OK, θα το παραδεχτώ. Κάθε καλοκαίρι δυσκολεύομαι να γράψω. Μουδιάζει το χέρι, αδειάζει το μυαλό. Λίγο η ζέστη και ο τζίτζικας, λίγο ότι τα έχουμε όλα πει και γράψει, τελικά τι υπάρχει να προσθέσω στη θερινή βιβλιογραφία; Άλλωστε, σήμερα οι γονείς είναι παντογνώστες και ειδικά στη μετά-κορονο-εποχή όλοι εχουν γίνει μικροί σοφοί (λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι, με εξειδίκευση σε ζητήματα καραντίνας…)
Γι’ αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, θα σας πω ό,τι και το προηγούμενο, αλλά ό,τι και στα επόμενα. Ναι, από τώρα ξέρω τι θα σας πω και τα επόμενα καλοκαίρια. Απλά έναν κανόνα: του ενός χεριού. Δηλαδή, όταν βρίσκεστε στη θάλασσα με τα παιδιά σας, ειδικά εκείνα που είναι 1-5 ετών, να είστε σε απόσταση ενός χεριού από αυτά και το βλέμμα σας να είναι σε εκείνα ακόμα κι αν έχετε πιάσει κουβέντα με κάποιον. Επίσης, να τα έχετε ταΐσει το κυρίως γεύμα 3 ώρες πριν, να τους έχετε βάλει αντιηλιακό από το σπίτι (πόσο αστείο είναι να τους φοράς αντιηλιακό και ύστερα από 3 δεύτερα να είναι μέχρι τους ώμους μέσα στο νερό) και μπρατσάκια στα χεράκια ακόμα και αν δεν είναι μέσα στο νερό.
Τα ξέρετε, είμαι σίγουρος. Σας τα έχουμε ξαναπεί ως περιοδικό, θα σας τα λέμε και πάλι, για να τα ακούμε όλοι συνέχεια, για να τα ακούω κι εγώ ακόμη που τα γράφω… Ο πνιγμός είναι μια σοβαρή κατάσταση που οδηγεί αν όχι σε θάνατο, σε βαριά αναπηρία. Παγκοσμίως, περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από πνιγμό ετησίως. Να σας το πω αλλιώς… Κάθε μισό λεπτό ένας άνθρωπος στον πλανήτη φεύγει από τη ζωή από πνιγμό (και σε αυτό το τραγικό ποσοστό δεν υπολογίζονται οι πνιγμένοι πρόσφυγες στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο).
Στην Ελλάδα χάνουν τη ζωή τους 400 άνθρωποι ετησίως, με αναλογία αντρών/γυναικών 3 προς 1. Από αυτούς, τα παιδιά και οι έφηβοι είναι 10, δηλαδή αν το αναγάγουμε στον χρόνο, στους μήνες που κυρίως κολυμπάμε, είναι 2-3 χαμένα παιδιά τον μήνα! Ευτυχώς, δηλαδή, που η κολυμβητική περίοδος είναι το 1/3 του χρόνου στη χώρα μας. Τα περισσότερα θύματα δεν κολυμπούν σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 μέτρων από την ακτή, οι μεσημβρινές ώρες είναι οι πιο μοιραίες (γιατί άραγε;) και οι ηλικίες με τα περισσότερα θύματα είναι από 20 έως 25 ετών.
Αν δεν κάνω λάθος ο κορονοϊός, για τον οποίον ολόκληρος ο πλανήτης κατέβασε ρολά, έχει σκοτώσει λιγότερα παιδιά σε όλον τον κόσμο, από ό,τι ο πνιγμός μόνο στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Όμως, για αυτούς τους χαμούς το Υπουργείο Υγείας δε μας ενημερώνει με κάποιο ημερήσιο μήνυμα στο Viber ή στο κινητό, ούτε κάποιος κύριος της πολιτικής προστασίας βγαίνει κάθε απόγευμα στις 18.00 να μας τονίσει τη σημασία της πρόληψης. Οι θάνατοι από πνιγμό γράφονται και διαβάζονται φευγαλέα, ως κάποια είδηση που δε μένει στο διαδίκτυο ούτε για μια ημέρα, οι παραλίες δεν έχουν ναυαγοσώστη, τα ταπεράκια κατέχουν θέση στην τσάντα με τα μπανιερά εξίσου ισχυρή με τις πετσέτες και το φιλόδοξο σχέδιο για υποχρεωτικό μάθημα της κολύμβησης στο σχολείο ναυάγησε. Οι θάνατοι από πνιγμό δεν κάνουν τόσο θόρυβο όσο μια ίωση κι ας προκαλεί πολύ λιγότερους θανάτους η τελευταία. Οι θάνατοι από πνιγμό είναι αθόρυβοι στα αυτιά των πολιτών, αθόρυβοι όσο ο ίδιος ο πνιγμός, που παίρνει μόνο λίγα δεύτερα του λεπτού. Γι’ αυτό προσοχή.
Προσοχή στα μακροβούτια, στις βουτιές από ψηλά βράχια, στις πατητές και στα θαλάσσια παιχνίδια (όχι σπορ) τύπου banana. Και οι τέσσερις αυτές συνήθειες πρέπει να αποφεύγονται, όπως λένε οι εντατικολόγοι. Προσοχή, θα προσθέσω κι εγώ, στα παιδικά πάρτι σε πισίνες. Αδιανόητο μου φαίνεται πώς γίνεται να προσφέρεται φαγητό και αλκοόλ γύρω από μια τάφρο με νερό. Κι όμως το Υπουργείο συνεχίζει να μας υποχρεώνει να φοράμε μάσκα, αντί για μπρατσάκια, και να απαγορεύει τις συναθροίσεις αντί τα pool parties.
Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται πολλά, απλά κρατήστε μόνο τον κανόνα του ενός χεριού. Να είστε τουλάχιστον από κοντά όταν συμβεί το ατύχημα. Καλή αντάμωση αρχές φθινοπώρου πια. Όλοι μας εδώ…
Ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος MD, PhD, είναι Επιμελητής Β΄ Παιδιατρικής ΓΝ Σύρου
