Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο παιδικό βιβλίο, έτσι δεν είναι; Προσωπικά, ξεχωρίζω Τα γενέθλια της Ζωρζ Σαρή, το οποίο με σημάδεψε από πολύ μικρή ηλικία. Το πρωτοδιάβασα στη δευτέρα δημοτικού (τότε ήμαστε πιο εξοικειωμένοι με το πολύ κείμενο από νωρίς, ελλείψει picture books –εξαιρούνταν τα Κλασσικά Εικονογραφημένα). Έκτοτε το έπιασα ξανά και ξανά και ξανά, κατανοώντας το όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα και αφήνοντάς το να με διαμορφώσει. Φυσικά, συνεχίζω να διαβάζω Τα γενέθλια ακόμα και τώρα που μεγάλωσα, στην έκδοση εκείνη του 1987, που εν πολλοίς καθόρισε τη ζωή μου και τις μελλοντικές επιλογές μου. Κάνοντας τις προάλλες ένα μικρό γκάλοπ μεταξύ φίλων για το δικό τους αγαπημένο παιδικό βιβλίο, σκέφτηκα τους εκδότες. Ανέκαθεν είχα την περιέργεια αν οι άνθρωποι που με την αισθητική και με τις επιλογές τους καθορίζουν τα διαβάσματά μας μπορούν να επιλέξουν ένα συγκεκριμένο βιβλίο, ανάμεσα στα δεκάδες ή και εκατοντάδες, που έχουν εκδώσει. Έτσι, αποφάσισα να τους ρωτήσω! Όλοι δυσκολεύτηκαν να απαντήσουν. Ένα; Μα μόνο ένα; Ναι, ένα μόνο. Χωρίς να το πολυσκεφτείτε. Με το χέρι στην καρδιά. Ας δούμε τι απάντησαν…

Έλενα Πατάκη (Εκδόσεις Πατάκη)

Μαύρη Λίμνη της Μελίνας Καρακώστα

Η «Μαύρη λίμνη» κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για πολλούς λόγους. Στο βιβλίο «βιώνεις πολύ αυθεντικά το ταξίδι της ενηλικίωσης… μια πολύ έντονη σχέση μάνας-γιου… σαν να μην μπορεί να την αγγίξει τίποτα». Η Μελίνα Καρακώστα έγραψε τη «Μαύρη λίμνη» στην καλύτερη στιγμή της ζωής της, όταν οι μεγάλες της αγάπες, οι λέξεις και η μουσική, της είχαν ξεκλειδώσει τα μυστικά τους και ζούσαν μαζί αρμονικά κι ευτυχισμένα. Κι ύστερα η Μελίνα έφυγε αιφνίδια και μας άφησε μόνους -όλους εμάς και τα «παιδιά» της, όπως αναφέρει στην αφιέρωση, τον γιο της Ανδρέα και τον φίλο του Χρήστο, δεκαεξάχρονοι κι οι δυο τότε όπως ο ήρωας του βιβλίου- με αυτό το βαθύ όσο και ανάλαφρο μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού, που είχε πλέον βγει πέρα για πέρα αληθινό. Η Μελίνα Καρακώστα θα είναι για πάντα η δική μου «Πριγκίπισσα των λέξεων», που δε θέλησε να μεγαλώσει τόσο ώστε να πάρει τον θρόνο που κατείχε η βασίλισσα μητέρα της, η αγαπημένη μου Ζωρζ Σαρή. 
Υ.Γ. Αν και ακούγεται πολύ υποκειμενική η κρίση μου για το βιβλίο, δεν είναι. Η περιγραφή μέσα στα εισαγωγικά είναι λόγια της δεκαοχτάχρονης κόρης μου.

