Το Taλκ συνάντησε τη Σοφία Πάσχου και μίλησε μαζί της για την εξαιρετική της παράσταση «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», που παίζεται κάθε Κυριακή, στις 11:00 και στις 15:00 στο Θέατρο Πόρτα.
1. Γιατί επιλέξατε να “πειράξετε” την Σταχτοπούτα; Ήταν το αγαπημένο σας παιδικό παραμύθι;
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος ”έριξε” αρχικά την ιδέα στο τραπέζι να ασχοληθούμε με τον μύθο της Σταχτοπούτας. Για εμάς ήταν μεγάλη πρόκληση καθώς επρόκειτο για ένα κλασικό παραμύθι, γεμάτο από στερεοτυπικούς χαρακτήρες και μηνύματα. Η πρωταρχική επιθυμία ήταν να μπορέσουμε να το διαβάσουμε απ΄ την αρχή, με όσο το δυνατόν πιο “καθαρή” ματιά, σαν να το διαβάζαμε για πρώτη φορά. Να ανακαλύψουμε τους ανθρώπους μέσα εκεί, τις προσωπικές τους ιστορίες, και τις σχέσεις μεταξύ τους. Κάπως έτσι προέκυψε η δική μας εκδοχή πάνω στον μύθο.
2. Για ποιους λόγους επιλέξατε όλοι οι ρόλοι, πλην αυτού της Σταχτοπούτας, να ερμηνεύονται (μοναδικά) από άντρες; Δεν φοβηθήκατε ότι αυτό θα μπερδέψει τα παιδιά;
Δεν υπάρχει κάποιος πολύ συγκεκριμένος λόγος που έγινε αυτή η επιλογή. Ήταν μια ιδέα που αισθανθήκαμε ότι θα “φώτιζε” καλύτερα την ιστορία που επιλέξαμε να πούμε. Άλλωστε τα παιδιά δεν διαφέρουν ως κοινό από τους ενήλικες και γι αυτό δεν θεωρήσαμε ποτέ πως έπρεπε να “προσαρμοστούμε” σε αυτό. Αντιθέτως μάλιστα, το καλό με αυτά είναι ότι η φαντασία τους είναι τόσο ανοιχτή ώστε να δέχονται αυτό που βλέπουν χωρίς να το κρίνουν!
3. Τα παραμύθια με κατατρεγμένες πριγκίπισσες στερεοτυπικά απευθύνονται μάλλον σε κοριτσάκια, που μαθαίνουν από την παιδική τους ηλικία να περιμένουν τον πρίγκιπα να τις σώσει και τα σκάνε λίγα χρόνια αργότερα χοντρά στους ψυχολόγους καθώς ο καλός τους έχασε το δρόμο ή έπεσε από το άσπρο άλογο. Όμως, η δική σας Σταχτοπούτα δεν ήταν κοριτσίστικη παράσταση. Για παράδειγμα, ο 8χρονος γιος μου που, σε αυτή τη φάση της ζωής του απαξιοί για οτιδήποτε πριγκιπονεραϊδίσιο και ακροβατεί μεταξύ Ολυμπιακού και Μπαρτσελόνα, ανυπομονεί να ξαναπάμε (άλλο κι αν μόλις άκουσε Σταχτοπούτα-εντός θεάτρου, πριν δεν είχα εξηγήσει πολλά πολλά επίτηδες- μου έριξε βλέμμα δολοφονικό)! Πώς το κατορθώσατε αυτό;
Υποθέτω ότι αυτό προκύπτει γιατί επιλέξαμε να φωτίσουμε κάποιες πλευρές που εμείς θεωρήσαμε σημαντικές! Η πρόθεση δεν ήταν να φτιάξουμε μια μη κοριτσίστικη εκδοχή του μύθου, αλλά να αφηγηθούμε μια ιστορία. Μελετώντας το έργο, ερευνώντας και αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε αυτό αρχίσαμε να βλέπουμε την δύναμη και την αδυναμία που είχαν όλοι οι ήρωες μέσα τους, όπως συμβαίνει και στην ζωή… όλοι τα έχουμε όλα! Είμαστε κατατρεγμένοι μέχρι να σταματήσουμε να είμαστε. Η Σταχτοπούτα νιώθει μόνη και αδύναμη μέχρι που αποφασίζει να το αλλάξει αυτό, ο Πρίγκηπας φοβάται το άγνωστο αλλά το δοκιμάζει… Και έτσι η ιστορία εξελίσσεται… Κι αυτό είναι μια διαδικασία που δεν χωράει διάκριση φύλου.
4. Μέσα από όλα όσα λάτρεψα σε αυτή την παραγωγή, αυτό που αγάπησα πιο πολύ ήταν η εναλλαγή βασιλιά-βασίλισσας! Ποια είναι η δική αγαπημένη σας σκηνή στην παράσταση;
Είναι η στιγμή όπου η Σταχτοπούτα συνειδητοποιεί ότι η Νονά της δεν θα έρθει να την βοηθήσει και πρέπει τώρα πια μόνη της να βρει τον τρόπο για να ακολουθήσει τα όνειρά της.
