Ο Σταμάτης Κραουνάκης και η ομάδα του Σπείρα Σπείρα βάζουν τα… σπιρούνια τους και περιμένουν τους μικρούς θεατές σε κόσμους μαγικούς και παραμυθένιους, γεμάτους χρώματα και μουσικές. Τέσσερα καινούργια παραμύθια, παιχνιδιάρικα και τρυφερά, αστεία και «διδακτικά», γεννήθηκαν από την πένα της στιχουργού Λίνας Νικολακοπούλου και ντύθηκαν με τις μελωδίες του Σταμάτη Κραουνάκη. Βρήκαν ομπρέλα κάτω από τον τίτλο Σπείρα Σπείρα με σπιρούνια και νέα στέγη στον χώρο Χελώνα. Το Τaλκ μίλησε με τον συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση μαζί με τον Μπάμπη Γούσια. Του ζητήσαμε να μας ξεκλειδώσει τα μυστικά της επιτυχίας του παιδικού θεάματος, να δώσει συμβουλές σε γονείς, αλλά και να θυμηθεί τότε που ήταν και ο ίδιος παιδί.
Συχνά υποτιμούμε το παιδί ως θεατή. Από την εμπειρία σας πώς θα το περιγράφατε; Ποια είναι τα χαρίσματά του ως θεατής; Το παιδί δεν «ψήνεται» εύκολα. Πρέπει να βρεις το νήμα να το μαγέψεις με τη μουσική και τα χρώματα. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να θυμηθείς πώς έπαιζες εσύ ως παιδί. Είναι ο σκληρότερος θεατής. Αν δεν γουστάρει, τα κάνει λίμπα, γκρινιάζει, θέλει να φύγει. Επίσης, το παιδί είναι εθισμένο, από τον τρόπο που παίζει, στη μεταμφίεση με το «τίποτα» και στην αφαίρεση. Με μια γραμμή ορίζει ως χώρα έναν χώρο. Μ’ ένα σεντόνι κάνει μπέρτα. Μ’ ένα καπέλο, όποιον ήρωα επιθυμεί. Πολλές φορές, αυτό που για τον μεγάλο θέλει εξήγηση, για το παιδί είναι απολύτως κατανοητό.
Τα σημερινά παιδιά, που είναι εθισμένα στην «παγωμένη» εικόνα της τηλεόρασης και του Ίντερνετ, δεν είναι πιο «δύστροπα» απέναντι στο ζωντανό θέαμα; Το αντίθετο. Παρασύρονται αμέσως αν δεν είναι κάτι σαν κι αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση. Ειδικά με τη ζωντανή μουσική ξετρελαίνονται. Όλα είναι ζήτημα εξοικείωσης. Ένα μεγάλο μυστικό είναι να μην τους τα κάνεις «νιανιά». Δεν έχουν χειρότερο από έναν μεγάλο που μπεμπεκίζει μπροστά τους. Το σιχαίνονται. Είναι, λοιπόν, στο χέρι των υποκριτών-ηθοποιών να ταυτιστούν με την παιδική ψυχή. Αρκεί όλοι να θυμηθούμε πώς παίζαμε οι ίδιοι.
Ποια ανάγκη σας καλύπτει η δημιουργία μουσικής για παραμύθια; Ίσως το ότι μου έλειψε να έχω παιδιά. Πάντως, δεν χάνω σχεδόν ποτέ παράσταση. Λιώνω να βλέπω τις αντιδράσεις τους. Τα παραμύθια αυτά τα φτιάχναμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου την εποχή της νεότητάς μας για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα με μία αφηγήτρια και τρεις μουσικούς. Και εμείς τότε είχαμε μια αθωότητα. Αλλά και οι μουσικές που δουλεύουμε τώρα με τη Σπείρα Σπείρα και τον Άρη Βλάχο έχουν τρυφερότητα και κινητικότητα. Στο παραμύθι Ο ψαράς και η γυναίκα του προσθέσαμε μουσικά «θέματα» από τη σύγχρονη ελληνική μουσική. Ξεκινάει, για παράδειγμα, με την Ψαροπούλα. Έτσι, τους δείχνουμε πώς χορεύεται ένας μπάλος. Με αυτόν τον τρόπο ελευθερώνεσαι όπως ένα παιδί μέσα στο παιχνίδι του.
