«Η υπόσχεση του Ζέφυρου» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Ναταλίας Νικολαΐδη που θα κυκλοφορήσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία στις 10 Ιουλίου 2022 από τις εκδόσεις Εν πλω. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης που μας υπενθυμίζει πως όταν τα παιδιά θέλουν κάτι πολύ, πάντα το πετυχαίνουν.
Η πριγκίπισσα Νίνα και η Άλεξ, συμμαθήτριες στη Σχολή Σαιντ Τζων, συναντιούνται τυχαία στην παραλία του μικρού βασιλείου του Ζέφυρου. Από την απροσδόκητη αυτή συνάντηση ξεκινά μια ζεστή φιλία που τις οδηγεί σε μια μοναδική περιπέτεια βασισμένη στην αλληλεγγύη. Με τη βοήθεια μιας ξεχασμένης προγόνου και ιδρύτριας του Βασίλειου του Ζέφυρου, που η Νίνα και η Άλεξ ανακαλύπτουν μέσα από ένα πορτρέτο, οι δύο φίλες κάνουν μια τεράστια αποκάλυψη. Το περιβάλλον κινδυνεύει! Ποιά είναι, όμως, πραγματικά η γυναίκα του πορτρέτου και πού θα στείλει τα κορίτσια; Θα καταφέρουν να αποκαλύψουν τη διαφθορά και να σώσουν τον αγαπημένο τους Ζέφυρο από την επερχόμενη καταστροφή;
«Η υπόσχεση του Ζέφυρου» διανθίζεται από ζωγραφικά έργα της συγγραφέως.
Κεφάλαιο 1
ΠΙΚ ΝΙΚ ΣΤΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ
«Νίνα, πού είσαι;» Η φωνή της Λορραίν ακουγόταν μέσα στη βουή του ανέμου.
Δυο χιλιόμετρα νότια και οκτακόσια μέτρα μακριά από την ξηρά του Βασιλείου του Ζέφυρου, δυο δεκατετράχρονα κορίτσια πάνω σ’ ένα κανό χωρίς κουπί, πάλευαν με τα κύματα.
Στο ξεκίνημα ο αέρας ήταν ακίνητος και η θάλασσα γαλήνια. Τα κορίτσια θαύμαζαν το νερό που λαμπύριζε και τα λίγα, γραφικά ψαροκάικα που στόλιζαν τη θάλασσα. Τρεις γαλάζιοι ερωδιοί έψαχναν για τροφή στα ρηχά νερά. Με μια γρήγορη κίνηση, οι λεπτοί, καμπυλωτοί λαιμοί τους μεταμορφώνονταν σε λόγχες που κάρφωναν ψάρια.
Η λάμψη του ήλιου χτυπούσε ανελέητα. Για να δροσιστούν, βούτηξαν και οι δυο τους στο νερό. Σιγά σιγά ο αέρας δυνάμωσε. Το βυσσινί κανό με τα δυο κορίτσια επάνω του παρασύρθηκε αθόρυβα στα ανοιχτά. Παρατηρούσαν απορροφημένες τους γλάρους να βουτάνε στο νερό. Ήταν για ώρες μέσα στη θάλασσα, όταν τελικά η Νίνα φώναξε, κόντρα στον άνεμο για να ακουστεί:
«Τα μπράτσα μου πονάνε από την κωπηλασία, Άλεξ. Πρέπει να γυρίσουμε».
Κωπηλάτησαν με μανία λίγο ακόμα, όμως τα μπράτσα τους πονούσαν πολύ και το βυσσινί κανό δεν έλεγε να κουνήσει.
Κοίταξαν τριγύρω και είδαν ένα μεγάλο, μαύρο πλοιάριο να εμφανίζεται σε απόσταση. Σύντομα ένιωσαν τη δύναμη των κυμάτων που δημιουργούσε το πέρασμά του. Τρεις άντρες διακρίνονταν απάνω. Ο ένας ήταν στο τιμόνι και οι άλλοι δύο έσκυβαν στα πλευρά του. Το τιμόνι ήταν στα χέρια μιας λιγνής ανδρικής φυσιογνωμίας ντυμένης στα μαύρα. Οι άλλοι δυο άνδρες, φορούσαν χακί παντελόνια και πράσινα κοντομάνικα, έσκυβαν στα πλευρά του φουσκωτού. Τα κορίτσια ένιωσαν ανακούφιση αλλά συγχρόνως και ανησυχία.
