Οι λέξεις μού ήρθαν χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσω. Ουρανοκατέβατες. Σε μια περίοδο που όλο ακούμε για δυσάρεστα και για μεταλλάξεις ενός ιού που δεν λέει να κοπάσει, το μυαλό μου δημιούργησε αυτό που ίσως έχουμε ανάγκη όλοι μας. Στην αρχή υπήρξε κενό, απορία. Μετά άρχισε ένας καταιγισμός σκέψεων και εικόνων. Από πού να το πιάσω; Δυο άσχετες λέξεις άρχισαν να φτιάχνουν ένα νέο πλαίσιο, έναν νέο κόσμο. Ή μάλλον να μεταλλάσσουν τον ήδη υπάρχοντα.
Έψαξα γύρω μου να δω αν μπορώ να βρω αγάπη. Ξεκίνησα να παρατηρώ τα πάντα, αναζητώντας να εντοπίσω ίχνη της. Μονίμως έπεφτα σε ατυχείς και δύσκολες στιγμές, σε καραμπόλες. Καθημερινά, στους δρόμους απ’ όπου περνούσα, έβλεπα τουλάχιστον ένα τρακάρισμα! Μέχρι και μάρτυρας σε ατύχημα με γατάκι βρέθηκα και σκέφτηκα: «Δεν μπορεί. Κάποιος μου κάνει πλάκα…»
Ταυτόχρονα, φαίνονταν στον ορίζοντα νέα μέτρα, νέοι περιορισμοί,  απαγορεύσεις, αντιδράσεις… Ντόμινο δυσάρεστων με λίγα λόγια. Κι όμως, εγώ έψαχνα και εξακολουθώ να ψάχνω για αγάπη. Στη φράση μου προσθέτω και τη λέξη ντόμινο: «Ντόμινο μεταλλάξεων αγάπης».

Χρυσά ρυάκια
Κι έπειτα το πήρα αλλιώς. Η αναζήτηση κάπου έξω, μακριά μου, τελικά δεν απέδωσε καρπούς. Το «κακό» είναι εμφανές και θορυβώδες. Φαίνεται να καλύπτει την αγάπη και την ομορφιά. Λέω «καλύπτει», γιατί δεν παύω να πιστεύω στην ύπαρξη της αγάπης. Δεν χάνω την ελπίδα παρόλα τα στραβά που παρατηρώ.
Τον τελευταίο χρόνο, ξεκίνησα να αγγίζω ακροθιγώς κομμάτια ανατολικών φιλοσοφιών. Πρόσφατα έπιασα να διαβάσω για την τέχνη του Kintsugi (Κιντσούγκι), που σημαίνει «χρυσή ένωση» και είναι ένας τρόπος επιδιόρθωσης αγαπημένων αντικειμένων που έσπασαν, όπως μια κούπα, ένα βάζο, ένα πιάτο. Οι ρωγμές και τα σπασίματα κολλάνε και η έξω μεριά, αυτή που βλέπουμε, είναι χρυσή. Σαν να διαπερνούν το αντικείμενο χρυσά ρυάκια ή φλέβες. Και ξαφνικά αυτό μεταμορφώνεται! Το σπάσιμο, που το έκανε άχρηστο και μη λειτουργικό, τώρα αποκτά νέα αξία, λάμψη, ομορφιά.
Κάπως έτσι λένε στην Ιαπωνία ότι πρέπει να φερόμαστε και στον εαυτό μας. Να αγκαλιάζουμε τις ατέλειές του, να τις αποδεχόμαστε και να τις φροντίζουμε, μεταμορφώνοντάς τες σε προτερήματα. Να μπορούμε να πορευόμαστε με αυτές ως συμμάχους. Είναι σαν αυτό που λένε, ότι ένα καράβι, για να φτάσει στον προορισμό του, πρέπει να χρησιμοποιήσει τον άνεμο και όλα τα στοιχεία της φύσης προς όφελός του· όχι να τα βάλει μαζί τους και να «ανοίξει πόλεμο»…
Αν το σπάσιμο και τη ρωγμή εξακολουθούμε να τα βλέπουμε ως τέτοια, τότε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τα μετουσιώσουμε, να τα αλλάξουμε, να τους δώσουμε αξία. Όμως τι κάνουμε με τα τόσα δεινά που περνάμε; Είναι δυνατόν να μπορέσει να τα αλλάξει κανείς μόνος του; Κι όμως! Αν το καλοσκεφτούμε, όσο μικροί είμαστε, άλλο τόσο είμαστε μεγάλοι, δυνατοί, σημαντικοί! Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Δεν χωράει αμφιβολία. Όμως γιατί να εστιάζουμε σε αυτό;

Επιστροφή στη φύση
Στις σκανδιναβικές χώρες, όπως και στην Ιαπωνία, οι γιατροί εκτός από φάρμακα συνταγογραφούν περιπάτους στο δάσος. Δίνουν ως φάρμακο την επαφή με τη φύση. Χωρίς τηλέφωνα, ρολόγια ή τάμπλετ. Σκέτη παρουσία και περπάτημα, με όλες τις αισθήσεις ανοιχτές. Έτσι η υγεία βελτιώνεται. Οι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν όσα δεν μπορούσαν παλαιότερα να παρατηρήσουν και τους δώσουν αξία.

