Έχετε πάει ποτέ διακοπές και μετά χρειάζεστε επειγόντως διακοπές για να συνέλθετε; Σίγουρα, ιδιαίτερα όταν τα παιδιά σας είναι 7 και 3 ετών κι ακόμα μια φορά πήγατε να κάνετε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει. Ονειρευτήκατε ένα ΣΚ στο ελληνικό κοντινό βουνό με χιόνι. Ονειρευτήκατε, επίσης, ότι τόσο εσείς, καθόλα άσχετη, καθώς και τα δυο σας παιδιά (επίσης άσχετα) θα μάθετε σε ένα ΣΚ να κατεβαίνετε τις Άλπεις, ε! σόρρυ τα Καλάβρυτα. Οπότε ψάξατε και βρήκατε και δάσκαλο κι εξοπλισμό για σκι. Α! Επίσης δεν είστε μόνο εσείς, αλλά κι άλλες 3 οικογένειες με τα παιδιά τους.
Αρκετά με τα όνειρα, να η πραγματικότητα που ζήσαμε μάλλον το μοναδικό χιονισμένο ΣΚ του Φεβρουαρίου (τουλάχιστον για τα Καλάβρυτα). Ήταν να φύγουμε κατά τις 9 το πρωί Σαββάτου, αλλά κάτι έγινε (νταααα) και φύγαμε στις 12 οπότε φτάσαμε καλές 3 στα Καλάβρυτα. Είναι ένα χαριτωμένο, συμπαθητικό χωριουδάκι, μετά το Διακοφτό. Έχει και τον οδοντωτό προς το Διακοφτό, αλλά αν θέλετε να κανονίσετε να πάτε βόλτα καλύτερα να πάρετε τηλέφωνο για κράτηση (www.odontotos.com) αλλιώς δεν σας βλέπω να το δοκιμάζετε, όπως δεν τα καταφέραμε εμείς.
Από εστιατόριο δεν μπορώ να σας συστήσω κάτι, γιατί ο εκλεπτυσμένος ουρανίσκος μου δεν ενθουσιάστηκε με κάτι, από γλυκατζίδικο όμως σας συνιστώ μπάι ολ μινς, να πάτε στο «Νερό κι Αλεύρι». Είναι ούτε 2 μήνες ανοιχτό και κάνει τους πιο τέλειους κι ελαφρείς λουκουμάδες που έχετε φάει έβερ. Έχει επίσης πολύ ωραίο γαλακτομπούρεκο και σοκολατόπιτα, όλα παρασκευής τους. Το ζευγάρι που το έχει είναι σούπερ συμπαθητικοί και κιμπάρηδες κι έφυγαν από τη μαγευτική πρωτεύουσα για να έχουν παραπάνω ησυχία στο παραβουνίσιο χωριό. Επίσης για διαμονή δεν έχω να σας προτείνω κατιτίς διότι επειδή θέλαμε/θέλανε (οι φίλοι ντε) να είμαστε δίπλα στο κέντρο του χωριού πήγαμε και δώσαμε 135 € για ένα δωματιάκι που κανονικά θα άξιζε τα μισά. Βέβαια άκουσα για άλλα καταλύματα παραέξω, με πιο λογικές τιμές, αλλά τι να σας πω, την επόμενη φορά θα δοκιμάσω κανένα και τα ξαναλέμε (ελπίζω).
Ήρθε η ώρα για την απίστευτη εμπειρία της επίσκεψης στο χιονοδρομικό. Πρώτη προειδοποίηση, αν πάτε με τα παιδιά σας στο βουνό για σκι, πρέπει να αποφασίσετε: ή αυτά θα κάνουν ή εσείς. Όλοι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ, ιδιαίτερα αν το μικρό σας είναι μικρό (έως 5). Κι αυτό διότι δεν θέλετε να κουβαλάτε εξοπλισμό για 4 άτομα, από τα οποία τα 3 άτομα δεν είχαν ξανά επαφή με το αντικείμενο κι όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, οι 2 εξ αυτών (ο 3χρονος και η 40χρονη μαμά του) δεν τα χρησιμοποίησαν σχεδόν καθόλου (ξέρετε, αυτές τις θεόβαρες μπότες κι αυτά τα μακρινάρια τα πέδιλα).
