Η Χριστίνα Κοπανά είναι συνιδιοκτήτρια της διαφημιστικής εταιρίας Scarlet, δημιουργός της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας givethekids, συγγραφέας του βιβλίου “Κορίτσια, θα γίνω μάνα” και αιώνια έφηβη.

06.50: Κάτι ακούω μέσα στον πιο βαθύ μου ύπνο. Όχι δεν είναι ο κόκορας Αλόνσο, από το απέναντι σπιτάκι. (Μα κόκορας στην Αθήνα; Βεβαίως, λίγο ακόμα και θα πείσω τον άντρα μου να τον πάρουμε σπίτι). Όοοοοοχι! Είναι το κινητό ξυπνητήρι. Κινητό θα γίνει σε λίγο που θα το εκσφενδονίσω στην ντουλάπα απέναντι. Ευτυχώς κάτι μου ψιθυρίζει στο αφτί ότι εκτός από ξυπνητήρι είναι και τηλέφωνο και γλιτώνει παρά τρίχα.

06:55: Σηκώνομαι και βάζω την κάλτσα για γάντι και τη φόρμα για μπλούζα. Ανοίγω πόρτα κρεβατοκάμαρας και απ’ έξω με περιμένουν δύο. Γάτες. Σούζα σαν σουρικάτες αναμένουν να τραφούν. Μπαίνω στο μπάνιο και με ακολουθούν. Βλέπω κάτι στον καθρέφτη. Δεν αναγνωρίζω τι είναι γιατί φοράει κάτι κάλτσες για γάντια. Πλένομαι με το ζόρι και πάω στην κουζίνα.

06:58: Ανοίγω ντουλάπι να βάλω φαγητό στις γάτες που λίγο ακόμα και θα με φάνε ζωντανή.

06:59: Ζεσταίνω γάλα, φρυγανίζω ψωμάκι, βάζω βουτυράκι, μελάκι και ετοιμάζω κυτίο φαγητού για το σχολείο. Τζάμπα, δηλαδή γιατί όλα πίσω θα τα φέρει πάλι.

07:02: Πάω να τον ξυπνήσω. “Ελα, αγοράκο μου, έλα παιδάκι, να σηκωθείς, θα φύγει το σχολικό”. Η απειλή δεν πιάνει, τι απειλή δηλαδή, σαν ευχή ακούγεται στα κοιμισμένα αφτάκια του.

07:03: Σηκώνεται, τρέχω. Παίρνω κλειδιά, ξεκλειδώνω, καλώ ασανσέρ, ξαναμπαίνω μέσα, πάω έξω από το μπάνιο, του λέω: “μην ξεχάσεις το πρόσωπό σου να πλύνεις” και στο μεταξύ στρώνω λίγο τον καναπέ, μαζεύω τα ξεχασμένα ποτήρια από το τραπέζι, γιατί τι; θα αφήσω δύο λεπτά χωρίς κάτι να κάνω; Ο μικρός φωνάζει: “μαμά, κάλτσες”, τρέχω, ναι δίκιο έχει, πάω στη βεράντα στα απλωμένα, μαζεύω 2 διαφορετικές κάλτσες, το βλέπει, ξαναγυρνάω να βρω το ταίρι.

07:07: Πίνει το γάλα του με το ένα χέρι, με το άλλο τρώει τη φέτα και παράλληλα διαλέγει ποιες τάπες θα πάρει στο σχολείο -που “ναι, μαμά τις απαγόρευσαν τις τάπες στο σχολείο”. “Τότε, τι τις παίρνεις μαζί σου, αγάπη μου;” “Για ψυχολογικούς λόγους, μαμά”.

07:12: Με ανοιχτή την πόρτα περιμένω να τελειώσει το γάλα του. Το ασανσέρ που τόση ώρα περίμενε σαν Πηνελόπη, στον όροφό μας, μόλις ο μικρός αποφασίσει να έρθει, το καλούν και φεύγει.

