Οι Απόκριες είναι μια αμφιλεγόμενη, ομολογουμένως, περίοδος του χρόνου: άλλοι την αγαπούν τρελά, καθώς βρίσκουν την ευκαιρία να ξεδώσουν και να διασκεδάσουν, υποδυόμενοι κάποιον άλλον, και άλλοι τη μισούν, αγνοώντας τις μεταμφιέσεις, τα κομφετί και τις σερπαντίνες, χαρακτηρίζοντάς την δε «πολύ κακό για το τίποτα».

Και ενώ παλιότερα πίστευα ότι το καρναβάλι το έζησα για τα καλά περισσότερο ως πιτσιρίκι, και μάλιστα γεννημένη μέσα στην καρδιά του, με όλα τα παιδικά μου πάρτι να έχουν πάντα άρωμα Αποκριών, διαπιστώνω ότι ως γονέας το ζω… 365 ημέρες τον χρόνο, συν μία όταν είναι δίσεκτο.

Οι φόβοι των γονιών

Τι εννοείτε «οι γονείς δεν έχουν καρναβάλι» και πρέπει να είναι σοβαροί όλες τις ημέρες για τα παιδιά τους; Κι όμως… Οι Απόκριες για τους γονείς είναι καθημερινό φαινόμενο, όχι όμως με την κλασική τους έννοια, της μεταμφίεσης –μη μας πάρουν και με τις άσπρες μπλούζες είπαμε…‒ αλλά αυτής των «μεταμφιεσμένων» φόβων και της αγωνίας για το κάθε τι που αφορά τη ζωή μαζί με το παιδί.

Γιατί, κακά τα ψέματα, αγαπητοί αναγνώστες: πριν από τη γέννηση των παιδιών, ποιος έδινε πραγματικά δεκάρα για το πόσο θα τον επηρέαζε ουσιαστικά η οικονομική κρίση; Απλώς θα μείωνε τα ζευγάρια παπούτσια ή τις εξόδους του, ή θα ζούσε με σαλάτες και μακαρόνια μέχρι την επόμενη καταβολή μισθού. Άντε και με λίγη βοήθεια από τους γονείς, η κατάσταση θα παλευόταν… Ποιος θα νοιαζόταν αν θα έπρεπε να πάρει δουλειά για το σπίτι και θα… συνέχιζε την εργασιακή του μέρα από την ώρα που θα γυρνούσε μέχρι και τις 2 το πρωί μπροστά στον υπολογιστή για να προλάβει ένα deadline; Να σας πω εγώ: κανείς. Η έλευση των παιδιών αλλάζει εντελώς το know how της ζωής μας, μας κάνει συνεχώς να φοράμε μια «μάσκα» πίσω από την οποία προσπαθούμε να κρύψουμε όλα τα άγχη μας, όλες τις αμφισβητήσεις μας και όσα προηγουμένως προσπερνούσαμε άκριτα και χωρίς να σκεφτούμε.

Μαμάδες και μπαμπάδες καθημερινά κάνουν έναν… μαραθώνιο να προλάβουν να ζήσουν στιγμές μαζί με τα παιδιά, χωρίς εκείνα να αντιληφθούν ότι κάποιες φορές μπορεί οι ισορροπίες να ανατρέπονται. Γιατί, ναι, μπορεί και η μαμά να είναι άρρωστη όπως εκείνα, ή πτώμα στην κούραση. Και, ναι, μπορεί και ο μπαμπάς να μην έχει χρήματα να τους πάρει το παιχνίδι που έχουν βάλει στο μάτι και να αναγκάζεται να φτιάξει μια ιστορία για να ξεχαστούν και να μην τους «μείνει» απωθημένο.

Καθημερινό καρναβάλι

Οι μαμάδες είναι οι καταρχήν «μανούλες» στο καθημερινό καρναβάλι: είναι αυτές που θα περάσουν στο… πόδι τον πυρετό και το συνάχι, παρότι θα λιώνουν από τους πόνους στα κόκαλα, για να μη χάσουν ούτε μια ώρα από το παιχνίδι με το πιτσιρίκι τους, να μην του στερήσουν καμία δραστηριότητα, να μην αφήσουν καμία ώρα μαζί του να πάει χαμένη. Θα χαμογελούν πλατιά, φορώντας τη «μάσκα» της καλής διάθεσης, και θα βρεθούν δίπλα στα παιδιά για να ακούσουν την ημέρα τους στο σχολείο, να τα κάνουν μπάνιο, να τους πουν ακόμα ένα παραμύθι προτού πάνε για ύπνο.

Το κρεβάτι και η ξεκούραση για εκείνες, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να περιμένει… Το παιδί όχι, και ειδικά στην γρήγορη εποχή μας, που δεν καταλαβαίνεις πότε ήρθε το καλοκαίρι και πότε ξαναμπήκε ο χειμώνας, πότε εν πάση περιπτώσει μεγαλώνει το βλαστάρι σου, είναι ακόμα πιο… επιτακτική η ανάγκη να ζεις την κάθε στιγμή μαζί του στον μέγιστο βαθμό.

