνα τα σκουλαρίκια;», «Να φορέσω καλύτερα αυτήν ή εκείνη την μπλούζα;». Μπορούν πραγματικά να σε τρελάνουν. To ίδιο και όταν τσακώνονται για το ποια ταινία θα δούμε το βράδυ. Είναι δύσκολο να βρεις μια συμβιβαστική λύση. Η μικρή αγαπάει τα μιούζικαλ, ενώ η μεγάλη τα γκανγκστερικά.
Οφείλω, πάντως, να παραδεχτώ πως η παρουσία τους είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, ίσως και σωτήρια σε ό,τι αφορά τη δουλειά μου. Συχνά, άλλωστε, καταφεύγω σ’ αυτές για μια έκφραση της μόδας, για ένα μουσικό συγκρότημα που αγνοώ, για μια εφηβική συνήθεια που εμφανίστηκε τελευταία… Επιπλέον, τους διαβάζω πάντα τα βιβλία μου πριν τα παραδώσω. Το έκανα και στα έξι βιβλία της σειράς «Αταξίες στην Τάξη», το κάνω και τώρα που γράφω το τρίτο της σειράς «Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων». «Αυτό άλλαξέ το», λένε κατηγορηματικά όταν ένα αστείο τούς φαίνεται κρύο ή όταν μια φράση τούς ακούγεται παρωχημένη. Εννοείται ότι σχεδόν πάντα ακολουθώ τη συμβουλή τους.
Οπότε, ναι. Δηλώνω ευτυχής που τα δύο αυτά αλλόκοτα πλάσματα εμφανίστηκαν στη ζωή μου.
Όταν ο Γιώργος Παναγιωτάκης ήταν παιδί, ήθελε να γίνει συγγραφέας και να γράφει περιπετειώδη μυθιστορήματα. Όταν όμως μεγάλωσε δούλεψε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ακόμη, εργάστηκε σαν συντάκτης σε διάφορα έντυπα και έγραψε σενάρια για βιντεοπαιχνίδια. Τελικά έγινε και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν μεταξύ άλλων το μυθιστόρημά του «Μικρόκοσμος», καθώς και η σειρά παιδικών βιβλίων «Αταξίες στην Τάξη» (Βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για παιδιά του περιοδικού Αναγνώστης 2015). Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το νεανικό μυθιστόρημά του «Αλάστρα. Το βιβλίο των δύο κόσμων» και η σειρά «Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων».
