Η Μαριέττα Κόντου, Δρ Κοινωνικής Ψυχολογίας με ειδικότητα στη Συστημική Οικογενειακή θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας και Βιοθυμική ψυχοθεραπεία, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.

6:00: Ξυπνάμε οι μισοί της οικογένειας. Πρώτη εγώ, μηχανικά, με το μισό ημισφαίριο ξύπνιο και το άλλο μισό να κοιμάται ακόμη (ειδικά αν είναι χειμώνας!). Πρωινό για τον μεγάλο, πακέτο φαγητό για το σχολείο και ξύπνημα, εκτιμώντας με άπειρο σεβασμό ότι και το πεντάλεπτο παραπάνω ύπνου κάνει τη διαφορά, σε όλα τα παιδιά, πολύ περισσότερο σε έναν έφηβο 14 ετών που καίει εγκεφαλικά και σωματικά τα πάντα και από τη στιγμή που θα ανοίξει το μάτι του του φταίνε επίσης τα πάντα!

7:00-8:00: Τον βγάζω στο σχολικό και μπαίνω ξανά στο σπίτι για να ξυπνήσω και τον μικρό που πηγαίνει ακόμη σχολείο κοντά και η διαδρομή είναι μικρή, άρα κερδίζει μία ώρα ύπνου ο τυχερός. Του χρόνου και εκείνος Γυμνάσιο και πολύ πρωινό ξύπνημα και μεγάλη απόσταση με το σχολικό… Για άλλη μία φορά νερό, χυμός, τοστ, μπάρα ή κέικ check! Αυτός ευτυχώς πιο ήρεμος, βούδας, σκάει και κανένα μισοεφηβικό χαμόγελο πριν φύγει, τον πηγαίνει ο μπαμπάς σχολείο, τον φιλώ στην πόρτα και κάθε πρωί μια μικρή μελαγχολία που ξέρω πως θα τους ξαναδώ το απόγευμα ή κάποιες φορές και το βράδυ.

9:00-13:00: Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη ξεκινώ από νωρίς τις συνεδρίες. Τρίτες πρωί τάνγκο και Παρασκευές συνήθως επισκέψεις και παρουσιάσεις σε σχολεία και οι δικές μου εποπτείες. Πρώτο μικρό διάλειμμα κατά τη 1. Γεμίζει με τηλέφωνα, e-mail, επικοινωνίες για παρουσιάσεις, ομιλίες, έκτακτα περιστατικά, συμπλήρωμα φακέλων, ένας γρήγορος καφές και τα κεφάλια ξανά μέσα. Και πάλι με το μισό ημισφαίριο όλα αυτά, το άλλο μισό είναι πάντα στα παιδιά. «Τι να κάνουν τέτοια ώρα; Έγραψε ο μεγάλος το τεστ της φυσικής; Θα έχει τελειώσει τώρα και θα κάνουν διάλειμμα. Πώς είναι ο μικρός, έφυγε το πρωί με λίγο συνάχι, μήπως δεν έπρεπε να τον στείλω σήμερα σχολείο;…». Πριν ξεκινήσω τις μεσημεριανές μου συνεδρίες μιλώ στο τηλέφωνο με τον μικρό που έχει επιστρέψει. Τα νέα της ημέρας, διάθεση, μάλωσα-δε μάλωσα σήμερα με φίλους, πολλά-λίγα μαθήματα, χωνεύω-δε χωνεύω σήμερα τη δασκάλα (συνήθως ανάλογα αν τους έχει βάλει πολλά ή λίγα μαθήματα), «σ’ αγαπάω μαμά» και «τι ώρα τελειώνεις σήμερα;» ρουτίνες στάνταρ που δεν μπορώ χωρίς αυτές…

14:00 και μετά: Συνέχεια των συνεδριών μου. Ατομικά, ομάδες και αν ξεκλέψω λίγο χρόνο θα προσπαθήσω να γράψω κανένα άρθρο που χρωστώ, το σημείωμα για το σούπερ μάρκετ, έρευνα για εργασίες των παιδιών που μου έχουν ζητήσει βοήθεια και διάβασμα δικό μου που δεν βγαίνει πάντα το βράδυ. Συνήθως όμως ο χρόνος δεν φτάνει για να τα κάνω όλα, αλλά ένα ένα τη φορά.

17:00: Κάποιες φορές πετάγομαι να πάρω τον μεγάλο από το σχολικό, να τους δω λίγο, να πούμε τα νέα τους από κοντά, να μου αναθέσουν εκκρεμότητες και να τρέξω να τις φροντίσω (μαμά, θέλω κούρεμα, μαμά, μου λείπουν χαρτόνια κανσόν για την αυριανή εργασία, μαμά, τρία στιλό από αυτά με τη γόμα στον πισινό που σβήνει καλά και 2 τετράδια σπιράλ Α4 3 θεμάτων, μαμά, μαμά μαμά…). Τις μισές τις ξεχνάνε και τις ξαναθυμούνται όταν έχω επιστρέψει ξανά στο γραφείο, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.