07:15: Το σχολικό μόλις έφτασε, λέμε “καλημέρα” στον Αλόνσο, τον φιλώ, του λέω “σαγαπώ”, μπαίνει στο σχολικό και για 1 ολόκληρο λεπτό στέκομαι να το βλέπω να στρίβει, να φεύγει χωρίς να κάνω τίποτα. Αν και αυτό γίνεται εδώ και 5 χρόνια, κάθε φορά νιώθω μια μικρή σουβλιά αποχωρισμού που περνάει αμέσως.

07:30-08:30: Φτιάχνω τον χυμό μου και μετά κάνω την πρωινή μου γυμναστική: Θα καθαρίσω λίγο, θα μαζέψω τα χθεσινά και αγαπημένα απομεινάρια, θα ποτίσω και θα μιλήσω στις τριανταφυλλίτσες μου που κάθε μέρα μου πετάνε και ένα νέο μπουμπουκάκι και μου γεμίζουν αγάπη τα μάτια, τη ροδίτσα μου που μου θυμίζει τη ροδιά μου στο χωριό που έχει την ηλικία μου και την είχε φυτέψει ο μπαμπάς μου όταν γεννήθηκα, θα καθαρίσω την άμμο των γατών μου, θα σιδερώσω, θα πλύνω πιάτα, θα θυμηθώ να πετάξω τα σκουπίδια που προφανώς και θα ξεχάσω, θα παραγγείλω καφέ, θα φάω κάτι, θα κάνω ντους, θα ντυθώ, θα βαφτώ και θα ξεκινήσω για το γραφείο.

09:30-18.30: Στη δουλειά συνεχίζεται το 24ωρο μου. Τελεία. Δεν υπάρχουν πολλά να περιγράψω. Όταν είμαι στη δουλειά μου, είμαι στη δουλειά. Με έναν τρόπο στη δουλειά των ονείρων μου, που όμως έχει τόσες μικρές σπαρταριστές κι άλλες φορές βασανιστικές λεπτομέρειες, που δεν μου φτάνουν οι 700 λέξεις που μου ζήτησε η Πελιώ να έχει το κείμενο για να τις περιγράψω. Έχω και τη Μαρκέλλα, την εκδότρια, βλέπετε εδώ δίπλα μου τώρα που γράφω και μου ζητάει το κείμενο a-s-a-p και τη Μιμή που δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ γιατί με κάνει και γελάω με αυτά που λέει και τη Γωγώ να γελάει με μένα που γελάω με τη Μιμή -τώρα πήρατε μια γεύση.

18:45: Μπαίνω στο αυτοκίνητο να φύγω. Με παίρνει τηλέφωνο ο μικρός μου: “Μαμά, θα αργήσεις;” Νιώθω να μου λείπει τόσο πολύ, που τρέχω γρήγορα να φτάσω σπίτι, να τον πάρω αγκαλιά, αγκαλιά, ναι αυτό γράφει πάνω μου μόνο γιατί έχω να τον δω 12 ώρες, τις μισές από το 24ωρο, ω, πόσες πολλές μακριά του και μακριά από τον άντρα μου. Τελικά τι μένει σε αυτό το 24ωρο; Μένει η έλλειψη απ’ όσα χάνουμε, που όμως γεμίζει από αυτά που παίρνουμε όταν είμαστε κοντά τους.   

19:45: Μπαίνω σπίτι, σε λίγο γυρνάνε από τη γυμναστική του μικρού. Ακούω το ασανσέρ να φτάνει και κρύβομαι πίσω από την πόρτα. Μπαίνουν μέσα, τον ακούω να λέει: “Μα αφού έχει έρθει, μπαμπά, είδα το αυτοκίνητό της.” Κρύβομαι λίγο ακόμα και τσουπ, εμφανίζομαι, τους παίρνω αγκαλιά και ναι, μπορεί να μένουν μόνο 4 ώρες από το 24ωρο μου, αλλά τώρα για μένα αρχίζει με αυτή την αγκαλιά.

Στις 17/12, το givethekids μαζί με τον συγγραφέα Αντώνη Παπαθεοδούλου και τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας περιμένουν στον Πολυχώρο Μεταίχμιο για να προσφέρουμε τρόφιμα/δωροεπιταγές για οικογένειες που έχουν ανάγκη, με αφορμή την επανακυκλοφορία του βιβλίου Ο Ραφτάκος των Λέξεων. Δείτε περισσότερα εδώ.