Το θέμα που απασχόλησε τον Γκαίτε, τους αδερφούς Γκριμ, τον Βρετανό ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνινγκ και εκατοντάδες άλλους παραμυθάδες, λογοτέχνες, κινηματογραφιστές και μουσικούς τους επτάμισι επόμενους αιώνες ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Πόρτα. Το μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν είναι ένα μεσαιωνικό θρίλερ με πολύ χιούμορ, για όλη την οικογένεια, από 6 έως… 96 ετών. Ο πρωταγωνιστής Σωκράτης Πατσίκας μιλάει στο Τaλκ για την ξεχωριστή αυτή παράσταση.
Ποιο είναι το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν; Ποιος είναι ο μύθος για αυτή τη γερμανική πόλη; Ο μύθος είναι γνωστός από το παραμύθι του Αυλητή και την αντίστοιχη όπερα. Μόνο που εμείς δεν σταματάμε στο γεγονός. Πάμε αρκετά βήματα παρακάτω. Άλλωστε υπάρχουν ιστορικές αναφορές πάνω σε αυτό το γεγονός. Η πολιτεία Χάμελιν γεμίζει ποντίκια, ένας Αυλητής έναντι αμοιβής απομακρύνει τα ποντίκια με μια μαγική μουσική που παίζει με τον αυλό του. Όταν ο δήμαρχος της πόλης αρνείται να του δώσει τα συμφωνημένα, ο Αυλητής στρέφει την μουσική του στα παιδιά της πόλης.
Ποια θέματα αγγίζει η παράσταση; Το βασικό θέμα της παράστασης, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ρατσισμός σε όλες τις εκφάνσεις του. Οι κάτοικοι του Χάμελιν μέσα από τον πλούτο και τον υπερκαταναλωτισμό αισθάνονται ανώτεροι όλων. Μπορούν να εκμεταλλευτούν τους πάντες και το θεωρούν προτέρημα. Αυτή η ασυδοσία δεν θα συνεχιστεί. Η επόμενη γενιά της πόλης δεν θα μείνει να γαλουχηθεί με αυτά τα πιστεύω.
Στην παράσταση παίζετε όλοι και μουσικά όργανα. Μάθατε επί τούτου; Κάποιοι από τους συναδέλφους ήξεραν και απλά τα ξεσκόνισαν. Εγώ προσωπικά έμαθα για την προηγούμενη παράσταση του Μοσχόπουλου, Το νησί των θησαυρών, μετά την παρότρυνση του Κορνήλιου Σελαμσή, του μουσικού της παράστασης.
Πώς αντιμετωπίζουν οι θεατές τον αυλητή; Είναι αλήθεια ότι πριν από το διάλειμμα όλα τα παιδιά που παρακολουθούν την παράσταση σηκώνονται σαν υπνωτισμένα και τον ακολουθούν; Ποιες είναι οι αντιδράσεις των γονέων; Ένα από τα ωραία τρικ της παράστασης είναι ότι η έξοδος των παιδιών από την πόλη παίζεται από τους ίδιους τους μικρούς θεατές Είναι πολύ ωραία στιγμή, γιατί από την αφήγηση, με μια πολύ απλή πράξη, περνάμε σε ένα είδος βιωματικού θεάτρου, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς, που ζούνε έναν μικρό αποχωρισμό, τόσο μικρό και αθώο όμως, όσο χρειάζεται ώσπου να βγουν στο φουαγιέ και να ξανανταμώσουν τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι από τους γονείς ενθουσιάζονται με την συμμετοχή των παιδιών τους και τους μένει ένα γλυκό αμήχανο χαμόγελο. Είναι λίγο περίεργο για αυτούς να πηγαίνουν σε μία παιδική παράσταση και να βιώνουν, κάτι που μπορεί να μην τους έχει συμβεί ούτε σε παράσταση για ενήλικες.
Δουλεύετε χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Τι έχετε να πείτε για αυτή τη συνεργασία; Ο Θωμάς για μένα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Τόσο ως ηθοποιός όσο και ως άνθρωπος έχω μάθει πάρα πολλά από αυτόν. Στην αρχή τον αντιμετώπιζα με φόβο και δέος. Οι σχέσεις όμως είναι σαν τους ανθρώπους, ωριμάζουν και ενηλικιώνονται. Έτσι και η δική μας σχέση. Θέλω να δουλεύω με τον Θωμά γιατί έχουμε τις ίδιες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες.
Επίσης, παίζετε πολλά χρόνια σε παιδικές παραστάσεις. Ποια είναι μια στιγμή με τα παιδιά που σας έχει μείνει αξέχαστη; Παίζω πολλά χρόνια σε παραστάσεις που απευθύνονται και σε παιδιά. Πολλές είναι οι στιγμές που θα μπορούσαν να μου μείνουν αξέχαστες. Πέρσι ως ο αδίστακτος πειρατής Μπίλι Μπόουνς είχα μια πολύ ακραία μεταμφίεση (μούσι, μουστάκι κ.α.) και πέθαινα μέσα στο κοινό με έναν πολύ εντυπωσιακό τρόπο. Σε αυτήν την παράσταση παίζω έναν δήμαρχο κι έχω τελείως διαφορετική όψη. Την περασμένη βδομάδα στο τέλος της παράστασης ακούστηκε ένας πιτσιρικάς να λέει στη μητέρα του “Είδες μαμά ο πειρατής δεν πέθανε, πήγε στο Χάμελιν και έγινε δήμαρχος.” Ε αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Να σε θυμάται μετά από έναν χρόνο και κυρίως μετά τον βομβαρδισμό εικόνων που δέχεται ένα παιδί.
Το Θέατρο Πόρτα μάς έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές δουλειές. Τώρα που στην Αθήνα παίζονται άπειρες παιδικές παραστάσεις αμφιβόλου ποιότητας, τι έχετε να πείτε στον κόσμο για να προτιμήσει το Θέατρο Πόρτα; Το θέατρο Πόρτα είναι πρωτοπόρο στο παιδικό θέατρο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά πανευρωπαϊκά. Αυτό όμως δεν έκανε κανέναν από τους συνεργάτες του να ξεχάσει τον προορισμό του παιδικού θεάτρου. Χωρίς ίχνος ελιτισμού και έπαρσης, η Πόρτα συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες με μοναδικό και ευφάνταστο τρόπο στα παιδιά και τους γονείς τους, κάνοντάς τους να σκεφτούν και λίγο τα αίτια μιας πράξης.
Στο τέλος της παράστασης τα παιδιά αποφασίζουν μόνα τους το τέλος. Ποιες είναι οι εκδοχές; Ποια επιλέγουν συνήθως; Οι εκδοχές είναι τρεις. Η περιπέτεια, το μυστήριο και το χάπι εντ. Τα δύο πρώτα κονταροχτυπιούνται, με σαφές προβάδισμα του πρώτου. Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν κατάφερε να πλειοψηφισει το χάπι έντ. Κάτι σημαίνει αυτό. Τι; Άλλο ένα μυστήριο που καλούμαστε να λύσουμε.
Περισσότερες πληροφορίες για το Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν μπορείτε να βρείτε εδώ!