5. Το παπούτσι βρίσκεται και στη δική σας εκδοχή στο επίκεντρο, αλλά όχι ακριβώς όπως στο κλασικό παραμύθι; Γιατί κάνατε αυτή την αλλαγή;
Στην δική μας εκδοχή το παπούτσι της Σταχτοπούτας ήταν… της μαμάς! Η σχέση μας με την ύλη είναι ουσιαστική όταν σχετίζεται με ανθρώπους. Το αγαπημένο φόρεμα, η πρώτη φωτογραφική μηχανή ή η σκοροφαγωμένη ζακέτα που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ, έχουν αξία γιατί είναι “φορτωμένα” με αναμνήσεις ανθρώπων, σχέσεων, στιγμών… Πόσο μάλλον όταν φέρουν τη μνήμη μιας απώλειας, όπως στην περίπτωση της Σταχτοπούτας, της γονεϊκής απώλειας. Τότε το ασημένιο γοβάκι γίνεται αυτομάτως ο τελευταίος χειροπιαστός συνδετικός κρίκος με την μητέρα της που έχει χάσει.
6. Όταν ήρθα να δω το “Πιάνω παπούτσι” δεν ήξερα ότι θα γελάσω τόσο πολύ! Ήταν από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ ως θεάτρια. Ήταν ο αρχικός σας στόχος να ανεβάσετε μια κωμωδία;
Το θέατρο δεν είναι παρά αναπαράσταση στιγμών της ζωής. Και η κάθε ιστορία έχει μέσα όλες τις εκφάνσεις της ζωής, γέλιο, κλάμα, απογοήτευση, ελπίδα, αλλαγή, φόβο και τόσα άλλα…
7 . Μιλήστε μας για την τεχνική της πλατφόρμας, που χρησιμοποιείτε στις παραστάσεις σας!
Οι Patari Project είναι μια ομάδα που δημιουργεί παραστάσεις χρησιμοποιώντας την τεχνική της πλατφόρμας. Η πλατφόρμα είναι μια τεχνική στο θέατρο η οποία χρησιμοποιεί για σκηνικό χώρο υπερυψωμένες εξέδρες περιορισμένου μεγέθους. Αυτό δημιουργεί ‘νησίδες’ πάνω στις οποίες οι ερμηνευτές πρέπει να επικοινωνήσουν την ιστορία τους. Το ύψος τους εξυπηρετεί την ιδέα της ανύψωσης των ηθοποιών και του θεατρικού δρώμενου από το πάτωμα. Ο ιδιαίτερα μικρός χώρος λειτουργεί ως ένας περιορισμός για τους ηθοποιούς ο οποίος πυροδοτεί τη δημιουργικότητά τους. Υπάρχει, μία δομική δυσκολία. Είναι ένας πάρα πολύ μικρός χώρος, ανεβαίνουμε πάνω και λέμε στην αρχή «ωχ! δεν χωράμε», Η πρόκληση που παρουσιάζει η πλατφόρμα ως τεχνική είναι συναρπαστική και αποτελεί πηγή έμπνευσης, διότι, όταν συναντά κανείς περιορισμούς, αναλαμβάνει δράση η δημιουργική φαντασία του.
8. Οι Patari Project δεν είχαν συνεργαστεί ξανά με την Κατερίνα Μαυρογεώργη και τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο. Με ποιο κριτήριο τους επιλέξατε ως πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Τους ήταν εύκολο να προσαρμοστούν στον κινητικό και φωνητικό κώδικα των Patari Project;
Με την Κατερίνα γνωριζόμαστε χρόνια και ήταν κοινή μας επιθυμία να συνεργαστούμε κάποια στιγμή. Τον Αλέξανδρο τον γνώρισα στην ακρόαση που κάναμε για αυτήν την παραγωγή. Είναι και οι δύο πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί και ήταν πολύ εύκολο γι αυτούς να προσαρμοστούν στον κώδικα των Patari. Υπήρχαν πρόβες που τους κοίταγα και νόμιζα πως ήταν μαζί μας χρόνια.
9. Πώς είστε ως σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς σας και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε σε αυτή την παράσταση;
Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουν οι Patari Project είναι ομαδικός και η παράσταση είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας. Η πρόκληση είναι πάντα η ίδια… τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις στο τέλος.
10. Να περιμένουμε κι άλλο πειραγμένο παραμύθι πάνω στο πιάνο; Μην βιαστείτε να πείτε όχι! Το ζητάει το κοινό σας!
Αυτό που σίγουρα είναι ο επόμενος στόχος είναι τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε πάνω σε ένα ”Πατάρι”.
11. Τέλος, επειδή η παράσταση είναι χαρακτηρισμένη ως παιδική στις στήλες θεαμάτων, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό, έχετε σκεφτεί να τις δώσετε και μια βραδινή ευκαιρία σε ωράριο ενήλικου θεάτρου;
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις σε σχέση με αυτό αλλά όχι κάτι ανακοινώσιμο ακόμα. Βέβαια οι φίλοι των Patari Project μπορούν να ενημερώνονται άμεσα για όλα τα επόμενα σχέδια μας μέσα από την σελίδα μας στο Facebook.
