Η βραδιά προοιωνιζόταν όμορφη. Η πρόσκληση ήταν για ένα ποτό νωρίς το βράδυ σε παραλιακό καφέ-club της γενέτειράς μου-της Αργολίδας. Ευλογημένος τόπος, καρποφόρα, εύφορη γη, θάλασσες τριγύρω. Και οι άνθρωποι δεν είναι κακοί – κακομαθημένοι ίσως λόγω του πλούτου που δίνει (έδινε;) η γη τους. Οι φίλοι ήταν εκεί και με υποδέχθηκαν με χαρά· με σύστησαν και σε άλλους φίλους δικούς τους – η συντροφιά μεγάλωσε. Οι περισσότεροι παραμέριζαν τα ποτήρια και τα λοιπά χρειαζούμενα από το τραπέζι για να βολέψουν τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά τους. Δεν το κρύβω, εκνευρίστηκα που το ποτήρι με το νερό μου δρόσισε παρακείμενη γλάστρα με γεράνι και αποσύρθηκε διότι εμπόδιζε την ηλεκτρονική χωροταξία…
Η όποια συζήτηση πήγαινε να ξεκινήσει διακοπτόταν από τους ήχους που εξέπεμπαν πότε η μία συσκευή και πότε η άλλη: κλήση-μήνυμα-like. Σκέφτηκα να ψάξω στον βυθό της τσάντας μου να ανελκύσω κι εγώ το κινητό μου, αλλά θυμήθηκα ότι ήταν κλειστό από μπαταρία, οπότε παρέμεινα σε θέση άβολης παρατήρησης. Όσο προχωρούσε η νύχτα πλήθαιναν οι θαμώνες και μίκραιναν οι ηλικίες τους! Δεκατριών,  δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ετών παιδιά, ομοίως κι αυτά με τα πανάκριβα κινητά τους στο δεξί χέρι και το ποτήρι με το αλκοόλ, εναλλάξ με το τσιγάρο, στο αριστερό – αλλά όρθια και λικνιζόμενα στη μουσική. Και κάθε τρεις και λίγο ξαφνικά φωτιζόταν κι ένα παιδικό προσωπάκι –από κάτω προς τα πάνω, με κείνον τον θριλερικό τρόπο– από κάποια οθόνη κινητού.
Ρώτησα κι έμαθα από τους ομοτράπεζους γονείς ότι, ναι, τα παιδιά –αν όχι κάθε βράδυ– βγαίνουν, και ξενυχτούν, και πίνουν και κάνα δυο ποτάκια! Άλλωστε στην επαρχία όλα τα μαγαζιά είναι γνωστά και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τώρα, αν με ρωτάτε, δεν κατάλαβα τι πρέπει να κάνει έναν γονέα να ανησυχήσει: το ότι ένας έφηβος μένει έξω μέχρι το πρωί, το ότι πίνει αλκοόλ, το ότι καπνίζει, το ότι μπορεί να πάει σε κλαμπ άγνωστο;
Δεν ξέρω· εγώ ανησύχησα για όλα. Αλλά εγώ δεν έχω παιδιά…