Δεν είχα πάντα αδερφή. Υπήρξα μοναχοπαίδι που μοναχοκοιμόταν στο δωμάτιο, που μοναχοαγαπιόταν από γονείς, που μοναχομιλούσε στο πίσω κάθισμα. Μέχρι τα τριάμισί μου χρόνια. Τόσο άντεξα. Μέχρι να δω στο μαιευτήριο, που μπούκαρα τρέχοντας με δύο πλεξιδάκια, όλο αγωνία, τη μικρή μου αδερφή. Ροδαλή, ξανθιά, παχουλή και μουτρωμένη, να είναι φασκιωμένη σαν νύμφη.  «Έχει πόδια;» «Έχει χέρια;» ρώτησα! «Ναι», μου λένε. «Να δω!» τους είπα. Δεν πειθόμουν. Και μου την άνοιξαν. Και είχε και πόδια, και χέρια. Όλα μικρά. Κι όλα μικρά τα έχει ακόμα. Κι όλα μικρά θα τα έχει για πάντα. Γιατί για πάντα θα είναι η μικρή μου αδερφή.
Η μικρή Ελένη. Που εδώ και δύο Σάββατα έγινε… κυρία. Φόρεσε ένα μικρό νυφικό και μια μικρή βέρα στο δεξί μικρό χεράκι της. Το χεράκι που μας ζήτησε ο καλός της και του το δώσαμε. Να της το κρατά πάντα σφιχτά. Το χεράκι που της κράταγε η μαμά, που της κράταγε ο μπαμπάς, που χώραγε ακόμα και στη δική μου μικρή χούφτα. Γιατί έτσι πηγαίναμε πάντα. Χεράκι – χεράκι. Πιατάκι – πιατάκι. Κρεβατάκι – κρεβατάκι. Ε, τώρα θα αλλάξουν λίγο αυτά, γιατί η μικρή Ελένη πήγε σε άλλο σπίτι. Το νέο της σπίτι. Να ’ναι καλά. Η αγαπημένη μου, μονάκριβη, μικρή αδερφή μου. Η μικρή Ελένη. Να ζήσετε, αδερφή μου. Πολύτιμο δώρο των γονιών μου εσύ.