Πώς μπορεί το διάβασμα να μετατραπεί από καταναγκαστικό έργο σε απόλαυση; Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου της Μαρίνας Ψιλούτσικου "Ως πότε θα διαβάζω;"(εκδ. Διόπτρα). Ένα βιβλίο που δίνει απαντήσεις, με παραδείγματα, σε ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά αναφορικά με την αναγκαιότητα του σχολείου.
Η Μαρίνα Ψιλούτσικου, καθηγήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καταλαβαίνει κανείς ότι εκ πεποιθήσεως παραμένει «μαθήτρια», μελετώντας τα πάντα. «Το έναυσμα για το βιβλίο», λέει η ίδια, «είναι κυρίως οι φοιτητές μου. Διαπίστωσα ότι η εικόνα τους δεν μοιάζει με παιδιών που έγραψαν 19 για να μπουν στη σχολή. Δεν έχουν όρεξη, είναι πάρα πολύ κουρασμένοι. Τους λέω ‘‘διαβάστε μισή ώρα την εβδομάδα’’, αλλά δεν μπορούν ούτε αυτό να κάνουν. Μιλώντας μαζί τους ανακάλυψα διάφορες μορφές πίεσης που τους έχουν ασκηθεί. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα βιβλίο, το οποίο έχει διττό σκοπό: Να απομυθοποιήσουν βαθμούς και πτυχία και να τους βοηθήσω να βρουν τον τρόπο με τον οποίο θα μάθουν πραγματικά».
Το βιβλίο παρακολουθεί τη συμπεριφορά της απ’ όταν ήταν παιδί. Επέλεξε να γίνει οικείο πρόσωπο στον αναγνώστη, διότι «τα αυτοβιογραφικά στοιχεία με τα παραδείγματα βοηθούν τον άλλον να καταλάβει καλύτερα αυτό που λες. Η πλειονότητα παιδιών και γονέων είναι πεπεισμένοι ότι για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να έχεις μέσο ή να εξαπατήσεις. Ωστόσο δεν θα σου κόψει κανείς τον δρόμο εάν θες να προχωρήσεις διαφορετικά. Ένας άνθρωπος που δεν έχει βγάλει 19, ή που δεν πήγε σε καλό ιδιωτικό σχολείο, δεν σημαίνει ότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Μπορεί να δυσκολευτεί λίγο, αλλά θα τα καταφέρει εάν αγαπά αυτό που κάνει. Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν προσπαθούν χρησιμοποιώντας διάφορα άλλοθι».
Φύσει και θέσει αισιόδοξη και δυναμική, ήταν η άμυνα που ανέπτυξε από τα εννέα της χρόνια, όταν έχασε τον πατέρα της: «Από τότε μέχρι τα είκοσί μου πέρασα δύσκολα. Η μητέρα μου κατάφερε πράγματα αδιανόητα για τα δεδομένα της. Πάλεψε, στερήθηκε, αλλά ποτέ δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση». Οι γονείς της την άφηναν πάντα ελεύθερη να μάθει και πιστεύει ακράδαντα ότι «από το δημοτικό μέχρι και το πανεπιστήμιο, όλα εξαρτώνται από την προσωπικότητα του δασκάλου. Ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο δεν πας για να μάθεις απέξω βιβλία, αλλά για να μάθεις να μαθαίνεις. Αυτήν τη διαδικασία εκπαίδευσης την ακολουθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία είναι πολύ καλά. Συνάδελφοι αλλά και φοιτητές μου, βγαίνοντας στην αγορά εργασίας του εξωτερικού, αισθάνονται ισχυροί. Κάποιοι επιλέγουν να κάνουν μάστερ στο εξωτερικό επειδή θεωρούν ότι οι μελλοντικοί εργοδότες τους θα εκτιμήσουν περισσότερο ένα πτυχίο από ξένο πανεπιστήμιο. Εάν δεν αξίζεις στη δουλειά, και από το Χάρβαρντ να έχεις πτυχίο, θα σε διώξουν».
Η Μαρίνα Ψιλούτσικου λέει ότι μπορείς να μάθεις από παντού ? ακόμη και από την τηλεόραση: «Ως μαθήτρια μέχρι το δεύτερο έτος του πανεπιστημίου, επειδή είχα οικονομικές δυσκολίες, η τηλεόραση ήταν το καλύτερο υποκατάστατο για να ζήσω ό,τι δεν μπορούσα να ζήσω. Δεν μπορεί να ζεις αποστειρωμένος. Ο Βούδας ήταν αποστειρωμένος στο παλάτι του και όταν βγήκε έξω, σάλταρε. Θα αυτοκτονήσεις εάν διαβάζεις μόνο Νίτσε! Πρέπει να διαβάσεις και κανένα Άρλεκιν! Γιατί είναι κι αυτό μέσα στη ζωή! Ένα λάθος πολλών δασκάλων είναι που σνομπάρουν τους μαθητές τους, λέγοντάς τους αφ’ υψηλού ‘‘εγώ θα σου μάθω’’. Στη ζωή σου άκου τα όλα! Απ’ όλα έχεις να κερδίσεις».
Πάρτε μέρος στο διαγωνισμό που διοργανώνει το Τaλκ σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Διόπτρα εδώ και κερδίστε το βιβλίο της Μαρίνας Ψιλούτσικου "Ως πότε θα διαβάζω".