Καθώς χαζολόγαγα λίγο στα σόσιαλ, βρήκα στο fb ένα αμερικάνικο αρθράκι για την ορθή τακτοποίηση των ντουλαπών. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα άρθρο για οργανωμένες ντουλάπες, αλλά, δεν ξέρω γιατί, σήμερα σκάλωσα. Αρχικά θαύμασα και μετά, ομολογώ, αγχώθηκα, σκεπτόμενη τις δικές μας ντουλάπες και ντουλάπια. Για να καταλάβετε, στο παρακάτω before and after είμαστε το before και δεν μας βλέπω να γινόμαστε το after… Ποτέ!

Μπήκα, λοιπόν, και στο Pinterest και είδα δεκάδες άλλες (αμερικάνικες, ως επί το πλείστον) ιδέες για οργανωμένες ντουλάπες, είτε παιδικές είτε ενηλίκων, αλλά και για κουζίνες, τις οποίες και σας παραθέτω, για να μη με πείτε και αχάριστη.

Πιο κάτω, για παράδειγμα, βλέπουμε κάτι οργανωμένο, σε παλ χρώματα, που από την πολλή οργάνωση δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι. Πετσετούλες; Φορμάκια; Σεντονάκια; Ακούω γνώμες…

Εδώ βλέπουμε παιδική παπουτσοθήκη, για “μικρές πριγκίπισσες”, που μου θύμισε ότι είχα πάρει κάποτε ένα τέτοιο σε μπλακ, για τον γιο μου, που πήγε όπως ήρθε… Στο σπίτι μας, ο άντρας μου έχει καβατζώσει όλη την παπουτσοθήκη, τα παιδιά έχουν βρει μια γωνιά παπουτσιών στην οποία στοιβάζουν αθλητικά και παντόφλες κι εγώ “αποθηκεύω” (δηλαδή πετάω) τα δικά μου στο (ιδιόκτητο, ευτυχώς) κλιμακοστάσιο.

Πάμε τώρα σε βρεφική ντουλάπα, φάση από την οποία έχουμε ξεφύγει εδώ και χρόνια, ευτυχώς. Πότε οι ντουλάπες των μωρών μας δεν ήταν έτσι. Πώς προλαβαίνετε, μεσιέ ή μαντάμ; Εμείς ένα σίδερο και πολύ μας ήταν. Κρεμούσαμε, τραβούσαμε και φυσικά αρκούμασταν και σε ατάκτως ερριμμένα είδη βρεφικής ένδυσης, αρκεί να ήταν καθαρά από τσίσα ή φρουτόκρεμα. Ιδιαίτερη εντύπωση στην παρακάτω σύνθεση μού έκαναν οι ταχτοποιημένες σαλιάρες, που βλέπουμε στα αριστερά.

Πάμε τώρα σε τακτοποιημένα σεντόνια, ωραίο κόνσεπτ, δεν λέω, αλλά τα δικά μας είναι το ένα πάνω στο άλλο, σε ένα ράφι των μεγάλων και σε ένα άλλο ράφι των μικρών (σημειώνω ότι έχουμε δωμάτιο αποθηκευτικό με ντουλάπες, εκεί είναι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε στο στήσιμό τους), και τραβάμε όποιο μας αρέσει και γίνονται άνω κάτω τα υπόλοιπα και μια φορά στο εξάμηνο, συνήθως μια Κυριακή που έχω νεύρα, τα ξαναβάζω σε σειρά, για να τα ξαναχαλάσουμε λίαν συντόμως και να κλαίω μετά την ώρα που χαράμισα για να τα ταχτοποιήσω.

Κι άλλη φάση με σεντόνια, εδώ, ταχτοποιημένα μάλιστα ανά χρώμα, τα εμπριμέ εγώ θα τα έβαζα χώρια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!

Εδώ πάμε σε διακόσμηση αλλαξιέρας. Είχα κι εγώ ένα τέτοιο τι-είναι-δεν-βρίσκω-τη-λέξη από το μαιευτήριο δώρο, αλλά και τα δυο μωρά, κατά τη διαδικασία της αλλαγής πάνας, βουτούσαν ό,τι είχε μέσα και μας το πετούσαν, οπότε το αποσύραμε και μόλις ο ένας μας ακινητοποιούσε το μωρό στην αλλαξιέρα, ο άλλος έβγαζε με μεγάλη ταχύτητα από ένα ντουλάπι τα απαραίτητα. Πίκρα η αλλαγή ως διαδικασία, αλλά έκοψαν την πάνα νωρίς και τα δυο παιδιά μας, κάτι είναι κι αυτό.

