Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τέσσερις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας η Χάρις Γερολουκά, από την Κόκκινη Κλωστή, εμψυχώτρια θεατρικού και εικαστικού παιχνιδιού, κουκλοπαίχτρια και εκπαιδεύτρια ενηλίκων στο παιχνίδι με την τέχνη.

• Το 2005 δημιούργησα την «Κόκκινη κλωστή…», ένα εργαστήρι προσωπικής ανάπτυξης και έκφρασης μέσα από το παιχνίδι με το θέατρο, το κουκλοθέατρο, το παραμύθι, και τα εικαστικά. Συγκεκριμένα το εργαστήρι δραστηριοποιείται συστηματικά στους παρακάτω  τομείς : Παιδικές παραστάσεις – Βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία– Παιδικά εργαστήρια θεατρικού και εικαστικού παιχνιδιού–Βιωματικά σεμινάρια ενηλίκων – Εκπαίδευση εμψυχωτών–Παιδικά πάρτι – Διοργάνωση παιδικών εκδηλώσεων. Η ομάδα του εργαστηρίου αποτελείται από εμψυχώτριες/τες παιδαγωγούς και ηθοποιούς με μακρόχρονη εμπειρία στον χώρο της εκπαίδευσης, των παιδικών παραστάσεων και της διοργάνωσης παιδικών εκδηλώσεων.  Και πιο συγκεκριμένα τις δράσεις του εργαστηρίου πλαισιώνουν οι: Κική Τουντουλίδου – εμψυχώτρια, παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας,  Αντωνία Βαλλιανάτου – εμψυχώτρια, ηθοποιός, Παναγιώτης Ταρνάρης – εμψυχωτής, ηθοποιός, Φίλιππος Μέμος – χορευτής, χορογράφος, κινηματογραφιστής, Χριστίνα Σπηλιοπούλου – νηπιαγωγός, εμψυχώτρια, Ελένη Ζιαζοπούλου – νηπιαγωγός, μουσικοπαιδαγωγός, Ράνια Ρέτσου – εμψυχώτρια παιδαγωγός, Πόλα Καραντάνα – δασκάλα, ψυχοθεραπεύτρια.
• Στο παιδικό θέαμα δραστηριοποιούμαστε εδώ και 16 χρόνια. Μπαίνουμε σε σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς, φεστιβάλ κ.λπ. Οι παραστάσεις είναι διαδραστικές κι ο ρόλος των παιδιών είναι ενεργητικός∙ συμμετέχουν, παίζουν και μέσα από τη δική μας εμψύχωση κινητοποιούνται για να εμπλακούν ισότιμα και ενεργά μέσα στο παιχνίδι με το παραμύθι, να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν. Το παιδικό θέαμα για μας σημαίνει χαρά, έμπνευση, θεατρική & αισθητική καλλιέργεια κι  επικοινωνία στη γλώσσα των παιδιών. Με σεβασμό προς το παιδί αναδεικνύουμε τον μαγικό κόσμο των παιδιών κάνοντάς τον κυρίαρχο  τρόπο επικοινωνίας τη στιγμή της παράστασης.
• Η πανδημία μάς βρήκε στην πιο δημιουργική φάση της πορείας μας. Νέες και παλιές παραστάσεις ταξίδευαν στον χώρο της εκπαίδευσης, νέες συνεργασίες είχαν ξεκινήσει και γενικότερα όλες οι δράσεις μας ήταν σε άνθηση. Με την πανδημία όλα έπαυσαν. Τόσο το δημιουργικό μέρος της δουλειάς μας όσο και το οικονομικό. Ενώ οι λογαριασμοί συνέχιζαν (ενοίκιο, πάγια έξοδα, ΕΦΚΑ κλπ). Τα τρία μικρά επιδόματα (για τους τρεις μήνες του 1^ου lockdown) που δόθηκαν στους ελεύθερους επαγγελματίες  δεν κάλυψαν ούτε τα έξοδα του εργαστηρίου και φυσικά ούτε τα προσωπικά μας έξοδα. Δεν είμαστε φορέας, αλλά ατομική επιχείρηση, οπότε δεν μπορούμε να μπούμε στο Μητρώο Πολιτιστικών Φορέων ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να αιτηθούμε για κάποια κρατική επιχορήγηση. Οπότε δεν είχαμε πρόσβαση στο βοήθημα των 2000€ που δόθηκε σε κάποιες ΑΜΚΕ, όχι βέβαια ότι όσες ΑΜΚΕ αιτήθηκαν το έλαβαν κιόλας… Ακόμη περιμένουν… Το κράτος αντί να μας αποζημιώσει φρόντισε να μας δανείσει. Πορευόμαστε λοιπόν με τα δανεικά από το κράτος… Αισθανθήκαμε σαν παρακατιανοί. Ξαφνικά ήταν σαν να μην υπήρχαμε… Καμία πρόβλεψη, καμία μέριμνα. Από κει και πέρα αγωνιστήκαμε να  στήσουμε τη νέα σχολική χρονιά με πίστη στη ζωή και αγάπη στη δουλειά μας παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, τηρώντας έτσι το υγειονομικό πρωτόκολλο. Όμως ήμασταν από τις πρώτες ειδικότητες που το κράτος έβαλε πάλι σε αναστολή εργασίας πριν από το  2ο lockdown.