«Τι κάνουν άραγε;» αναρωτήθηκε η Νίνα.
Πριν περάσει λίγη ώρα, το φουσκωτό πλησίασε αργά. Η μηχανή του έσβησε. Ήταν ένα φουσκωτό τής ακτοφυλακής του βασιλείου του Ζέφυρου.
«Καλημέρα κορίτσια. Πώς και βρεθήκατε στα βαθιά νερά μ’ ένα κανό;»
Η Νίνα πρόσεξε ότι φορούσαν στολή της ακτοφυλακής και ένιωσε ανακούφιση. Πράσινα κοντομάνικα και οι δύο και μαύρα εκείνος στο τιμόνι.
Η Άλεξ αγνόησε την ερώτηση («Μάλλον το έχει συνήθεια αυτό», σκέφτηκε η Νίνα). Γιατί είστε ΕΣΕΙΣ εδώ;» του πέταξε η Άλεξ.
«Κάνουμε έρευνες στα νερά μήπως υπάρχουν βακτηρίδια που δημιουργούνται από τη μόλυνση και τις παθογένειες», απάντησε ο πιο κοντός.
«Περίεργο! Δεν έχουμε αντιληφθεί τη διενέργεια ερευνών τέτοιου είδους μέχρι τώρα. Τι ακριβώς συμβαίνει;» παρατήρησε η Νίνα.
«Είναι επειδή μερικές επιβλαβείς εξάρσεις φυκιών επισημάνθηκαν φέτος για πρώτη φορά. Τις λέμε κόκκινη παλίρροια και είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν ασθένειες στους ανθρώπους και θάνατο στη θαλάσσια ζωή».
«Δορυφορικές εικόνες εμφανίζουν άνθη υψηλής βιομάζας στα νερά που περιβάλλουν την παραλία του Ζέφυρου. Ήρθαμε για να ελέγξουμε τα νερά».
«Αυτό είναι τρομερό», είπε η Νίνα φανερά ταραγμένη. «Τι θα κάνετε αν βρείτε ότι υπάρχει κόκκινη παλίρροια στις θάλασσες του Ζέφυρου;»
«Πολλοί παράγοντες, κυρίως ανθρωπογενείς, επιτείνουν το πρόβλημα…»
Τότε, ο κυβερνήτης του φουσκωτού, που δεν είχε μιλήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αγριοκοίταξε τους συνεργάτες του και μετά χαμογέλασε λέγοντας, «Κύριοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείτε τις δεσποινίδες. Εξετάζουμε την υπόθεση και θα φροντίσουμε να ξεδιαλύνει η κατάσταση».
Η Άλεξ έγνεψε καταφατικά από την πλώρη του κανό. Ήταν τώρα απορροφημένη στην προσπάθειά της να το στρίψει. Τα κύματα είχαν γίνει μεγαλύτερα και το ρεύμα ήταν τώρα πιο δυνατό. Θα πρέπει και οι δύο να έδειχναν εξαντλημένες, γιατί ο κυβερνήτης τις κοιτούσε προσεκτικά.
«Να σας ρυμουλκήσουμε στην παραλία;» υπέδειξε τότε με έναν τόνο που έμοιαζε περισσότερο με εντολή παρά με ερώτηση. Τα κορίτσια συμφώνησαν σιωπηλά και ο πιο κοντός επιστήμονας έριξε ένα σκοινί στο κανό. Η Άλεξ το άρπαξε με τη δεύτερη προσπάθεια και το έδεσε με το σκοινί που κρεμόταν από τον μεταλλικό κρίκο του κανό.
«Μη βιάζεστε!» φώναξε κόντρα στον άνεμο που είχε αρχίσει να δυναμώνει. Έπειτα πιο σιγά, κρύβοντας την ανακούφισή της, ψιθύρισε. «Καλά που δεν κατάλαβαν ποια είναι η Νίνα, διαφορετικά θα είχαν καλέσει την ακτοφυλακή».
