Προχτές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει μια μίνι αναδρομή και να με σκέφτεται ακριβώς 10 χρόνια πριν. Διένυα τις τελευταίες εβδομάδες της πρώτης μου εγκυμοσύνης και βασικά δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να περιφέρω τη φουσκωμένη κοιλιά μου στα σπίτια των φίλων μου, να βλέπω 8 απανωτά επεισόδια Lost μέρα μεσημέρι, να τρώω παγωτό χύμα φιστίκι και να περιμένω.
«Τον άντρα της ζωής σου» μου έλεγαν, μεταξύ άλλων κλισέ, οι φίλες της μαμάς μου. Λίγες εβδομάδες μετά, αυτό που συνάντησα δεν μου φαινόταν καθόλου άντρας και καθόλου της ζωής μου, καθώς και αυτή μπήκε προς αναζήτηση. Απέναντί μου είχα ένα μικροσκοπικό γκρινιάρικο πλασματάκι που με γέμιζε σάλια, εμετούς και απορίες. Γιατί κλαίει, γιατί κοκκίνισε το μάτι του, γιατί βήχει, γιατί δεν τρώει, γιατί πεινάει πάλι, γιατί δεν κοιμάται, γιατί δεν κοιμάται πολύ… και άλλα τέτοια θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα που τώρα τα σκέφτομαι και γελάω.
Θυμάμαι να κοιτάω τον υποτιθέμενο άντρα της ζωής μου καθηλωμένο στο ριλάξ και να αναρωτιέμαι αν βαριέται και να ανυπομονώ να του μιλήσω και να τον ακούσω να μου μιλά και να θέλω όσο τίποτα να μεγαλώσει. Και όλοι να μου λένε με περισσή σοφία «μη βιάζεσαι, ευχαριστήσου τον τώρα που είναι μωρό και τον έχεις πάντα δίπλα σου». Και να διαφωνώ. Μα δεν τον θέλω πάντα δίπλα μου, τον θέλω και μπροστά μου και μακριά μου, θέλω να μάθει και να φεύγει, θέλω ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ.
Και τώρα που μεγάλωσε, διαβεβαιώνω όλους αυτούς που προφήτευαν ότι θα μου λείψει η βρεφική ηλικία των παιδιών μου πως δεν μου λείπει καθόλου. Μα καθόλου. Ναι, είναι συγκλονιστικό να μπορείς κάπου κάπου να πραγματοποιείς μικρές στάσεις αναδρομής, να τον κοιτάς τώρα που φοράτε το ίδιο νούμερο παπούτσι και να σκέφτεσαι πως κάποτε χωρούσε σε έναν μάρσιπο, να ξαπλώνεις δίπλα του στο κρεβάτι και να σου φαίνεται κανονικός άνθρωπος, να τον ζητάνε οι φίλοι του στο τηλέφωνο, να μαλώνεις μαζί του και να τα ξαναβρίσκεις, να τον ρωτάς ποιο φόρεμα να φορέσεις, τι φαγητό να μαγειρέψεις, πού θέλει να πάτε διακοπές, αν προτιμάει τσιπς ή ποπ κορν με την ταινία που θα δείτε, να παραγγέλνεις τυλιχτό σουβλάκι με έξτρα τζατζίκι γιατί έτσι του αρέσει. Και να σκέφτεσαι ότι θα ακολουθήσουν πολλά πολλά ακόμη τέτοια όμορφα και να μοιάζει η ζωή του με μια ταινία που σε κάνει να κλαις και να γελάς, μια ταινία που εσύ είσαι άλλοτε πρωταγωνιστής, άλλοτε κομπάρσος και άλλοτε απλός θεατής. Άλλοτε μαμά και άλλοτε (από τώρα) μάνα-ρε μάνα. Είναι τόσο ωραίο να μεγαλώνουν, είναι ωραίο να μεγαλώνεις και εσύ μαζί τους. 10 και άλλα 10 και άλλα 10…
Χρόνια μας πολλά!
