Ξαφνικά όλα γίνονται βιαστικά…
Να γεννηθούμε πριν καν συλληφθούμε…
Να σπουδάσουμε πριν καν τελειώσουμε το σχολείο…
Να κάνουμε γάμους πετυχημένους πριν καν βουτήξουμε στις ομορφιές τού έρωτα…
Να κάνουμε παιδιά πριν καν αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο…
ΝΑ ΠΟΣΤΑΡΟΥΜΕ πώς θα είμαστε στα 80 μας, ενώ είμαστε ακόμα νέοι…
Να μην ζήσουμε ούτε μια στιγμή δίχως να βιαστούμε να την «ξαποστείλουμε»…
Γιατί; Μήπως γιατί φοβόμαστε τον πόνο για την απώλεια αν αφεθούμε και συνδεθούμε; Μήπως προσπαθούμε να ξορκίσουμε το κακό; Ποιο είναι το κακό; Μήπως η ίδια η ζωή που κολυμπά στον ωκεανό του χρόνου;
Ας είναι… Εγώ να προτείνω κάτι; Μήπως να ξεκινήσουμε να μάθουμε κολύμπι για αρχή δίχως μπρατσάκια; Έπειτα να κάνουμε μακροβούτια δίχως φόβο… Και απλά να αφήσουμε το ένστικτο της ζωής να κάνει τα δικά του; Λέω τώρα…