Η αποφράδα μέρα ήταν τέλεια για βουνό (έλεγαν οι σχετικοί), είχε χιόνι αλλά και ήλιο, η μουσική όμως έξω από το «σαλέ» ήταν σαν σε ρέιβ κλάμπ των 90s, ενώ μέσα είχαν απλώσει τραχανά διάφορες κυριούλες από τα πρωινά λεωφορεία (και να φανταστείτε ότι 11 ήμασταν κι εμείς εκεί). Εγώ κουβάλησα τα 2 τέκνα έως το σαλέ (γιατί φυσικά είχε κόσμο και παρκάραμε μακριά), ενώ ο κύρης μου (καλό ε; αν και λίγο ντεμοντέ) έβαλε σε ένα τεράστιο μπακπακ και τα 4 ζευγάρια μπότες και στα χέρια τα 4 ζευγάρια πέδιλα. Πήγαμε στη βάση που ήταν και οι δάσκαλοι (ένα για ανήλικα, άλλος για ενήλικα) κι εκεί άρχισε ο 3χρονος να αλλάζει γνώμη για το σκι, βασικά γιατί τον έσφιγγαν οι μπότες. Όταν όμως είδε τις τρεις 7χρονες να φεύγουν ακολουθώντας τον δάσκαλο, ξανά άλλαξε γνώμη κι άρχισε να φωνάζει «θέλω κι εγώ να πάω». Τι να κάνω η δόλια, του έβαλα τις μπότες (^%&&$#$, βρισιές είναι αυτές) και βάλθηκα να πηγαίνω έως ότου βρω τον δάσκαλο. Ο οποίος όμως γιόκας μου δεν μπορούσε να προχωρήσει με τις μπότες, οπότε τον είχα ζαλωθεί μαζί με τα πέδιλά του. Σημείωση ότι κι εγώ φορούσα αυτές τις εξαιρετικά βολικές μπότες, συνεπώς η βόλτα αυτή στο χιονισμένο ειδυλλιακό βουνό, μεταξύ Κιούμπρικ με Χίτσκοκ μου έκανε.
Κι εννοείται ότι δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε μόνο του με τον δάσκαλο, οπότε ήρθε ο μπαμπάς του να κάτσει μαζί του για να προλάβω να πάω πάλι εγώ πίσω να πάρω τα πέδιλα και να ξαναγυρίσω στο ίδιο σημείο στην ουσία, για το δικό μας «μάθημα». Εκτός του ότι έφαγα στα δέκα λεπτά μία θηριώδη τούμπα (φανταστείτε με ψιλοέβρισε ο δάσκαλος), ο κανακάρης μας δεν ήθελε να κάνει τσίσα με το μπαμπά του (σκι δεν έχω ιδέα αν έκανε), απλά κάποια στιγμή τον ακούω να με κραυγάζει. Κι εκεί που πάω να τον βοηθήσω να κατουρήσει σε μια ακρούλα, έχοντας βγάλει σχεδόν όλη του τη στολή, χώνονται τα πόδια μου πιο βαθιά στο χιόνι, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω πάνω του. Ο οποίος φυσικά πέφτει με τα μούτρα (κι όχι μόνο) στο χιόνι, σοκάρεται κι αρχίζει να φωνάζει «κρυώνω, κρυώνω», ενώ εγώ από μέσα μου (#@!$%^***&^) και κάνω ότι μπορώ για να του βγάλω το χιόνι και να τον στεγνώσω. Ε! μετά από αυτό δεν είχε κανένα νόημα η επιστροφή μου στη μάθηση. Κι επειδή ο κύρης μου (μπουχαχαχαχα) δεν είχε κάνει ούτε μισό σκι 2 ώρες τώρα, είχαν παίξει τα νευράκια του, οπόταν ξαναζαλώθηκα τα 2 και γύρισα πάλι στο σαλέ. Από τους 3 μας που επληρώσαν δάσκαλο να μάθουν, μόνο η κόρη μας κάτι έκανε (και καλά να πάθω).
Στην άφιξη νούμερο 2 στο σαλέ, κι αφού μαζευόμασταν σιγά σιγά παιδιά με σετ γονείς, καταφέραμε και βρήκαμε θέση μέσα. Κι ενώ πάμε να απλωθούμε (ήμασταν και μπόλικοι) μια «γλυκύτατη» μεσήλικη βρίζει τα παιδιά μας που τράβηξαν μια καρέκλα. Είχα κάποια απόσταση από τη φάση, οπότε την περιέλαβε ο άλλος μπαμπάς. Σημειωτέον, έπαιζε τρανς μέσα στο αυτί της.
Αφήσαμε λοιπόν τον βιρτουόζο του χιονιού στο βουνό να ξεδώσει και κατεβήκαμε στο χωριό να φάμε. Εκεί, σε μια κεντρική ταβέρνα κι όσο μας περίμεναν οι πρώτοι, είχε πάει 3 φορές ο τύπος από εκεί και τους έλεγε ότι αν δεν φτάσουν και οι λοιποί σε 5 λεπτά θα το δώσει το υπόλοιπο τραπέζι. Πολύ χαλαρό ρε παιδί μου το κλίμα λέμε! Ένιχαου, φάγαμε όλοι κι όλες, ο γιος μου κλάταρε πάνω στο τραπέζι, η κόρη μου χαιρόταν με τις φιλενάδες της, ο κύρης μου έσκιζε τα βουνά, άρχισαν να αναχωρούν οι «πρωινοί» (είχε πάει και 5 το απόγευμα) κι εμείς εν τέλει βρεθήκαμε και καταφέραμε να φύγουμε κατά τις 7. Ευτυχώς γλυκαθήκαμε λιγουλάκι με τους προαναφερόμενους λουκουμάδες. Στο αμάξι του γυρισμού απλά δεν μιλάγαμε από το σοκ και δέος που μας δημιούργησε η όλη ταλαίπωρη κατάσταση. Οπότε για σκι ξανασκεφτείτε το, κι ένα απλό, λιτό ελκηθράκι μια χαρά βολεύει!
