Στις ‎2 Σεπτεμβρίου 1877 πεθαίνει σε ηλικία 82 ή 84 ετών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ηγετική μορφή του ‘21, στρατιωτικός και πολιτικός, που γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση… Βλέποντας πως σήμερα είναι η ημερομηνία θανάτου του, έπιασα ένα βιβλιαράκι που είχα δίπλα μου για καιρό, αλλά δεν είχα προλάβει ακόμα να διαβάσω. Πρόκειται για το “Κωνσταντίνος Κανάρης τ’ όνομά μου” της Μαρίας Ανδρικοπούλου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Καλέντη. Και είναι ένα καταπληκτικό ανάγνωσμα, μια πρωτότυπη βιογραφία, για παιδιά από 9 ετών και άνω και φυσικά για όλους μας.

Η συγγραφέας εξηγεί καταρχάς το πώς “γνώρισε” η ίδια τον Κανάρη. Η πρώτη της συνάντηση μαζί του ήταν στη βάση του αγάλματός του στην πλατεία Κυψέλης. Ο αδριάντας αυτός, φιλοτεχνημένος από τον Λάζαρο Φυτάλη, με τη δική του ενδιαφέρουσα ιστορία, είναι και ο αφηγητής στο βιβλίο της, αυτός που αναλαμβάνει να δηλαδή μιλήσει στους αναγνώστες για τον μεγάλο ψαριανό μπουρλοτιέρη, τον ίδιο του τον εαυτό, που πλέον έχει γίνει ένας μαρμαρωμένος βρακοφόρος που κοσμεί την Κυψέλη. Γιατί την Κυψέλη; Διότι εκεί βρισκόταν, όπως μόλις πριν από λίγο έμαθα, το…εξοχικό του Κανάρη και ήταν ο τόπος όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Και η πλατεία Κυψέλης ονομάζεται αλλιώς Πλατεία Πυρπολητού Κωνσταντίνου Κανάρη.

Με εξαιρετική πένα, η Μαρία Ανδρικοπούλου μάς παρουσιάζει τις γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής του ανθρώπου που έπαιξε τον δικό του σπουδαίο ρόλο στην προεπαναστατική, την επαναστατική και τη μεταεπαναστατική περίοδο, ενός ανθρώπου που λάτρευε τη θάλασσα, που πυρπόλησε την τουρκική ναυαρχίδα στη Χίο μια αφέγγαρη νύχτα του Ιουνίου του 1822, που ίδρυσε την πρώτη Ναυτική Σχολή στη χώρα μας, που έγινε ο πρώτος υπουργός Ναυτικών της Ελλάδας και έγινε μέχρι και πρωθυπουργός. Το βιβλίο της δεν είναι μόνο ένα σπουδαίο μάθημα ιστορίας [άραγε πόσο διαφορετικά θα αντιλαμβάνονταν τα παιδιά την Ιστορία αν διδασκόταν αλλιώς, π.χ. μέσα από κείμενα σαν το “Κωνσταντίνος Κανάρης τ’ όνομά μου”], αλλά και ένα σπουδαίο φιλολογικό κείμενο, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει έντεχνα και μια σειρά από παραθέματα, που “χτίζουν” αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα ως λογοτεχνικό ήρωα πλέον.

Σας προτείνω να διαβάσετε το “Κωνσταντίνος Κανάρης τ’ όνομά μου” και εσείς και τα παιδιά σας, μια και συνδυάζει αρμονικά λογοτεχνία και γνώση, ενώ προσφέρει πλούσιο υλικό προς αξιοποίηση στη σχολική τάξ. Μακάρι να αποτελέσει αφορμή για την παρουσίαση με παρόμοιο τρόπο και άλλων προσωπικοτήτων που πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων ή καθόρισαν με το έργο τους την Ιστορία. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα σκίτσα του δεκαπεντάχρονου Κωνσταντίνου Μήτσου.