Αυτός που με έκανε να δοκιμάσω και να αγαπήσω τις καλοκαιρινές διακοπές στο βουνό είναι ο άντρας μου. Αν δεν τον είχα γνωρίσει, νομίζω πως ποτέ δεν θα τις είχα επιχειρήσει… Επειδή, όμως, εκείνος δεν είναι της θάλασσας και επειδή το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μας το περνάμε στο παραθαλάσσιο εξοχικό μας, είπα, χρόνια πριν, να… υποχωρήσω και να του «παραχωρήσω» λίγες μέρες στα ορεινά. Και έτσι, ανακάλυψα πόσο μαγευτικό είναι το να βρίσκεσαι στα ψηλά κατακαλόκαιρο, να βουτάς σε πηγές και όχι στη θάλασσα, να μην ιδρώνεις διαρκώς, να χάνεται το μάτι σου στο πράσινο, να περπατάς σε πρόχειρα χαραγμένα μονοπάτια αναπνέοντας οξυγόνο και να έχεις χώρο, πολύ χώρο, χώρο που σπάνια βρίσκεις στα θέρετρα το καλοκαίρι ή στους ορεινούς προορισμούς τα σαββατοκύριακα του φθινοπώρου και του χειμώνα.
Φέτος, η τύχη μάς έστειλε στην Ορεινή Ναυπακτία. Είχαμε ξαναπάει πριν από μια οκταετία, αλλά τότε μέναμε παραθαλάσσια και ταξιδεύαμε στο βουνό μέσα στην ημέρα. Ακόμα επέμενα ότι έπρεπε να κάνω μια πρωινή βουτιά στο αλμυρό νερό για να κυλήσει καλά το καλοκαίρι μου.
Όμως, πιο ώριμη και έμπειρη πλέον, με μεγάλη μου χαρά επέλεξα να μείνουμε στην Άνω Χώρα Ναυπάκτου, ένα μικρό χωριό στα χίλια εκατό περίπου μέτρα, μέσα στο πράσινο, που είχα ξεχωρίσει για τον «αέρα» του, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Για την εκδρομή μας, για τα όσα είδαμε, επισκεφτήκαμε, γευτήκαμε και καταφέραμε, θα γράψω μελλοντικά. Σήμερα, γράφω για το ξενοδοχείο που μας φιλοξένησε. Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ για μέρος στο οποίο έχω μείνει, δεν ξέρω γιατί, ίσως πάντα έβρισκα ψεγάδια και δεν ήθελα να τα αναφέρω, ίσως γιατί ποτέ κανένα κατάλυμα δεν με μάγεψε τόσο ώστε να του αφιερώσω λίγο από τον χρόνο μου. Όμως, για το Crystal Mountain το πληκτρολόγιο με καλεί…
Χτισμένο στην είσοδο της Άνω Χώρας το πολυτελές αυτό ξενοδοχείο, χτισμένο σε μια πλαγιά κακομαθημένη από τη μητέρα φύση, δεν θα διέφερε σε τίποτα από τα υπόλοιπα πολυτελή ξενοδοχεία αν δεν είχε μια διαφορετική αύρα, η οποία σε συνεπαίρνει με το που πατάς το πόδι σου στα σκαλιά του. Λες και αυτόματα, όλες σου οι έννοιες (που φέτος ήταν πάρα πολλές) σβήνονται και δίνουν τη θέση τους σε μια ιδιαίτερη σωματική και πνευματική γαλήνη, μια χαλαρότητα που σε διαπερνά και δεν σε αφήνει να αγχωθείς, όπως άλλωστε έχεις μάθει να κάνεις μια ζωή, όσο και να το προσπαθείς.
Δεν έχω να γράψω κάτι ξεχωριστό για τα δωμάτια. Είναι κανονικά, όμορφα δωμάτια ξενοδοχείου. Όμως, σε ένα από αυτά έκανα ίσως τους καλύτερους, βαθύτερους, ηρεμότερους ύπνους της τριανταεννιάχρονης καριέρας μου σε αυτή τη ζωή. Η ατμόσφαιρα, η αύρα, ξαναλέω… Στο εστιατόριο, με απίθανη θέα στο απέραντο πράσινο, τα έλατα και τις καστανιές, δοκιμάσαμε νόστιμα χωριάτικα φαγητά με γεύσεις από χρόνια ξεχασμένες στην Αθήνα. Στον κήπο ρεμβάσαμε, διαβάσαμε, κοιταχτήκαμε, αγκαλιαστήκαμε υπό τη σκιά των δέντρων και αναζωογονηθήκαμε. Στην πισίνα κολυμπήσαμε σε κρυστάλλινα νερά από της πηγές των Κραβάρων και βγήκαμε από μέσα δροσισμένοι και καθαροί, με την ουσιαστική έννοια της λέξης.