«Μην ανησυχείτε, θα πηγαίνουμε αργά», απάντησε ο κυβερνήτης, και αμέσως έβαλε μπρος τη δυνατή μηχανή του φουσκω- τού. Οδηγούσε πολύ προσεκτικά και με πολύ χαμηλή ταχύτητα εξασφαλίζοντας έτσι τη σταθερότητα και την ασφαλή ρυμούλκηση του κανό.
Δεν τους πήρε πάνω από λίγα λεπτά μέχρι να φτάσουν στην ακτή και μόλις πλησίασαν έλυσε το κανό και τους φώναξε:
«Την επόμενη φορά να μείνετε πιο κοντά στην ακτή». Γύρισε το φουσκωτό στην αντίθετη κατεύθυνση και απομακρύνθηκαν. Τα κορίτσια, μέσα στο νερό μέχρι τα γόνατα, αποχαιρετούσαν ευχαριστώντας τους.
Όταν περπάτησαν μέχρι την παραλία σέρνοντας μαζί τους το κανό, δεν τους είχε απομείνει ίχνος ενέργειας. Ξάπλωσαν στη ζεστή άμμο με απλωμένα τα χέρια και τα πόδια τους σαν αστερίες. Σ’ αυτή την κατάσταση τις βρήκε η Λορραίν και μια ομάδα αναζήτησης. Η αφοσιωμένη γκουβερνάντα είχε κρατήσει την ψυχραιμία της μέχρι αυτή τη στιγμή, αλλά μόλις είδε τη Νίνα στο έδαφος άφησε μια κραυγή και άρχισε να τρέμει. Ακόμα κι όταν η Νίνα ανασήκωσε μια τούφα μαλλιά από το πρόσωπό της, η Λορραίν ήταν καταταραγμένη.
Η Λορραίν είχε τρέξει σαν τρελή πάνω κάτω στην παραλία απεγνωσμένα για τέσσερεις ώρες. Δεν είχε αντιληφθεί ότι η Νίνα είχε συναντηθεί τυχαία με τη συμμαθήτριά της την Άλεξ, την ώρα που έκανε τον περίπατό της στην παραλία. Η Νίνα (υποκοριστικό του Λαβίνια) ήταν ένα ξανθό κορίτσι με μέτριο ανάστημα και ανοιχτά καστανοπράσινα μάτια. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο δεκατετράχρονο κορίτσι. Ήταν μια πριγκίπισσα και όταν η πριγκίπισσα του βασιλείου του Ζέφυρου εξαφανίζεται για τέσσερις ώρες, δεν οργανώνεται μόνο μια ομάδα έρευνας αλλά το βασί- λειο κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η Λορραίν είχε τρέξει αφήνοντας τον μικρό αδελφό της Νίνας, τον πρίγκιπα Φίλιππο (Φλίπ φώναζε η Νίνα τον αδελφό της) με την Λάουρα.
«Πού είσαστε;» τους φώναξε. Ο αέρας είχε αρχίσει τώρα να είναι πιο κρύος και τα κορίτσια μετά από τόσες ώρες μέσα στο νερό, άρχισαν να τρέμουν. Σηκώθηκαν.
«Συγγνώμη Λορραίν, είχαμε μια μικρή περιπέτεια. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους υδροβιολόγους».
Η Λορραίν δεν έλαβε υπόψη της το σχόλιο σχετικά με τους υδροβιολόγους και απλά συνέχισε. «Μα σας ψάξαμε παντού!» Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Ένιωθε τόση ανακούφιση που είχε βρει τη Νίνα που σχεδόν δεν την άκουσε όταν αυτή ξαναβρήκε ένα μέρος της ενεργητικότητάς της και είπε, «Από εδώ η φίλη μου η Άλεξ». Η κουρασμένη φωνή της είχε ένα χαρούμενο τόνο. Η Νίνα ήταν ευτυχισμένη που είχε πλησιάσει μια συμμαθήτριά της.
Η Άλεξ και η Νίνα ήταν και οι δύο στη Σχολή Σαιντ Τζων, αλλά δεν γνώριζαν καλά η μια την άλλη. Στο σχολείο, η Νίνα δεν έκανε γενικά πολλές παρέες. Η Άλεξ λάτρευε τις φυσικές επιστή- μες και περνούσε τις περισσότερες ώρες της κάνοντας τολμηρά πειράματα στο εργαστήριο του Σαιντ Τζων. Αυτό το Σάββατο, η Νίνα και η Άλεξ ήταν πανευτυχείς που βρέθηκαν μαζί.
