Ντένης Βαγγόπουλος. Grecobil. Δεν τον ήξερα. Ή μάλλον τον ήξερα, μέσα από διάφορα project που είχα δει κατά καιρούς και ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι ήταν δικά του, αλλά δεν τον είχα ταυτίσει με ένα πρόσωπο. Τον έμαθα το βράδυ των εγκαινίων της έκθεσης «GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη», όταν είδα τη φοβερή αναπαράσταση της άφιξης του Ανδρέα στο Ελληνικό από το Χέρφιλντ και του νεύματος στη Μιμή με… Playmobil. Με εντυπωσίασε η σκέψη, το concept της αναπαράστασης. Οπότε αναζήτησα τον δημιουργό της και σύντομα τον ανακάλυψα.
Εντωμεταξύ, όσο εγώ τον αναζητούσα, ο Ντένης Βαγγόπουλος ετοίμαζε και νέο διόραμα για την έκθεση, την αναπαράσταση του Rock in Athens που έγινε το 1985 και που εκ των υστέρων (γιατί το 1985 ήμουν 6 και δεν έπαιρνα χαμπάρι) ανακάλυψα ότι πολύ λυπήθηκα που δεν πήγα, έμενα και δίπλα στο Καλλιμάρμαρο, ευκαιρία ήταν… (Γιατί ρε μάνα με έτρεχες μόνο στη Λυρική Σκηνή τότε; Άλλο κι αν με κάνω εικόνα ως εξάχρονο μέσα στον χαμό και με πιάνει κλαυσίγελως).
Τέλος πάντων, τον συνάντησα τον Ντένη, εκεί, μέσω της δημιουργίας του Rock in Athens και τα είπαμε αναλυτικά. Αξίζει να τον γνωρίσετε!
Καλησπέρα Ντένη ή αλλιώς Grecobil! Είσαι ένας από τους πιο φανατικούς συλλέκτες Playmobil στην Ελλάδα και τον κόσμο. Κάπου διάβασα ότι είσαι ο… μεγαλύτερος! Θέλεις καταρχάς να μας μιλήσεις λίγο για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα; Ποιος είναι ο Ντένης Βαγγόπουλος;
Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο μεγαλύτερος ή ο πιο φανατικός συλλέκτης. Σημασία έχει το χόμπι και το παιχνίδι που σε μεγάλωσε να έχει το χαρακτήρα της διασκέδασης! Σίγουρα δεν είμαι ο μεγαλύτερος στο κόσμο. Στο εξωτερικό υπάρχουν 3-4 πολύ δυνατοί συλλέκτες με αξιοζήλευτες συλλογές. Εγώ έχω καταφέρει να δημιουργήσω εδώ και χρόνια μια ολοκληρωμένη συλλογή, που με τον όγκο της μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω με Playmobil όποια κατασκευή φανταστώ.
Η βασική διαφορά ανάμεσα στους συλλέκτες είναι το πώς αξιοποιούν αυτά που έχουν στην κατοχή τους. Υπάρχουν συλλέκτες που έχουν τα πάντα μέσα σε κλειστά κουτιά αλλά δεν είναι δημιουργοί. Και υπάρχουν συλλέκτες που έχουν μεγάλες συλλογές και ταυτόχρονα κάνουν μεγάλες κατασκευές και πραγματικά χαίρονται αυτά που έχουν, παίζοντας και κατασκευάζοντας μεγάλα διοράματα. Εγώ, ευτυχώς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και μάλιστα θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου φανατικό ως προς τις κατασκευές. Μην ξεχνάμε πάντα ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι ζωντανό, που εξελίσσεται συνέχεια και δεν γίνεται να το έχεις σε ένα ράφι στο κουτί του, χωρίς να το ανοίξεις, χωρίς να το χαρείς, χωρίς να το μοιραστείς με τα παιδιά σου και χωρίς να περάσεις ώρες ποιοτικές ταξιδεύοντας με τη φαντασία σου.
Πώς και πότε άρχισες να συλλέγεις Playmobil; Πώς συλλέγεις τα κομμάτια σου και πόσο μεγάλη είναι η συλλογή σου σήμερα; Πού είναι συγκεντρωμένη;
Κάπου στο 1996 ξεκίνησα να συλλέγω. Μετά τα παιδικά μου χρονιά, τότε που παίζαμε όλοι με τη μονόχρωμη φιγούρα που όλοι ξέρουμε, με τα ελάχιστα θέματα που υπήρχαν, (κυρίως εργάτες, ιππότες κ.λ.π) πέρασα στην επόμενη γενιά playmobil και πλέον, ακόμα και σήμερα, δεν χάνω τίποτα. Εύχομαι να έχω υγεία, ώστε να μπορώ να συνεχίζω αυτό το τόσο δημιουργικό χόμπι. Η συλλογή μου ξεπερνάει της 15.000 φιγούρες, με όλα τα θέματα που έχει βγάλει η εταιρία από το 1974 μέχρι σήμερα. Δυστυχώς δεν την έχω συγκεντρωμένη σε ένα σημείο, όπως θα ήθελα για να μπορώ να την διαχειριστώ καλύτερα, αλλά σε διαφορετικές αποθήκες, ταξινομημένη βέβαια σε θεματολογίες.