Μαριάννα Ψύχαλου (Εκδόσεις Μικρή Σελήνη)

Παβ ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια του Φώτη Δούσου

Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Παβ από το ομότιτλο βιβλίο του Φώτη Δούσου. Πρόκειται για έναν τζίτζικα που κυνηγάει το όνειρό του με θάρρος, δύναμη και αισιοδοξία. Περισσότερο όμως τον συμπαθώ γιατί απολαμβάνει τη ζωή χωρίς ενοχές, αποδέχεται τα λάθη του και επιστρατεύει τη δημιουργικότητά του για να λύσει όλα του τα προβλήματα. Είναι ένας ήρωας που δεν ακολουθεί στερεοτυπικά πρότυπα, είναι τρωτός, έχει χιούμορ και δεν είναι νάρκισσος. Ο Παβ θα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου ή ο φίλος που θα ήθελα να βρεθεί στο δρόμο μου. Γι’ αυτό και το βιβλίο που αγαπώ περισσότερο είναι αυτό στο οποίο πρωταγωνιστεί!

Αλεξάνδρα Αυγερινού-Παπαδοπούλου (Εκδόσεις Διόπτρα)

Το κουνελάκι άκουγε της Cori Doerrfeld

Αγαπώ όλη την παιδική Διόπτρα, κυρίως γιατί μπορώ να μοιράζομαι όλες τις νέες κυκλοφορίες με τα παιδιά μου. Το βιβλίο όμως που ξεχώρισα και δεν αποχωρίζομαι είναι το πολυβραβευμένο πλέον «Το κουνελάκι άκουγε». Εξαιρετικά σχεδιασμένο, με απλή, «καθαρή» εικονογράφηση και ένα κείμενο που είναι κατανοητό ακόμα και για παιδιά από 2,5 ετών. Μας προσφέρει αυτό που χρειαζόμαστε: τη φροντίδα κάποιου που απλώς θα μας ακούσει και θα μας πάρει μια αγκαλιά. Η έμπνευση της εικονογράφου-συγγραφέως Cori Doerrfeld ήρθε στα φοιτητικά της χρόνια. Το αγόρι της της εξηγούσε πώς βιώνει την απώλεια του αδελφού του. Της είπε πόσο σημαντικά ήταν τα κατοικίδια κουνελάκια του για να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τη θλίψη, γιατί ήταν ήσυχα και έμεναν ήρεμα δίπλα του. Λίγο αργότερα η συγγραφέας άρχισε να φτιάχνει παραμύθια με κουνελάκια. Τα επόμενα χρόνια, δύο φίλες της βίωσαν την απώλεια των παιδιών τους και ως μητέρα κι η ίδια δεν μπορούσε καν να διανοηθεί πώς είναι ο πόνος και τα συναισθήματά τους. Ένιωσε ανίσχυρη που δεν μπορούσε να βοηθήσει και συνειδητοποίησε ότι συχνά οι γονείς και οι δάσκαλοι ρίχνουν μικρό βάρος στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις και ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις μπορούν να περιπλέξουν τα πράγματα. Πάνω στην αγωνία της να βοηθήσει, σκέφτηκε ξανά τα κουνελάκια και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε την πραγματική δύναμη πίσω από την ιστορία τους. Όταν ο φίλος της προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την απώλεια του αδελφού του, δεν χρειαζόταν κανέναν να του λέει τι να κάνει ή πώς να νιώσει. Αυτό που χρειαζόταν (και βρέθηκε στα κουνελάκια) ήταν μια ήρεμη, αξιόπιστη παρουσία που να είναι απλά πρόθυμη να ακούσει. Και έτσι γεννήθηκε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο.

