Ξέρει κανείς μας να μας πει κάτι πιο γλυκό, πιο ζουμερό, πιο ξελογιαστικό από ένα βρέφος; Από ένα βρεφάκι που πρωτοχαμογελάει ή που συνεχίζει να χαμογελάει; Άσε όταν ξαφνικά ξεκαρδίζεται στα γέλια. Που είναι σαν κάποιος να σου γαργαλάει την καρδιά…

Εγώ πάντως δεν μπορώ να βρω κάτι πιο γλυκό. Εξίσου, ναι: Μια κουταλιά σπιτικό βύσσινο με ένα ποτήρι κρύο νερό ένα καλοκαιριάτικο ζεστό απόγευμα.

Λοιπόν ας σοβαρευτούμε.

Πέραν του ότι είναι ό,τι πιο γλυκό υπάρχει στην γη, ένα βρέφος είναι ένα καταπληκτικό, πολυσύνθετο, φρέσκο ανθρωπάκι απόλυτα εξαρτώμενο. Έρχεται με ένα σακίδιο άδειο από εφόδια, πέραν της απίθανης γλύκας του. Δεν μιλάει, δεν λαλάει, έχει όμως αρχίσει από την πρώτη μέρα της ζωής του να επικοινωνεί αποτελεσματικά με τον έξω κόσμο. Και να φτάνει στο πρώτα του μεγάλα και αποφασιστικά συμπεράσματα για τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί βέβαια δεν πιστεύω να έχετε μείνει στις παλιομοδίτικες θεωρίες ότι τα βρέφη μόλις γεννηθούν δεν βλέπουν και δεν ακούνε. Λάθος και τα δυο.

Σε ένα μόλις τριάντα έξι ωρών βρέφος δείχνουμε μπλε κόκκινο και κίτρινο. Και προς ποιο χρώματα γυρίζει το κεφάλι του και συγκεντρώνεται; Οποίος μάντεψε κόκκινο το βρήκε. Έχουν γίνει και άλλα πειράματα που δείχνουν ότι τα βρέφη κινούνται στον ρυθμό της ομιλίας της μαμάς τους και γνωρίζουν την φωνή της από νεογέννητα. Άρα δεν είναι καθόλου τυφλά η κουφά όπως νόμιζαν παλιότερα.

Από τις πρώτες μέρες της ζωής του το πανέξυπνο βρέφος παρατηρεί ότι όταν κλαίει επειδή αισθάνεται άσχημα (πεινάει, διψάει, βαριέται η κρυώνει) το πλησιάζουν δυο κυκλάκια και κάτι κάνουν και ξαφνικά αισθάνεται καλά. Άρα, λέει (ή αισθάνεται) το βρέφος μέσα του “αυτός ο έξω κόσμος”, που αντιπροσωπεύεται από τα δύο κυκλάκια (τα μάτια της μάνας του) “πρέπει να είναι ένα πολύ καλό μέρος που ικανοποιεί όλες σου τις ανάγκες”. Και σαν αποτέλεσμα, συνεχίζει, “και εγώ πρέπει να είμαι ένα εξαιρετικό, σπουδαίο μωρό, που μόλις κλάψω κάποιος τρέχει και με παρηγορεί”. Και σαν αποτέλεσμα συνεχίζει “και εγώ πρέπει να είμαι ένα εξαιρετικό, σπουδαίο βρέφος που μόλις κλάψω κάποιος τρέχει με παρηγορεί και αισθάνομαι τέλεια”.

Έτσι αρχίζει να δημιουργεί το βρεφάκι μία εικόνα για τον εαυτό του. Να τι κάνει η τρυφερή, συνεχής, άμεση φροντίδα που προσφέρει στο βρεφάκι της κάθε απλή καλή μητέρα. Η φήμη ότι το κακομαθαίνεις το βρέφος όταν το παίρνεις αγκαλιά και το ταΐζεις η το νανουρίζεις κάθε φορά που κλαίει, δεν ισχύει με καμία κυβέρνηση. Με καμία θεωρία. Τουλάχιστον δεν ισχύει για τα πολύ μικρά βρέφη.

Μετά την ηλικία του ενός έτους μπορούμε να μιλάμε σιγά σιγά για “κακομαθησιά”. Δηλαδή όταν το παιδάκι έχει αποκτήσει κάποια αίσθηση χρόνου και μπορεί να περιμένει, είναι δυνατόν να του πες “περίμενε λίγο και θα σου φέρων το μπουκάλι σου μόλις τελειώσω αυτό που κάνω”.

Λοιπόν, ας θυμηθούμε ότι η αυτού μεγαλειότητα, το καταπληκτικό βρέφος, από την μέρα που γεννιέται, με την φροντίδα μας, δημιουργεί την περίφημη εικόνα για τον εαυτό του που το ακολουθεί, καθοριστικά, την υπόλοιπη του ζωή.

Ο φίλος αντιρρησίας μουρμουρίζει “σαν λίγο τρελά μου φαίνονται όλα αυτά, αλλά μπορεί και να ξέρεις καλύτερα… εγώ έτρεχα μόλις κλαίγανε τα μωρά μου γιατί δεν φανταζόμουνα ότι κλαίγαν από ευχαρίστηση και δεν άντεχα να τα βλέπω στεναχωρεμένα”.

Έτσι μπράβο καλέ μου άνθρωπε με κοινή λογική!

Υ.Γ.: Στα νεογέννητα βρέφη που κάποιος μιλάει πάρα πολύ, αναπτύσσεται πιο καλά και γρήγορα ο εγκέφαλος τους.