Η Άλεξ ήταν ένα ψηλόλιγνο κορίτσι με σκούρα διαπεραστικά μάτια και κατάμαυρα, κορακίσια μαλλιά. Την ημέρα εκείνη στην παραλία μάζευε κοχύλια και κυνηγούσε τα καβούρια της άμμου. Ένιωθε σαν να περπατούσε για χρόνια ολόκληρα προσπαθώντας να κατανικήσει την πλήξη της. Στην πραγματικότητα, με κάθε βήμα προσπαθούσε να απαλλαγεί από μια αίσθηση αποδιοργάνωσης. Τα βράδια, όταν η γιαγιά της ήταν απασχολημένη με τα ανιαρά καθημερινά της καθήκοντα, το λάπτοπ της τής κρατούσε συντροφιά. Η τηλεόραση, απέναντι από το παράθυρο του καθιστικού, την νανούριζε με την ακτινοβολία της. Δεν θα έπρεπε να απορεί κανείς, που όταν πια έφτανε το Σαββατοκύριακο ήταν έτοιμη να εξερευνήσει ολόκληρο τον κόσμο.
«Ε, Νίνα! Τι κάνεις;» Μέσα στον ενθουσιασμό που της προκάλεσε η συνάντηση με μια συμμαθήτρια, η Άλεξ δεν περίμενε για μια απάντηση πριν να προτείνει: «Πάμε να εξερευνήσουμε!» Η Νίνα σήκωσε τους ώμους της. «Δεν ξέρω, μου φαίνεται μια χαρά θα είναι».
Τα κορίτσια περπάτησαν στη μαλακή άμμο μέχρι που βρήκαν ένα αφύλακτο κανό. Είχε χρώμα βυσσινί και μια άσπρη γραμμή σε όλο του το μήκος. Έψαξαν παντού για ένα κουπί. Δεν βρήκαν τίποτα. Χωρίς καν να σκεφτεί πού θα μπορούσε να είναι ο ιδιοκτήτης για να ζητήσει την άδειά του, η Άλεξ άρχισε να τραβάει το κανό μέσα στο νερό από το σκοινί που κρεμόταν δεμένο σε έναν μεγάλο κρίκο.
«Πώς θα κωπηλατήσουμε;» ρώτησε η Νίνα.
«Με τα χέρια μας, ασφαλώς!» απάντησε η Άλεξ, χωρίς να διστάσει.
Κοίταξαν η μια την άλλη με στιγμιαίο δισταγμό, αλλά μη βρίσκοντας πουθενά κουπί, αποφάσισαν έτσι κι αλλιώς να ανεβούν στο κανό. Έκριναν ότι, αφού δεν υπήρχαν σύννεφα, η μέρα μάλλον θα ήταν εξαιρετικά ζεστή.
«Δεν μου φαίνεται και κακή ιδέα να περάσουμε την ημέρα μας στο νερό, Νίνα».
Τόσο δυνατή ήταν η επιθυμία της Νίνας να ξεφύγει από το βασιλικό περιβάλλον, έστω και για λίγο, που δεν σκέφτηκε την καημένη τη Λορραίν, κάτι που δεν ήταν καθόλου του χαρακτήρα της. Η Λορραίν ήταν ψηλή, λεπτή κοπέλα με αθλητικό σώμα, γύρω στα 30, και είχε τη θέση της «γκουβερνάντας» της Πριγκίπισσας. Είχε αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες, τη Φιλοσοφία και τα Οικονομικά. Είχε επιπλέον, ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους ήταν ουσιαστικά η δασκάλα της. Η Νίνα και η Λορραίν καταγίνονταν σε διάφορα θέματα όπως η Ιστορία, η Γεωγραφία και η Ανθρωπολογία. Επίσης η Λορραίν διάβαζε με τη Νίνα τις εφημερίδες του Βασιλείου και συζητούσαν άρθρα σχετικά με τις εκλογές για τη νέα κυβέρνηση ή τις πιθανές αιτίες πολέμου. Σε τελική όμως ανάλυση η Λορραίν ήταν υπεύθυνη για την ασφάλεια της πριγκίπισσας και σήμερα αισθανόταν πως είχε αποτύχει.