 Χριστίνα Παπαδοπούλου (Εκδόσεις Παπαδόπουλος)

Ένα σπίτι χωρίς καθρέφτες του Mårten Sandén (μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη)

Είναι ένα βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας που ανήκει στην ηλικιακή κατηγορία 8-12 ετών, αλλά διαβάζεται άνετα και από ενηλίκους. Πιστεύω πως τα βιβλία που μας αγγίζουν κατά κάποιο τρόπο απευθύνονται “προσωπικά” στον καθένα μας. Κάποιο στοιχείο από την ιστορία “κουμπώνει” με κάτι από τον εαυτό μας. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, λοιπόν, καταρχάς με γοήτευσε η γραφή του. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας γράφει με μεγάλη μαεστρία, καθώς η ιστορία του βιβλίου πραγματεύεται μερικές από τις πιο δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: διαλυμένες οικογένειες και θάνατο παιδιού και παρόλα αυτά ο μυστηριώδης και με λίγη αγωνία τρόπος που γράφεται/εξελίσσεται η ιστορία δεν σε αφήνει να εστιάσεις εκεί. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τους χαρακτήρες των ηρώων τόσο ζωντανά που σου είναι οικείοι σαν να τους γνώριζες από πάντα και ξετυλίγει το κουβάρι του μυστηρίου -που σιγά σιγά σε βάζει να υποψιάζεσαι- με αγωνία. Τα περισσότερα εύσημα όμως τα παίρνει το τέλος της ιστορίας…  Η πλοκή που σκέφτηκε, ο τρόπος που το έγραψε… που τελικά μέσα από την τραγικότητα όσο κι αν φαίνεται σχεδόν απίστευτο ξεπηδάει η αισιοδοξία, η ελπίδα, η λύτρωση, ένα απρόσμενα καλό τέλος. Είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Δεν είναι “εύκολο” -λόγω θέματος- όμως η ιστορία δεν έχει ίχνος μελοδραματισμού, και συνεχίζει να “δουλεύει” μέσα σου σαν μια φωτεινή ελπίδα.

Μαριλένα Πανουργιά- Εκδόσεις Ίκαρος

Μυστήριο στη Λίμνη Λαμπίκο της Ευτυχίας Γιαννάκη

Το να ξεχωρίσω ΕΝΑ βιβλίο είναι εξίσου δύσκολο με το να ξεχωρίσω τη μία μου κόρη από την άλλη. Κάθε παιδικό βιβλίο πριν από την τελική του μορφή- αυτή που φτάνει στα βιβλιοπωλεία, στα σπίτια, στα παιδιά- έχει διανύσει τη δική του διαδρομή μέσα στο γραφείο μου, και στο σπίτι μου. Η αρχική ιδέα, το πρώτο κείμενο, τα πρώτα σκίτσα κουβεντιάζονται άπειρες ώρες. Ύστερα αρχίζουν οι χαρακτήρες να παίρνουν μορφή, κουμπώνουν τα χρώματα με τις λέξεις, έρχεται το στήσιμο των σελίδων, η διόρθωση και οι πιο μικρές λεπτομέρειες: «Ας κουνήσουμε αυτό το φύλλο ένα τσικ πιο δω, για να χωρέσει καλύτερα το άρθρο», «ας αραιώσουμε ένα τακ το σίγμα από το ταυ εδώ που κολλάνε», τέτοια πράγματα λέγονται μπροστά από την οθόνη του ατελιέ. Επιλέγω λοιπόν, όχι αυτό που ξεχωρίζω, αλλά αυτό που φτιάξαμε τελευταίο, και παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο κοινό: «Μυστήριο στη Λίμνη Λαμπίκο» στη νέα σειρά που λέγεται «Πιτσιμπουίνια», της Ευτυχίας Γιαννάκη, με εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου. Η Ευτυχία άφησε για λίγο την Αθήνα και τον Χάρη Κόκκινο και μεταφέρθηκε στο νησί Πίτσι Πίτσου, το νησί των Πιτσιμπουίνων για να μας συστήσει έναν νέο ντετέκτιβ, τον Μικρό Μπλε. Συνεργός της σε αυτό η Σοφία Τουλιάτου δημιούργησε τον κόσμο του Πίτσι Πίτσου και απίστευτους χαρακτήρες, ξεκαρδιστικούς αλλά και μυστηριώδεις, που πλέκουν ένα μυστήριο που απευθύνεται σε μικρούς αναγνώστες.  Η συνεργασία μας ήταν από τις καλύτερες που είχα ποτέ. Ο επαγγελματισμός και των δύο σε συνδυασμό με το χιούμορ και την αγάπη που έχουν η κάθε μία για αυτό που κάνει αλλά και το νοιάξιμο για τα παιδιά, έκανε τη διαδρομή αυτού του βιβλίου παραπάνω από απολαυστική! Ο Ίκαρος έχει πια πατήσει γερά τα πόδια του στο χώρο του παιδικού βιβλίου, και αυτό οφείλεται στους συνεργάτες του. Μακάρι όσο περνούν τα χρόνια να συνεχίσω να μην μπορώ να ξεχωρίσω το ένα βιβλίο από το άλλο!

