Ένα ξεχωριστό βιβλίο είναι το έργο των Μαρίας Κοντού και Γιώργου Σγουρού «Στέλιος Κυριακίδης. Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό». (Εκδόσεις Πατάκη). H κ. Κοντού, εγγονή του Στέλιου Κυριακίδη, το έγραψε θέλοντας να κάνει γνωστή την ιστορία του παππού της στο παιδικό αναγνωστικό κοινό και να μιλήσει για τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με την αγάπη για τον αθλητισμό και την αξία της προσφοράς, δίνοντας σε όλους το μήνυμα ότι όλα είναι δυνατά να συμβούν εάν έχουμε στόχο. Η αποφασιστικότητά του, το πείσμα του και η αφοσίωσή του στη μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, έκαναν τον Κυριακίδη να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πετύχει  το ακατόρθωτο, να κερδίσει το 1946, αν και υποσιτισμένος, το Μαραθώνιο της Βοστώνης και να συγκεντρώσει έτσι βοήθεια για τη ρημαγμένη μεταπολεμική Ελλάδα, το γνωστό «Πακέτο Κυριακίδη». Το Τaλκ μίλησε μαζί της και σας μεταφέρει αυτούσια αυτά που μας είπε!

Ήμουν πολύ τυχερή να έχω κοντά μου τον παππού μου μέχρι τα 20 μου χρόνια. Μικρά παιδιά ακόμα, μας έπαιρνε με τον αδελφό μου να πάμε βόλτα. Χρειαζόμασταν δυο ώρες τουλάχιστον για να διανύσουμε  τα 200 μέτρα από την γωνιά της Κουμπάρη μέχρι το Σύνταγμα, από τον κόσμο που τον σταματούσε και τον χαιρετούσε και εμείς κοιτιόμασταν με τον αδελφό μου και λέγαμε “όοοχιιι πάλι…”. Για εμάς τα μικρά παιδιά ήταν ο παππούς μας και εκείνοι μας τον στερούσαν!
Όπως οι πιο παλιοί, o παππούς κυκλοφορούσε καθημερινά με σακάκι, γραβάτα και ασορτί καπέλο, πάντα πάνω στο αγαπημένο του  ποδήλατο. Αρνήθηκε να οδηγήσει αυτοκίνητο μέχρι τα 77 χρόνια του και πήγαινε παντού με το συγκεκριμένο ποδήλατο με τη δερμάτινη σέλα. Από την Αγία Παρασκευή μέχρι την Ακαδημίας στον ΣΕΓΑΣ. Μόλις έβλεπαν κάποιον πάνω σε ένα ποδήλατο με καπέλο ήξεραν ότι ήταν ο Κυριακίδης. Και χαιρετούσε όλους πάντα με το χαμόγελο. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις πολυτέλειες…
Όταν βρέθηκε ο Γιώργος Σγουρός στο δρόμο μου- που έχει κάνει και την εκπληκτική εικονογράφηση –  αποφασίσαμε να γράψουμε   αυτό το παιδικό βιβλίο. Μέχρι τότε οι ιστορίες για τον παππού μου ήταν εκεί καθημερινά. Από μικρό παιδί της άκουγα… Όταν πέρσι,  άρχισα να ξαναδιαβάζω τα ντοκουμέντα και να γράφω, είδα τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία. Τι σήμαινε αυτή η σωτήρια προσφορά του παππού μου στους πεινασμένους Έλληνες και γιατί είχε τέτοια αναγνώριση όσο ζούσε. Μέχρι τότε ήταν όλα δεδομένα, όπως, άλλωστε αισθάνεται  ένα παιδί για τον παππού του…

Αποκτώντας με τα χρόνια και εγώ τα δικά μου βιώματα, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις πήραν άλλο χρώμα, το ίδιο και η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου για τόσα χρόνια. Βλέποντας πόσο κόπο και δύναμη χρειάζεται να πετύχεις το οτιδήποτε βάλεις στο μυαλό σου. Πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για ένα μεγάλο σκοπό και όχι απλώς για να κερδίσεις τον συναγωνιστή σου ή το προσωπικό σου ρεκόρ. Σαν αθλήτρια και εγώ συνειδητοποιούσα τι θα πει το μυαλό να καθοδηγεί το σώμα. Πόσο δύσκολο είναι την ώρα που είσαι κουρασμένος να καταφέρνεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου και πόσο όλα είναι μέσα στο μυαλό μας ανάλογα με το στόχο μας και τις αξίες μας. Πόσο εύκολο είναι να το βάζεις κάτω αντί να προσπαθείς ξανά και ξανά. Η ζωή δεν είναι μόνο νίκες αλλά και πάρα πολλές ήττες! Πως τις περισσότερες φορές ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτός που μας εμποδίζει να ξαναπροσπαθήσουμε…. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το μικρό χωριό του και χωρίς μέσα και έφτασε μέχρι τα 36 του να βοηθά την Ελλάδα με το «πακέτο Κυριακίδη» που συνέλεξε- σιτηρά, ρούχα, κουβέρτες- αλλά μέχρι και τον Πρόεδρο Τρούμαν των ΗΠΑ να βλέπει τον κοκαλιασμένο αθλητή να κάνει γνωστή την κατάσταση της χώρας του ευαισθητοποιώντας τη μισή υφήλιο!