Το αίσθημα ενοχής της Νίνας έγινε πιο έντονο όταν η Λορραίν την τύλιξε με μια μικρή κουβέρτα και περπάτησε μαζί της μέχρι το αυτοκίνητο που είχε έρθει μέχρι την παραλία να τις πάρει. Στην επιστροφή ο ήλιος άρχιζε να βασιλεύει. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τον κεχριμπαρένιο ουρανό, η Νίνα ένιωσε μια γλυκιά ανακούφιση. Ύστερα αποκοιμήθηκε. Την ίδια στιγμή η Άλεξ έτρεχε καβάλα στο ποδήλατό της. Τα πονεμένα πόδια της δούλευαν γρήγορα ενάντια στον άνεμο, αλλά δεν την ένοιαζε. Είχε περάσει μια ξεχωριστή μέρα. «Πόσο συχνά χάνεται κανείς στην θάλασσα με μια πριγκίπισσα;» αναρωτήθηκε η Άλεξ.
Καμία από τις δυο τους δεν υποπτευόταν ότι η περιπέτειά τους με το κανό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.
«Η υπόσχεση του Ζέφυρου»
«Η υπόσχεση του Ζέφυρου» προλογίζεται από τον Καθηγητή Χρήστο Σ. Ζερεφό, Επόπτη του Κέντρου Ερεύνης Φυσικής της Ατμοσφαίρας και Κλιματολογίας της Ακαδημίας:
«Πάντα στη ζωή μου έλεγα ότι υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα στην παιδική λογοτεχνία σχετικά με την ευαισθητοποίηση των παιδιών στα θέματα του περιβάλλοντος. Με ιδιαίτερη χαρά διάβασα αυτή την όμορφη νεανική περιπέτεια που μας προσέφερε με το έργο της η κυρία Ναταλία Νικολαϊδη, μεταφέροντάς μας σε άλλους κόσμους. Όπως και στα κλασικά παραμύθια, έτσι και «Η υπόσχεση του Ζέφυρου» διδάσκει μέσα από μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια μιας μικρής πριγκίπισσας και της φίλης της, τις ανεπανόρθωτες καταστροφές που μπορεί να επιφέρει η αλόγιστη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος για οικονομικό κέρδος. Το αίσιο τέλος και η τιμωρία εκείνων οι οποίοι προτιμούσαν τα χρήματα από τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας, αποτελούν ένα αισιόδοξο παράδειγμα προς μίμηση στην αναδυόμενη σχετική παιδική λογοτεχνία. Η περιπέτεια και ο τρόπος με τον οποίο οι ηρωίδες ανακαλύπτουν το δυσοίωνο μέλλον, αν συνεχίσουν οι κάτοικοι του φανταστικού βασιλείου να αδιαφορούν για την οικολογική ισορροπία, αποτελούν και το χαρακτηριστικό ερέθισμα για τις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται το λογοτέχνημα…»– Από τον πρόλογο του Χρήστου Σ. Ζερεφού
«Η υπόσχεση του Ζέφυρου»
Συγγραφέας – εικονογράφος: Ναταλία Νικολαΐδη
Σελίδες: 152
Εφηβικό μυθιστόρημα
Εκδόσεις: Εν πλω
Η Ναταλία Νικολαΐδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Σχολή Μωραΐτη και αργότερα σπούδασε Οικονομικά και Νομικά στο Yale και το Georgetown των ΗΠΑ. Διετέλεσε νομική σύμβουλος χρηματοοικονομικής τράπεζας στο Λονδίνο και την Νέα Υόρκη. Είναι ιδρύτρια της εταιρείας συμβούλων Dynamic Counsel Ltd, η οποία παρέχει συμβουλές σε εταιρείες σε θέματα βιώσιμης ανάπτυξης, διαχείρισης κινδύνων και εταιρικής διακυβέρνησης και είναι μέλος διοικητικών συμβουλίων ελληνικών και διεθνών εταιρειών. Μοιράζεται τις εμπειρίες της με τα νέα παιδιά και ανακάλυψε το σύμπαν της παιδικής φαντασίας μιλώντας με την ανιψιά της Μαργαρίτα, με την οποία τους ενώνει το ίδιο πάθος για τη ζωγραφική.
