Είναι Κυριακή απόγευμα.
Γυρνάω σπίτι μετά το θέατρο. Με περιμένει η Αύρα να τη βοηθήσω λίγο στ΄αρχαία. Έχει αύριο διαγώνισμα. Η Ελένη κάνει Γαλλικά με τη μαμά μου (“μαμά τι θα κάναμε χωρίς τη γιαγιάκα;) και η Αγγελική με περιμένει στην πόρτα με απόγνωση για το πως θα περάσει το απόγευμα. Η Μάτη, το σκυλάκι μας, με ακολουθεί όπου πάω μέχρι να βγάλω τα παπούτσια μου κι ο Δημήτρης έχει τριπλή παράσταση σήμερα…άρα αλλού.
Νιώθω μια τεράστια ανακούφιση. Σαν να τέλειωσε ένας ακόμη υπέροχος τοκετός.’Το Δικό μου Ψάρι” είναι επιτέλους έτοιμο. Σαν πρωτότοκου τοκετός ήταν αυτός με μαιευτήρα το χρόνο να τρέχει.¨
Όταν άρχισαν να με πιάνουν οι πόνοι είχα μια τρελή ταχυπαλμία ξέροντας ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι τόσο τεράστιο στοίχημα.
“Που πας καλή μου, ξυπόλητη στα βράχια να φέρεις στην παιδική σκηνή μια παράσταση με ησυχίες, χωρίς πολύ χρώμα, τραγούδια,εφέ; χωρίς λόγια;”
Σα να γεννάς στα χωράφια μόνη στον 21ο αιώνα….Κι όμως πόσο τεράστια ανακούφιση νιώθω τώρα ,που το μωράκι μου , το ψαράκι μου είναι ασφαλές στην αγκαλιά των παιδιών και των γονιών τους, των παιδιών και των δασκάλων τους…
Έγινε η πρεμιέρα κι εγώ ακόμη ήμουν στις εξωθήσεις ( μα τι φριχτή λέξη…με το στανιό δηλαδή να σπρώξεις ένα παιδί να βγει έξω;)
Γενικές δοκιμές με τους εργάτες στο φουαγιέ να κοπανάνε και τα μπλακεντέκερ να βουίζουν και την ομάδα να πρέπει να φύγει στο παρά πέντε για να προλάβει κι άλλη δουλειά,να ζήσει, να αντέξει ο κοσμάκης, να τα καταφέρει, against all odds τα πάντα…
Απόψε όμως…ένα μήνα και κάτι… μετά από την απίθανη συνεργασία με την ομάδα μου, τα αυστηρά λόγια των φίλων μου,και τα ενθουσιώδη των παιδιών μου…ναι…!
Ξαναράψαμε τα κοστούμια γιατί τα υφάσματα τρύπησαν στην πρώτη παράσταση, αλλάξαμε το βίντεο για να ευχαριστηθούμε τις ζωγραφιές του Ιάσονα, βάλαμε και τη φωνή της γοργόνας Αλίκης να πέρνει λιγάκι τα παιδιά απο το χέρι,κόψαμε ράψαμε, ακούσαμε και ναι….ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΨΑΡΙ είναι εκεί…ανανεωμένο και έτοιμο.
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στο αγαπημένο θέατρο Ροές και κάθε -δε μαρτυράω- σαν ΕΚΠΛΗΞΗ στα σχολεία…
Οι βόμβες πέφτουν γύρω μου ασταμάτητα, άνθρωποι σκοτώνονται, άνθρωποι χωρίζουν, χάνουν τη δουλειά τους, τον τόπο τους, αρρωσταίνουν… Όμως η πίστη στ΄ όνειρο και την ουτοπία μιας καλύτερης ζωής, η ηδονή της οδύνης του τοκετού, του κάθε τοκετού είναι αυτή που σου δίνει κουράγιο.
Και συνεχίζεις. Γιατί δεν ξέρεις πως θα είναι το αύριο. Γιατί το σήμερα έχει περισσότερη σημασία σήμερα, παρά ποτέ.
Κοιτάς τα μάτια των παιδιών, τ’ άπλυτα στην κουζίνα, την αγκαλιά της φίλης, τις ατέλειωτες στοίβες με τα ρούχα, ακούς και το Λαέρτη στο Β έτος να διαβάζει με πάθος Σάρα Καίην, γυρνάς, πίνεις ένα κρασί με το σύντροφό σου και… σε ανύποπτο χρόνο. Πας γι άλλα.
Κυριακή απόγευμα. Τυχερή ζωή.
Η Αντιγόνη Γύρα είνα σκηνοθέτης. Η παράσταση Το δικό μου ψάρι παίζεται τα Σαββατοκύριακα για το κοινό στο θέατρο Ροές και τις καθημερινές για σχολεία.
Στο πνεύμα των ημερών, το Res Ratio Network μειώνει το εισιτήριο της παράστασης Το δικό μου ψάρι από την ομάδα Κινητήρας της Αντιγόνης Γύρα στα 5€, για όλη τη διάρκεια των γιορτών μέχρι την Κυριακή 10 Ιανουαρίου. Ένα ξεχωριστό δώρο αλλά και μια ιδιαίτερη πρόταση για οικογενειακή έξοδο για τις ημέρες των Χριστουγέννων.