18:00-20:00: Τελευταίες συνεδρίες και ομάδες 2 φορές την εβδομάδα. Το 8 είναι το όριο, κάποιες φορές καταφέρνω να τελειώσω και 7. Τρέχω στα παιδιά. Στις 7 έχουν τελειώσει από αγγλικά και ιδιαίτερα και ξεκινά η ώρα των σπορ. Βοηθάμε όλοι, παππούς, μπαμπάς, μαμά, γινόμαστε χταπόδια (κυρίως ο παππούς…). Καράτε Δευτέρα-Τετάρτη και Παρασκευή, Τρίτη και Πέμπτη στίβος, τις Παρασκευές χώνουμε κάπου εκεί κατά τις 5 και την ηλεκτρική κιθάρα του μεγάλου που είναι η ψυχοθεραπεία του και η ώρα που λέει όλα του τα μυστικά στον δάσκαλό του, άρα δεν το χάνει με τίποτα. Ο μικρός το πιάνο το σταμάτησε φέτος, γιατί λέει ότι θέλει έναν δάσκαλο που να έχει πλάκα και να του λέει και εκείνος τα μυστικά του και μέχρι τότε η μουσική και αυτός κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας.

21:00 και μετά: Επιστροφή από προπόνηση και υπόλοιπο διαβάσματος για τα αγόρια, βραδινά μπάνια και λουσίματα, ρούχα για την επόμενη μέρα, «Τζώρτζη, τελείωνε με το πιστολάκι», «Βάιε, το τελείωσες όλο το ζεστό νερό», ανταλλαγές ρούχων μεταξύ τους όχι πάντα δίκαιες, συμφωνίες που δεν τηρούνται και κοσμητικά που πέφτουν βροχή και κάνουμε τα «στραβά αυτιά», γιατί έφηβοι είναι και πρέπει να «τα βρουν μεταξύ τους», κλασικά παζαρέματα για την ώρα του ύπνου και διαπραγματεύσεις (έτσι για το καλό), μυστικά μεταξύ τους που εμείς δεν κάνει να ακούσουμε και μυστικά μεταξύ μας που εκείνοι δεν κάνει να ακούσουν, τρυφερές καληνύχτες που ευτυχώς η εφηβεία δεν μας έκλεψε ακόμη και μικρές αθώες συνωμοσίες αν το αίτημα είναι σχετικά δίκαιο για το σαββατοκύριακο. Τις Παρασκευές μετά τις 9 που τελειώνουν την προπόνησή τους, τηρούμε με ευλάβεια το εμείς οι τέσσερις ή και με καλούς φίλους έξω για φαγητό ή στο σπίτι σουβλάκια και ταινία χουχουλιάρικη. Κλείνουν κινητά, ή τουλάχιστον το προσπαθούμε, και κοιταζόμαστε στα μάτια. Λέμε όχι μόνο τα νέα της ημέρας αλλά και της εβδομάδας ολόκληρης. Οι απαραίτητες γκρίνιες για τις «αδικίες» της ζωής και το δύσκολο επάγγελμα του μαθητή και παραπονάκια για ένα ακόμα σαββατοκύριακο που θα έχουν λίγο ελεύθερο χρόνο.

Σαββατοκύριακα: Κοιμόμαστε λίγο παραπάνω, αλλά όχι και κάτι το φοβερό. Σκορπιζόμαστε όλοι στους χορούς μας, στους στίβους, τα γυμναστήριά μας και κάποια ιδιαίτερα μαθηματικά και αγγλικά που μπήκαμε στην τελική ευθεία, ο μεγάλος έδωσε για proficiency και τελείωσε και ο μικρός δίνει για lower. Το μεσημέρι μαζευόμαστε για φαγητό και χρόνο μαζί για οτιδήποτε, δεν μας νοιάζει, αρκεί να είμαστε μαζί. Γιατί είναι και φορές που εμείς είμαστε οι ταξιτζήδες, τους πάμε στους φίλους, στο σινεμά, στο πάρτι, τους περιμένουμε ή ξενυχτάμε για να τους ξαναφέρουμε και στο ενδιάμεσο πίνουμε και κανένα τρυφερό καφέ οι δυο μας ή κανένα κρασάκι που να μας θυμίζει πώς ήμασταν χωρίς παιδιά και πόσο πιο ευτυχείς και τυχεροί -αν και κουρασμένοι- που τους έχουμε…

Η Μαριέττα Κόντου έχει γράψει μέχρι τώρα 3 βιβλία για παιδιά, ενώ ετοιμάζεται το τέταρτο βιβλίο της που λέγεται Φτου ξελύπη και θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το βιβλίο βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Γιούσρα Μαρντίνι από τη Συρία, ένα νεαρό κορίτσι, που κολύμπησε ως τη Μυτιλήνη κρατώντας μια βάρκα και πήρε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Βραζιλία.