Παιδί μου, το ξέρω ότι η ζωή σου άλλαξε μέσα σε μια στιγμή, εκείνη τη στιγμή που άκουσες για πρώτη φορά ότι έχεις διαβήτη. Τότε ήταν που γέμισες με φόβο κι απορίες. Τότε ήταν που ξαφνικά έπρεπε να μάθεις και να βάλεις στη ζωή σου τόσα καινούργια πράγματα κι αναρωτιόσουν πώς θα τα καταφέρεις. Κι εγώ ήμουν εκεί μαζί σου, νιώθοντας την ίδια αγωνία με εσένα, θα μου επιτρέψεις να σου πω και περισσότερη, για να σε στηρίξω και να σε βοηθήσω να προχωρήσεις μαζί με το διαβήτη σου.

Και οι μέρες κυλούσαν και όλοι μαζί σαν γροθιά, ήμασταν εκεί για σένα. Σε όλους μας ήταν δύσκολο, αλλά ιδιαιτέρως για εσένα αγόρι μου… Δε σου κρύβω μικρέ μου, ότι υπήρξαν πολλές φορές που λύγισα κι εγώ, εκεί μαζί σου, αλλά προσπάθησα να μη στο δείξω. Υπήρξαν κι άλλες φορές που έπεσα, αλλά σηκώθηκα για να στηρίξω εσένα, αγάπη μου, λέγοντάς σου ότι όλα θα πάνε καλά. Κι έτσι καθώς ο χρόνος κυλούσε, ο φόβος και το άγχος, που κυριαρχούσε στην αρχή, ολοένα και μίκραινε. Σε κοιτούσα κι ένιωθα ότι έβλεπα έναν μικρό ήρωα, που ήταν τόσο δυνατός, τόσο θαρραλέος από τόσο μικρός. Θαύμαζα το  κάθε σου βήμα, την κάθε σου προσπάθεια για το διαβήτη σου. Δε θα ξεχάσω τη συγκίνηση μου, αλλά και τη δική σου περηφάνια αγόρι μου, όταν για πρώτη φορά έκανες την ινσουλίνη σου. Τότε που ίσως για πρώτη φορά αισθάνθηκες ότι δε με χρειάζεσαι και τόσο πια…

Και ξέρω, αγόρι μου, ότι τα σκαλοπάτια που κλήθηκες να ανέβεις για το διαβήτη σου δεν ήταν καθόλου εύκολα… αλλά ήταν εκείνα που σε βοήθησαν να ανακαλύψεις και κάποιους σημαντικούς σταθμούς της ζωής. Ο διαβήτης σε βοήθησε πρώτα από όλα να ανακαλύψεις τη φλόγα, τη δύναμη που έκρυβες μέσα σου, για να καταλάβεις ότι για σένα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Γιατί το ξέρω, άγγελε μου, ότι οι ενέσεις, οι μετρήσεις και όλα αυτά ήταν πολύ δύσκολα για σένα, αλλά να θυμάσαι ότι τα κατάφερες και ήσουν τόσο μικρός. Να το θυμάσαι πάντα, σε όποια δυσκολία κι αν συναντήσεις στη ζωή σου. Ο διαβήτης επίσης σου έμαθε, ότι κανείς δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Κι αυτό το κατάλαβες όταν πέτυχες τον πρώτο σου στόχο. Τότε που υπερέβης τα όποια εμπόδια είχες με το διαβήτη σου κι έφτασες εκεί που ακριβώς ήθελες. Τότε που έλαμπε σαν τον ήλιο το πρόσωπό σου, και μαζί του κι εγώ.  Ο διαβήτης επιπλέον σου έδειξε το πόσο σημαντικό είναι να φροντίζεις σωστά το σώμα σου και να το αγαπάς, δίνοντάς του τις κατάλληλες τροφές αλλά και γυμνάζοντάς το. Ξέρεις, αγόρι μου, πολλοί είναι εκείνοι (ανεξαρτήτως διαβήτη) που δυστυχώς ποτέ δεν ήρθαν τόσο κοντά με το σώμα τους, όσο εσύ.

Και τώρα που πια μεγάλωσες, είμαι σίγουρη για σένα. Ξέρω ότι μπορείς να προχωρήσεις, να ανοίξεις τα φτερά σου. Και θέλω μικρέ μου, (γιατί για μένα θα είσαι πάντα ο μικρός μου), να ξέρεις ότι δε θα μπορούσα να έχω καλύτερο παιδί από εσένα. Να κοιτάζεις τον εαυτό σου, στον καθρέφτη καθημερινά και να του επαναλαμβάνεις το πόσο πολύ τον αγαπάς, το πόσο περήφανος είσαι γι’ αυτόν, για όλα αυτά που έχει καταφέρει. Κι αν υπάρξουν μέρες που νιώσεις ότι κάτι δεν πήγε καλά με το διαβήτη σου, τότε αγόρι μου μη του θυμώσεις, μία άσχημη μέρα είναι και θα περάσει. Αγκάλιασε τον και ξεκινήστε πάλι από την αρχή, αύριο θα είναι μία άλλη μέρα. Και να θυμάσαι… Αυτό που σε ξεχωρίζει δεν είναι ο διαβήτης σου, αλλά αυτό που έγινες μέσα από το διαβήτη σου. Ο διαβήτης δεν είναι η αδυναμία σου, αλλά η δύναμή σου. Να τον αγαπάς, να τον φροντίζεις, σαν τον καλύτερο σου φίλο. Γιατί είναι εκείνος που σε βοήθησε να κοιτάξεις, πέρα από κάθε όριο και εμπόδιο που μπορεί να έβαλε ο νους σου. Γιατί οι δυο μαζί αγκαλιά, μπορείτε να ταξιδέψετε και να περπατήσετε στα πιο λαμπερά μονοπάτια.

Με πολλή αγάπη,

 η πιο μεγάλη θαυμάστρια σου,

Η μαμά σου….

Επιμέλεια Κειμένου: Κωνσταντίνα Φραντζεσκάκη, Παιδαγωγός Προσχολικής Ηλικίας Msc, Συγγραφέας του βιβλίου: «Ο φίλος μου, ο Διαβητούλης» που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.