Όλοι γύρω μας χαμογελαστοί, χαλαροί, ευτυχισμένοι. Και το κυριότερο, χαμογελαστά, χαλαρά, ευτυχισμένα τα παιδιά. Τα δικά μας και των άλλων. Τα μπουχτισμένα από την πόλη παιδιά κάθε ηλικίας, από βρέφη μέχρι και εφήβους, που βρήκαν στο βουνό το χώρο, τον χρόνο και τη διάθεση να παίξουν, να κολυμπήσουν, να κάνουν ποδήλατο στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα και να ρουφήξουν μέσα τους τη φύση που τόσο τους λείπει.
Στο Crystal Mountain δεν είχε φυσικά μόνο οικογένειες, αλλά είχε πολλές οικογένειες. Γιατί; Γιατί στο ξενοδοχείο έχουν δώσει ιδιαίτερη αξία στο ευ ζην γονέων και παιδιών, δημιουργώντας ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα δραστηριοτήτων, μια ιδιότυπη κατασκήνωση, η οποία οποίο επιτρέπει στους μικρούς να διασκεδάζουν με συνομηλίκους τους, υπό την καθοδήγηση παιδαγωγών, ενώ μεγάλοι λίγο πιο πέρα ξεκουράζονται και παίρνουν τον χρόνο τους, μακριά και κοντά ταυτόχρονα…
Γονείς, στο Crystal Mountain δεν θα ακούσετε φωνές, γκρίνιες, κλάματα, καυγάδες. Θα σηκωθείτε εύκολα νωρίς το πρωί, θα απολαύσετε την ησυχία, θα πάρετε το πλούσιο πρωινό σας και έπειτα θα αφήσετε τη μέρα να κυλήσει αργά και θεραπευτικά, εκδράμοντας, περπατώντας, παίζοντας, τρώγοντας, πίνοντας, κολυμπώντας, ρεμβάζοντας, γελώντας.
Τα παιδιά σας θα μεταμορφωθούν μέσα σε λίγες ώρες και θα διασκεδάσουν ουσιαστικά. Θα αγαπήσουν τη Γη χάρη στο μπομπιρομποστάνι, θα παίξουν μέσα στο δάσος, θα μαγειρέψουν στην κουζίνα, θα δώσουν αγώνες μπάσκετ μέσα στα έλατα.
Αργά το βράδυ, χορτασμένοι, με μια ζακετούλα στους ώμους, θα πιείτε το τσίπουρό σας, θα πιουν το αναψυκτικό ή τον χυμό τους και κανείς δεν θα θέλει να πάει για ύπνο. Θα κουρνιάσετε μέχρι καλά μεσάνυχτα στις πολυθρόνες και στους καναπέδες διαβάζοντας, παίζοντας επιτραπέζια, κουβεντιάζοντας ή απλά χαζεύοντας, θα ποδηλατήσετε κι ας είναι περασμένη η ώρα, θα δροσίσετε τα χέρια σας στο παγωμένο νερό της πισίνας, θα νοτίσετε με βραδινή υγρασία τα ρούχα σας κάνοντας κούνια ή τσουλήθρα ή τραμπάλα στην παιδική χαρά, θα περπατήσετε μέχρι το μικρό εκκλησάκι του Άι- Γιώργη κι ίσως χτυπήσετε και μια δυο φορές την καμπάνα του, για το καλό.
Και όταν έρθει η ώρα του check out, θα φύγετε γεμάτοι ενέργεια, απογοητευμένοι που φεύγετε, με την ελπίδα- ή μάλλον με τη σιγουριά- ότι σύντομα θα επιστρέψετε σε αυτό το φιλόξενο μέρος.