Υπάρχουν σχόλια που σας έχουν πει παιδιά μετά από παράσταση και σας έχουν εκπλήξει ή σας έχουν «μείνει»; Μια φορά ένα κορίτσι μου είπε ότι θα γίνει μουσικός μετά από αυτό που είδε. Ήταν από τα πιο τρυφερά σχόλια που έχω ακούσει. Μια άλλη φορά, που οι ηθοποιοί έκαναν ότι τρώνε κάτι πλαστικά φρούτα, ένας μικρός φώναξε: «Μην το φας είναι ψεύτικο!» Στο παραμύθι της πονηρής Γκρέτας είχαμε βάλει το ζεϊμπέκικο «Γεννήθηκες για την καταστροφή και άφησες την κότα ορφανή». Ε, γινόταν πανδαιμόνιο, πηδούσαν στη σκηνή τα πιτσιρίκια και χόρευαν.
Εντοπίζετε μουσικά «αυτιά» όταν είστε παρών σε μια παράστασή σας για παιδιά;
Τα παιδιά είναι πολύ «ανοιχτά» στον ήχο και στη μελωδία. Πολλές φορές που τραγουδάνε μαζί με τους ηθοποιούς κάνουν μια πολύ σωστή χορωδία. Φροντίζουμε πάντα να υπάρχει ζέσταμα κατά την υποδοχή του κοινού μας. Τους μιλάμε για τις νότες, για τα κρουστά, τους μαθαίνουμε ένα δυο μοτίβα από το έργο για να μπορούν να τα επαναλαμβάνουν και να συμμετέχουν στη δράση. Είναι σημαντικό το παιδί να μπαίνει στη μουσική χωρίς να τη φοβάται και να τη θεωρεί κάτι δύσκολο.
Τι θα συμβουλεύατε έναν γονιό που ανακαλύπτει ότι το παιδί του έχει ταλέντο στη μουσική;
Να του φέρει τον σωστό δάσκαλο και να μην το σέρνει στα ωδεία αν δεν έχει προηγουμένως τσεκάρει ποιοι διδάσκουν εκεί. Και φυσικά έχει μεγάλη σημασία τι ακούσματα παίρνει ένα παιδί από το ίδιο του το σπίτι.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο παραμύθι; Μεγαλώσατε με παραμύθια;
Εμένα μου άρεσε πολύ ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ίσως γιατί τα παραμύθια του ήταν πολύ μελαγχολικά και δραματικά. Με ξετρέλαινε Η βασίλισσα του χιονιού. Έριχνα πολύ κλάμα και λυτρωνόμουνα στη σκηνή όπου ο μικρός ήρωας έβρισκε την αδερφή του και τα δάκρυα από τα μάτια του έλιωναν τον πάγο και έτσι ζεσταινόταν πάλι η καρδιά του.
Σπείρα Σπείρα με σπιρούνια
Παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν όργανα οι Αθηνά Αφαλίδου, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Τζερόμ Καλουτά, Κώστας Μπουγιώτης. Στο πιάνο ο Άρης Βλάχος. Έναρξη 28 Οκτωβρίου. Κάθε Κυριακή στις 12:00 και στις 5:00 μ.μ. Γενική είσοδος 12 ευρώ. Σχολεία 7 ευρώ. Η «Χελώνα» βρίσκεται Δεκελέων 24, Γκάζι (κοντά στο μετρό Κεραμεικού). Πληροφορίες: 216-9002000 & 2001.
Η περσινή παιδική παράσταση Ένα σπίτι παραμύθια, ύστερα από τρία χρόνια, μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.
