Πως η σιωπή και η υπομονή μού προσέφεραν πολύ περισσότερη γνώση. Φέτος δεν κατάφερα να σιωπήσω όσο συχνά θα ήθελα, αλλά όταν το κατάφερα είδα τι συνέβη. Όσο περισσότερο ακούς τόσο περισσότερα μαθαίνεις και τόσο λιγότερο πληγώνεις τους ανθρώπους. Το να μην πληγώνουν οι άνθρωποι είναι για μένα ένα βήμα. Οι άνθρωποι πρέπει να ακούνε κυρίως όταν κάποιος ψιθυρίζει και να αγνοούν αυτόν που «φωνάζει».

Πως είναι η αξιοπρέπεια και η δύναμη από τον μικρό μου γιο σε μια δύσκολη περίοδο αποχωρισμού. Η θλίψη μπορεί να υπάρχει και μέσα σε δυο τρεις λέξεις χωρίς να κάνει θόρυβο. Η σχέση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά και ακούει τη θλίψη έστω κι αν δεν κάνει καθόλου θόρυβο. Είμαι τόσο πολύ ευγνώμων που σαν γονείς του την ακούσαμε.

Πως η λύπη και η χαρά βαδίζουν πλάι πλάι και ότι η ύπαρξη της μιας δίνει αξία στην άλλη. Κι όταν το συνειδητοποιείς αυτό αρχίζεις να μη φοβάσαι ούτε για τη λύπη ούτε για την πολλή χαρά. Είναι τόσο φορτισμένες οι μέρες που η χαρά φέρνει φόβο, ντροπή και ενοχή στους ανθρώπους, και η λύπη έχει αρχίσει να είναι δεδομένη.

Τη γαλήνη της συγχώρεσης μετά την τρικυμία του λάθους. Το μεγαλείο τού να συγχωρείσαι και να συγχωρείς τον εαυτό σου. Κάποτε ο αγαπημένος μου μού είχε πει πως όσο περισσότερα λάθη έχεις κάνει τόσο πιο εύκολα κι αληθινά συγχωρείς ‒ και είχε απόλυτο δίκιο.

Πως το να κουβεντιάζεις με ωραίους ανθρώπους, να τραγουδάς, να χορεύεις και να κλαις ακόμα είναι απολύτως απαραίτητο και συχνά μένει στα αζήτητα.

Ότι τα νεύρα το πρωί μπορούν να γίνονται αγκαλιές το βράδυ.

Ότι μου χρειαζόταν μια δόση από την ειλικρίνεια που καθηλώνει αλλά και προσγειώνει.

Και εις άλλα με υγεία! Του χρόνου καλύτεροι, δικαιότεροι και κυρίως σκεπτόμενοι!