Οι μαμάδες, επίσης, είναι αυτές που θα κάνουν τον… καραγκιόζη όταν τα πράγματα στη δουλειά ή στο σπίτι δεν πάνε και τόσο καλά. Ο όρος «κακή μέρα» στο γραφείο ίσον γυαλιά-καρφιά στο σπίτι δεν υπάρχει πλέον όταν έχεις παιδιά. Βάζεις το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, σηκώνεις τα μανίκια και ρίχνεσαι σε μια διαφορετική μάχη στο σπίτι: στην προσπάθεια να ισορροπήσεις δουλειές, παιχνίδι, μαγείρεμα, δραστηριότητες, μάλλον έχεις ξεχάσει και μετά από λίγο κιόλας τι ακριβώς συνέβη στο γραφείο και για ποιο λόγο η μέρα ήταν κακή. Σε αυτήν την περίπτωση το «καρναβάλι» λειτουργεί λίγο και σαν ψυχοθεραπεία. Δωρεάν… ευτυχώς και μέσα στο σπίτι σου, χωρίς να το κουνήσεις ρούπι, χωρίς να χρειαστεί να βρεθείς στο ντιβάνι κανενός ψυχολόγου.

Μόνες μαμάδες

Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τις μανούλες που είναι χωρισμένες ή για κάποιο λόγο μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Αυτές και αν δεν φοράνε καθημερινά πολλαπλές μάσκες για να μην καταλάβει το παιδί ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, να μην καταλάβει εκείνες τις στιγμές που το βλέμμα τους γίνεται πιο γκρίζο από απογοήτευση. Εκείνες και αν δίνουν τη δική τους μάχη για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του και να ξαναχτίσουν τη σχέση τους σχεδόν από την αρχή, σε νέες βάσεις. Βασιλιάς «καρνάβαλος» σε αυτήν την περίπτωση το άγχος για την ομαλή καθημερινότητα του παιδιού, η πάλη με τις εσωτερικές αγωνίες της μαμάς που θέλει να το ευχαριστήσει, βάζοντας κατά μέρος τις δικές της επιθυμίες. Και πάντα με την αγωνία αν τα έχει καταφέρει…

Μπαμπάδες-Καρναβάλι για πάντα

Και αν θεωρείτε ότι «πρωταθλήτριες» σε αυτό το είδος είναι οι μαμάδες, σας πληροφορώ ότι τις συναγωνίζονται σε μεγάλο βαθμό και οι μπαμπάδες. Αυτοί κι αν είναι… καρναβάλι για πάντα. Όχι όμως από την ίδια πλευρά που είναι οι σύζυγοί τους, γιατί αυτοί έχουν τα δικά τους θέματα που πρέπει να «μεταμφιέσουν» μπροστά στα παιδιά: πρέπει να φαίνονται δυνατοί, όταν μια αναποδιά στη δουλειά ή στην καθημερινότητα τους χτυπά την πόρτα… Οι άνδρες δεν κλαίνε, οι άνδρες δεν αφήνουν τη θλίψη και την απόγνωσή τους να φανεί γιατί πρέπει να δίνουν το παράδειγμα στα παιδιά τους, ειδικά αν πρόκειται για αρσενικού γένους.

Παράλληλα, με έναν μαγικό τρόπο, «μεταμορφώνονται» σε αιώνια παιδιά όταν πρόκειται για παιχνίδι. Όση κούραση και αν έχουν, όσα ζόρια και αν τραβάνε, ένα χαμόγελο και ένα «σε παρακαλώ» από τα πιτσιρίκια και αυτομάτως ο σκληρός executive γίνεται εύκολα εκείνος που θα κυλιστεί στο πάτωμα, που θα παίξει με την μπάλα του μπάσκετ μέσα στο σπίτι ‒κι ας τα κάνει λαμπόγυαλο‒, που θα παίξει δύο και τρεις ρόλους σε οποιαδήποτε αυτοσχέδια παράσταση σκαρφιστεί το παιδί του.

Και ας μην ξεχνάμε ότι ο μπαμπάς θα είναι εκείνος που θα φορέσει –τις περισσότερες φορές‒ τη «μάσκα» της ψυχραιμίας στο σπίτι όταν δυσκολίες όπως η ανεργία, διόλου σπάνιο στην εποχή μας, κάνουν την εμφάνισή τους. Είπαμε, η κοινωνία τούς θέλει δυνατούς. Αυτόν τον ρόλο ξέρουν καλά και αυτόν θα φέρουν εις πέρας όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Στο τέλος της ημέρας

Και όταν η μέρα φτάνει στο τέλος της οι δύο… μεταμφιεσμένοι, ίσως βαθιά μέσα τους, ο καθένας για τον εαυτό του, στη δική του πλευρά του κρεβατιού, με τον δικό του τρόπο, να αναρωτιέται: Κάνω καλά που πολλές φορές «μεταμορφώνομαι» σε κάτι που ίσως είναι πάνω από τις δυνάμεις μου; Που μπορεί και να πιέζομαι για να κατορθώσω; Μήπως θα πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να αισθανθεί πιο ελεύθερος και να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω; Και μόλις το σκέφτεται αυτό… αυτόματα το διαγράφει και από το μυαλό του. Γιατί δεν συγκρίνεται το γέλιο του παιδιού σου όταν του κάνεις ακόμα ένα αστείο, και ας ψήνεσαι εσύ στον πυρετό.

Δεν αξίζει κανένα εξωτερικό, δικό σου, πρόβλημα να μεταφέρεται στην παιδική καθημερινότητα και να τη διαταράσσει. Γιατί πάνω από όλα είναι τα παιδιά που μας δίνουν αυτήν τη «μαγική» δύναμη να μεταμορφωνόμαστε και να αλλάζουμε μέσα στην ημέρα χίλια πρόσωπα, μας προσφέρουν «ελευθέρας» στο όνειρο, σε ένα καρναβάλι που διαρκεί για πάντα και μας ανεβάζει μόνιμα σε ένα «συννεφάκι» αισιοδοξίας και ξεγνοιασιάς. Έστω κι αν δεν είναι πάντα έτσι…