• Ο χώρος των παιδικών θεαμάτων είναι τόσο ευαίσθητος όσο είναι και τα ίδια τα παιδιά.  Γι αυτό όσοι εμπλεκόμαστε με το παιδικό θέαμα χρειάζεται να έχουμε σωματική και ψυχική ενέργεια, όπως και την απαιτούμενη παιδαγωγική ευαισθησία ώστε να φροντίσουμε και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες του παιδικού κοινού για να του προσφέρουμε την ποιότητα που του αξίζει. Το παιδικό θέατρο έρχεται να συνδέσει το φανταστικό με το πραγματικό και να δώσει ανακούφιση και εφόδια στο παιδί να υπάρξει στον κόσμο. Στην εποχή της πανδημίας η επαφή του παιδιού με το θέατρο κόπηκε.…  Τα θέατρα έκλεισαν, η μεταφορά των παραστάσεων στα σχολεία έγινε αδύνατη.  Κι όλοι εμείς οι δημιουργοί στον χώρο του παιδικού θεάτρου δεν είναι ότι μείναμε μόνο άνεργοι αλλά μείναμε χωρίς δραστηριοποίηση, μείναμε στο κενό. Η αλήθεια είναι ότι κινδυνεύουμε από αφανισμό…
• Αγαπημένοι φίλοι και συνάδελφοι άρχισαν να χάνουν τους χώρους τους, κάποιοι έχασαν το θέατρό τους. Αναμέναμε κάποια υποστήριξη από το κράτος το οποίο, όπως ανέφερα και πιο πάνω, εμφανιζόταν ανά διαστήματα μόνο σαν δανειστής… Αισθανόμασταν μόνοι μας κι αβοήθητοι, παρόλο που την ίδια στιγμή γνωρίζαμε ότι τόσοι άλλοι συνάδελφοι βίωναν την ίδια απώλεια. Για εμάς τους δημιουργούς δεν προϋπήρχε μια συνθήκη που να μας φέρει όλους σε επικοινωνία και σε μια συσπείρωση. Μέχρι τη στιγμή που η  Μαριλένα Τριανταφυλλίδου και η Βάσια Παρασκευοπούλου , άνθρωποι από τον χώρο  των παραστατικών τεχνών, πήραν την πρωτοβουλία κι άρχισαν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους να μας φέρουν σε σύνδεση  με άλλες ομάδες. Κι ήταν σαν να άρχιζε να μας συνδέει όλους  μια αόρατη κλωστή. Όλη αυτή η σπουδαία προσπάθεια αυτών των δυο γυναικών (να με συμπαθάνε κάποιοι άλλοι που αγωνίζονται στο πλάι τους και δεν τους αναφέρω γιατί δεν τους γνωρίζω), αλλά και η προσπάθεια  του Τaλκ να μας στηρίξει έμπρακτα με όλες αυτές τις δημοσιεύσεις, μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, και με τον κόσμο και επίσης δίνεται η ευκαιρία να γίνει μια χαρτογράφηση του χώρου μας. Έτσι η υπογραφή της επιστολής προς τους αρμόδιους υπουργούς ήταν ένα πολύ καλό ξεκίνημα που μας έδινε την πίστη, όχι ότι το κράτος θα ανταποκριθεί απαραίτητα, αλλά ότι  είχε έρθει η στιγμή να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τις φωνές μας με έναν βαθύτερα κοινό σκοπό: τη δικαίωση όλων εμάς που δίνουμε την ψυχή μας για να φροντίζουμε τις ψυχές των  παιδιών. Πέρα όμως κι από τη δική μας συσπείρωση, η επιστολή αυτή ήταν για εμάς ένα πρώτο δυνατό μέσο για να ζητήσουμε από τους αρμόδιους υπουργούς να εξαγγείλουν άμεσα μέτρα στήριξης της παιδικής/ νεανικής σκηνής της χώρας μας.
• Βιώνοντας επίσης τις επιπτώσεις της πανδημίας, καταλαβαίνουμε ότι είναι σημαντικό όσες επιχειρήσεις του κλάδου μας πληττόμαστε από την πανδημία να απαλλαγούμε τουλάχιστον από τις δαπάνες των λειτουργικών μας εξόδων για να μην οδηγηθούμε σε αφανισμό. Η νέα σχολική χρονιά έχει ήδη ξεκινήσει. Ό,τι είχαμε ετοιμάσει δεν μπορεί  να παρασταθεί. Ίσως η περίοδος αυτή είναι μια ευκαιρία για να δημιουργήσουμε και να οργανώσουμε οδούς επικοινωνίας και σύμπραξης με άλλους ανθρώπους που συνταξιδεύουμε στον χώρο της Τέχνης.  Για να διεκδικήσουμε τη θέση που αναλογεί στον πολιτισμό σε αυτή τη χώρα!
• Οι πολιτικές επιλογές των ιθυνόντων μας οδηγούν  στην αντίθετη κατεύθυνση. Τρανή απόδειξη η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο σχολείο. Εξορίζεται ο πολιτισμός από την εκπαίδευση. Η δημιουργικότητα, η αισθητική καλλιέργεια και η καλλιτεχνική έκφραση εξοστρακίζονται από την καθημερινή ζωή των παιδιών στα σχολεία μας.
• Ένα μήνυμα που στέλνουμε σε γονείς και εκπαιδευτικούς, που ελπίζουμε σύντομα να κληθούν να επιλέξουν παραστάσεις για να παρακολουθήσουν με τα παιδιά τους είναι ότι «Ο πολιτισμός φίλοι μας μόνο γιατρεύει!» Κι εμείς, οι άνθρωποι που αφιερωθήκαμε εδώ και χρόνια στον πολιτισμό, κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε όχι μόνο από την Covid-19, αλλά από τις επιλογές αυτού του κράτους. Αυτό που μας κρατάει και είμαστε ακόμη υγιείς είναι ότι ο πολιτισμός δημιουργεί γερά αντισώματα απέναντι στην αρρώστια.

kokkini.klosti@yahoo.gr , www.kokkiniklosti.gr, www.facebook.com/kklosti