Ελένη Παπαγεωργίου (Εκδόσεις Μεταίχμιο)

Ένα βιβλίο για τον Μάνγκο τον αρκούδο της Μελίσα Κρόουτον

Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω ένα μόνο από τόσα αγαπημένα βιβλία και δημιουργούς. Από τον Σεπτέμβριο, όμως, που γεννήθηκε η κόρη μου Στέλλα γνώρισα μια κατηγορία παιδικών βιβλίων που έως τότε προσπερνούσα, τα χαρτονένια βιβλία για πολύ μικρά παιδιά. Διαβάζουμε ολημερίς και παντού και, φυσικά, αγαπάμε κάποια βιβλία λίγο περισσότερο από άλλα. Το πλέον αγαπημένο μας, λοιπόν, είναι το «Ένα βιβλίο για τον Μάνγκο τον αρκούδο» της Μελίσα Κρόουτον, ένας πρωτότυπος συνδυασμός βιβλίου γνώσεων και ιστορίας από τον ανεξάρτητο βρετανικό εκδοτικό οίκο Nosy Crow (όπως και τα επίσης λατρεμένα στο σπίτι μας βιβλία της σειράς Διαβάζω και διασκεδάζω!) Η βόλτα του Μάνγκο στο αγρόκτημα γίνεται μια διαδραστική εμπειρία για τον μικρό αναγνώστη: ψάχνει πίσω από υφασμάτινα και χάρτινα παραθυράκια, χαϊδεύει ένα πρόβατο, δοκιμάζει τους ήχους των ζώων στον καθρέφτη, ενώ –σαν κλείσιμο του ματιού προς τον γονιό– σε κάθε σελίδα βρίσκεται κρυμμένο και ένα κίτρινο παπάκι!

Χάρης Ψυχογιός (Εκδόσεις Ψυχογιός)

Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος της Τζόαν Ρόουλινγκ

Το βιβλίο που αγαπώ περισσότερο είναι «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος», γιατί από τις πρώτες σελίδες μού τράβηξε το ενδιαφέρον με το χιούμορ και τη φανταστική πλοκή του. Ήταν επίσης κάτι το διαφορετικό για εμένα όταν το διάβασα το 1998 γιατί συνδύαζε περιγραφές από την καθημερινή ζωή κοινών ανθρώπων με την «καθημερινή» ζωή μάγων οι οποίοι όμως ζούσαν ταυτόχρονα στην κοινωνία όπως όλοι οι άλλοι χωρίς να γίνονται αντιληπτά τα έργα τους από τους κοινούς θνητούς (Μαγκλ). Ήταν από τα βιβλία που διάβασα από την αρχή ως το τέλος με αμείωτο ενδιαφέρον. Τέλος, με ενθουσίασε το γεγονός ότι η ιστορία συνεχίστηκε σε επόμενα βιβλία – δεν ήταν απλά ένα αυτοτελές βιβλίο (παρόλο που μπορεί να διαβαστεί κι έτσι) αλλά η αρχή μιας σειράς βιβλίων.