Παραμένουμε στο θέμα της αλλαγής πάνας. Εδώ, παιδιά, εντυπωσιάστηκα. Τι κόνσεπτ, τι όρεξη, ρε μπας και είναι μεταμοντέρνο έργο τέχνης από πάνες κι όχι ιδέα για αποθήκευση;

Στη συνέχεια έχουμε κοριτσίστικο δωμάτιο. Μπράβο στη μανούλα, τη θαυμάζω και την προκαλώ να έρθει να κάνει έτσι και την ντουλάπα της κόρης μου!

Και φυσικά, υπάρχει και ακόμα καλύτερη κοριτσοντουλάπα, που βάζεις μέσα και ρούχα και παπούτσια και τσάντες και καπέλα και αξεσουάρ και σου γίνεται η μικρή Σάρα Τζέσικα Πάρκερ από τα 3 της κι άντε μετά να της πεις για μνημόνια και τρόικες και ιστορίες…

Η παρακάτω συναδέλφισσα (γιατί γυναίκα το έχει κάνει αυτό, βάζω το χέρι μου στη φωτιά) το πήγε κι ένα βήμα πιο πέρα, οργάνωσε και τις κούκλες του σπιτιού, που τις ονομάτισε κιόλας, οργάνωσε και τα λούτρινα (χωρίς όνομα αυτά, δεν παίζω) ,και τους έδωσε και τον προσωπικό χώρο τους. Προσκυνώ. Και την καλώ για απογευματινό τσάι στο σαλόνι μας, παρέα με ξεμαλλιασμένες Μπάρμπι, αυτές τις άλλες τις τρομακτικές με τα μάτια τα μεγάλα, που δεν θυμάμαι τώρα πώς τις λένε και ένα Γουίνι που του πατάς την κοιλιά και λέει “Σήμερα θα σου πάνε όλα καλά”, με σπούκι φωνή.

Μετά είδα κι ένα δωμάτιο 9χρονου αγοριού για να πάρω ιδέες για τον γιο μου, τώρα που μεγαλώνει. Πολύ φοβάμαι ότι μας δουλεύουν η μάνα κι ο πατέρας του ή ότι το δωμάτιο φωτογραφήθηκε πριν μπει (ever) ο νεανίας μέσα. Ξέρετε τι σημαίνει εννιάχρονο αγόρι; Σίγουρα όχι κάτι που κατοικεί μέσα σε αυτό το δωμάτιο.

Και για να κλείσω την αναζήτησή μου, πέρασα και στις κουζίνες, εκεί κι αν έπαθα πατατράκ, οπότε βάζω μια μόνο φωτογραφία, με κατσαρολικά ταξινομημένα ανά χρώμα και μέγεθος και πάω να πάρω τον γιο μου από το μπάσκετ. Θα ήθελα να βάλω και τις δικές μου φωτογραφίες, αλλά καλύτερα ας το αφήσουμε, γιατί θα πάθω σύνδρομο κατωτερότητας. Σημειώνω, οι ντουλάπες μας δεν είναι ακατάστατες. Ξέρουμε τι είναι και πού είναι. Αλλά δεν είναι έτσι…

Πριν φύγω, όμως, ρωτάω. Έτσι είναι, φίλοι και φίλες,  τα σπίτια σας και κάτι κάνουμε λάθος εμείς, ως οικογένεια; Έχουν οι Αμερικανοί γονίδια που ευνοούν τις οργανωμένες ντουλάπες κι ο Έλληνας απλά δεν το’χει στο DNA του; Ή υπάρχει μια ομάδα επαγγελματιών σαδιστών Pinterest που γουστάρει να μας βασανίζει και να μας τρίβει στα μούτρα πόσο ακατάστατοι είμαστε; Με χαρά περιμένω τις απαντήσεις σας, όσο χαζεύω και λατρεύω τις επιμελώς ατημέλητες ντουλάπες μας.