Το μέλλον της χώρας μας είναι στα μικρά παιδιά και τέτοιες ιστορίες θα μπορούσαν να εμπνεύσουν την νεώτερη γενιά δίνοντας τους την Αξία της προσπάθειας και της προσφοράς στους άλλους σε συνδυασμό με  την αγάπη για τον αθλητισμό. Ιστορίες τέτοιων ανθρώπων είναι ωραίο να μένουν στη μνήμη μας και ίσως να μας γίνονται παραδείγματα… Είναι συγκινητική η ανταπόκριση και το ενδιαφέρον που νιώθω κάθε φορά που παρουσιάζω αυτό το βιβλίο σε κάποιο σχολείο και πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι ερωτήσεις που μου κάνουν μετά τα παιδιά κυρίως για το θέμα της επανάληψης της προσπάθειας… Εκεί βρίσκω την επιβράβευση για τη πραγματοποίηση του βιβλίου αυτού!

Αυτό που είναι πραγματικά είναι αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι όσο ζούσε δε σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Όταν το 1952 εξελέγη στο συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ, ήταν αυτός που θεμελίωσε τον οργανωμένο παιδικό αθλητισμό. Μέχρι τότε οι αθλητικοί όμιλοι προπονούσαν μόνο τους αθλητές. Δεν είχαν προγράμματα για μικρά παιδιά ώστε να αγαπήσουν  τον αθλητισμό και να ξεπηδήσουν έτσι οι μελλοντικοί πρωταθλητές. Με πρωτοβουλία του, έβαλαν στους δήμους τότε γυμναστές τα απογεύματα να πηγαίνουν οι γονείς τα παιδιά τους να γυμναστούν. Ακόμα περισσότερο, όταν  το 1956 χρήματα δεν υπήρχαν στο κράτος για να αποκτήσει η Φιλοθέη το δικό της στίβο, ζήτησε από το δήμο ένα κομμάτι γης και στη κυριολεξία με τα χέρια του και τη βοήθεια όποιου γνώριζε, που έκανε κάποια εργασία στις οικοδομές, τον έφερνε να βοηθήσει εθελοντικά στη κατασκευή του Στίβου της Φιλοθέης… «Το γυμναστήριο» όπως το έλεγε- που τώρα έχει πάρει και το όνομα του, ήταν η μεγάλη του αγάπη. Εκεί περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, όπου και διετέλεσε πρόεδρος του μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί ήταν το καθημερινό απογευματινό ραντεβού μας, για να γυμναστούμε, τα «Κυριακιδάκια» όπως μας έλεγαν, και έπρεπε πάντα να βγαίνουμε πρώτοι. Όταν το γυμναστήριο ήταν γεμάτο με κόσμο με τις φόρμες τους, ο παππούς μου έλεγε “Αχ τι ωραίο θέαμα είναι αυτό!”. Αντίθετα, κάθε φορά που περνούσαμε από κάποια καφετέρια αναστέναζε“Αχ αυτή η νεολαία…. όλο καφέδες πίνει και  καπνίζει!… χαραμίζουν τα νιάτα τους!”. Αλλά και όποιος είχε ανάγκη από βοήθεια τον βοηθούσε όπως μπορούσε. Ακόμα και τα φρούτα από το περιβόλι μας μοίραζε στους αστυνομικούς και τους εργάτες του δήμου της Φιλοθέης. Έθετε τους στόχους του και έβαζε το κεφάλι κάτω και προχωρούσε. Μας έλεγε… να μη ξεχνάμε ότι η ζωή είναι καθημερινά ένας Ατελείωτος Αγώνας .”Εμείς πάμε τη ζωή εκεί που θέλουμε, με το πως αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. “Να κάνετε πράγματα συνέχεια και να μη κάθεστε”. Ό,τι και να μας συμβεί να  παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να ξαναρχίζουμε  τη προσπάθεια. Με καινούργια δύναμη,  αφήνοντας τα άσχημα πίσω, όπως έκανε εκείνος με την 1η αποτυχημένη προσπάθεια του στη Βοστόνη  που τον πείσμωσε περισσότερο….
Έχοντας τέτοια ακούσματα από μικρό παιδί από τον παππού μου πώς θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά από να προσφέρω και εγώ τα έσοδα μου από τη συγγραφή του βιβλίου αυτού σε φιλανθρωπικά Σωματεία για τα παιδιά μέσω του «Μαζί για το παιδί» αλλά και να κάνω γνωστή την ιστορία αυτή παρουσιάζοντας την σε όσα περισσότερα σχολεία και ιδρύματα μπορώ.