Το καλό στους ανθρώπους
Και ναι, υπάρχουν άνθρωποι που φέρνουν καλό, που δεν σταματούν να νοιάζονται, να βοηθούν, να διευκολύνουν, να δίνουν τη ζωή τους για την οικογένειά τους, να φέρνουν χαρά σε όσους συναναστρέφονται. Όμως σπάνια ακούγεται κάτι για αυτούς. Σπάνια αναδεικνύονται, αν και πράττουν καθημερινά. Ας αναλογιστούμε τη δύναμη που έχουμε για να συνεχίζουμε. Πού τη βρίσκουμε, αν όχι στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε και αγωνίζονται για το καλό;
Όλο αυτό λειτουργεί σαν μια ενέργεια μεταδοτική. Μιλάς με έναν φίλο κι αλαφραίνεις. Σε ακούει και φεύγεις χαρούμενος. Ύστερα, βρίσκεσαι στη δουλειά ή στο σπίτι και γίνονται όλα με καλύτερη διάθεση. Η δε καλύτερη διάθεση οδηγεί σε περισσότερη δουλειά ή σε νοστιμότερο φαγητό. Και αυτό φέρνει ικανοποίηση στους άλλους… Να το ντόμινο! Ναι μεν κάποιες φορές δεν υπάρχει αποδοχή (ούτε καν υποδοχή), όμως το συνηθέστερο είναι πως όταν κάποιος προσφέρει και εκτιμά όλα όσα γίνονται με καλή ενέργεια και διάθεση, αυτά στην πορεία πολλαπλασιάζονται.

Και τα μη αναστρέψιμα;
Επιστρέφω στο γατάκι. Το αυτοκίνητο πέρασε δίπλα μου. Το είδα να ξεψυχάει στα 10-15 μέτρα. Πώς θα μπορούσα να αντιδράσω; Θα μπορούσα να κάνω ότι δεν το είδα ή να βρίσω την οδηγό ή να την κακολογήσω, διαδίδοντας παντού αυτό που έκανε. Όμως, το γατάκι δεν θα γυρνούσε πίσω… Πραγματικά, πόνεσε η ψυχή μου. Αυθόρμητα, μου ήρθε μια σκέψη: να βοηθήσω ένα άλλο γατάκι. Κι αφού δεν μπορώ να πάρω ένα στο σπίτι, να φροντίσω να βάζω νερό και φαγάκι σε αδεσποτάκια. Ή ψιχουλάκια σε πουλάκια. Είχα μεγάλη ανάγκη να «σβήσω» το κακό που είδα και ο μόνος τρόπος να επανορθώσω ήταν να προσφέρω κάτι σε κάποιο άλλο ζωάκι ώστε, τουλάχιστον, να χορτάσει εκείνο καθαρό νερό και φαγητό.
Περνάμε δύσκολα. Ναι. Όμως, κάθε εποχή είχε κάτι να αντιμετωπίσει. Ανέχεια, ασθένειες, πολέμους… Εμείς έχουμε την τύχη να ζούμε σε καιρούς που η επιστήμη έχει προχωρήσει και δίνει λύσεις. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα ηλιόλουστη και λαμπερή. Όλοι μιλάνε για την ανοιχτωσιά και για τους «έξω καρδιά» ανθρώπους και τελικά μόνο εμείς δεν βλέπουμε τα χαρίσματα που μπορούν να μας κρατήσουν δυνατούς. Πού πήγε η πίστη μας; Γιατί αφηνόμαστε να βλέπουμε και να εστιάζουμε μόνο σε ό,τι κακό γίνεται; Πού πήγε το χαμόγελό μας; Ας δοκιμάσουμε να το φοράμε συχνότερα και ας αρχίσουμε να αναζητάμε και να μοιραζόμαστε τα όμορφα γύρω μας. Τότε ίσως δούμε να συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα…

Η Μαριάννα Κουμαριανού είναι παιδαγωγός και συγγραφέας.