Συνεργάζεσαι επίσημα με την Playmobil;
Η συνεργασία μου με την εταιρεία είναι μια σχέση ενός χομπίστα στον οποίον η Playmobil δίνει κατά καιρούς τη δυνατότητα να παρουσιάζει μέρος της δουλειάς του στο κοινό. Αυτό συμβαίνει από το 2011, κατά περιόδους, όταν και εφόσον δίνεται κάποια ευκαιρία, πάντα με διοράματα φτιαγμένα από την προσωπική μου συλλογή. Δεν έχω οικονομικές απολαβές, δεν θα ήθελα αλώστε, είναι θέμα φιλοσοφίας. Στο χόμπι και στην τρέλα σου δεν μπορείς να έχεις αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου, μιας και αυτός που πληρώνει έχει απαιτήσεις και θα πρέπει να ακολουθήσεις αυτό που θέλει. Αν αυτό συνέβαινε, δεν θα μιλάγαμε για χόμπι, αλλά για δουλειά και εγώ προσωπικά δεν θα είχα κίνητρο να κάνω αυτό που αγαπάω. Πάντως κάτι τέτοιο στο εξωτερικό είναι πολύ συνηθισμένο. Η εταιρεία, δηλαδή, να συνεργάζεται σε τέτοιο επίπεδο με κάποιο συλλέκτη- δημιουργό και σε εκδηλώσεις να παρουσιάζουν μεγάλα διοράματα. Τώρα, εδώ στην Ελλάδα αυτό είναι κάτι δυσνόητο για τον πολύ κόσμο, μιας και έχουμε άλλη νοοτροπία. Μια τέτοια σχέση θεωρείται επιστημονική φαντασία.
Πώς ήρθες σε επαφή με την Τεχνόπολη και τα GR80’S και πώς αποφασίσατε αυτή τη συνεργασία;
Είχα την τύχη πέρυσι, στις αρχές του καλοκαιριού, να με πλησιάσουν δυο πραγματικά καταπληκτικοί άνθρωποι από το GR80s, ο κ. Γιώργος Μαρκαντάς και ο κ. Παναγής Παναγιωτόπουλος, που είχαν δει μέρος της δουλειάς μου. Έτσι, μετά από αρκετές συζητήσεις γύρω από το τι μπορούμε να αναπαραστήσουμε με Playmobil, καταλήξαμε αρχικά στην ιδέα του κ. Παναγιωτόπουλου να κάνουμε Το Νεύμα και αργότερα το Rock in Athens. Ήθελα να τους ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκαναν και πιστεύω ότι δικαίωσα την επιλογή τους.
Μίλησέ μας λίγο πιο αναλυτικά για τα διοράματά σου που φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή στην έκθεση. Πόσο δύσκολο ήταν να τα συνθέσεις; Ήσουν παρών σε αυτά τα γεγονότα;
Στο χώρο της Τεχνόπολης, θα φιλοξενούνται μέχρι τις 12 Μαρτίου το Νεύμα, στο οποίο αναπαριστώ την έλευση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1988 στη Ελλάδα, μετά από μια περιπέτεια που είχε με την υγειά του. Στο αεροδρόμιο, με το περιβόητο Νεύμα που έκανε στην κ. Λιάνη, ουσιαστικά επισημοποίησε μπροστά στον ελληνικό λαό τη σχέση του μαζί της. Εκείνη την ημέρα δεν ήμουν παρών στο αεροδρόμιο, είχα όμως μια ενημέρωση, όπως οι περισσότεροι, μέσα από την τηλεόραση.
Το δεύτερο έκθεμα είναι το Rock in Athens, που έγινε το 1985 στο Καλλιμάρμαρο και θεωρείται η μεγαλύτερη συναυλία της δεκαετίας, τόσο ως προς τον όγκο του κόσμου που την παρακολούθησε και τις δυο μέρες, όσο και σε συμμετοχή καλλιτεχνών και συγκροτημάτων της εποχής. Είχα την χαρά να βρεθώ για λίγες ώρες τη μια από τις δυο μέρες μαζί με φίλους στο Καλλιμάρμαρο, άρα ναι, εκεί ήμουν παρών.
Και τα δυο διοράματα είχαν αρκετές δυσκολίες γιατί οι αναπαραστάσεις αυτές δεν είναι μοντελισμός, για να έχουν μεγάλη πιστότητα με υλικά που ο μοντελισμός σου παρέχει σε μεγάλη ποικιλία, αλλά τις κάνεις αποκλειστικά και μόνο με ό,τι σου δίνει το παιχνίδι. Αυτό και μόνο ανεβάζει το δείκτη δυσκολίας, μιας και ο θεατής δεν μπορεί να γνωρίζει κάτι τέτοιο και εσύ πρέπει να παρουσιάσεις μια αναπαράσταση όσο το δυνατόν πιο άρτια και σωστά στημένη.
Ποιες οι αντιδράσεις του κόσμου όταν βλέπουν τις δημιουργίες σου; Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σου, η μεγάλη επιτυχία της έκθεσης, αλλά και των δικών σου διοραμάτων, που έγιναν viral;
Θα το πω απλά με μια λέξη: “Συναίσθημα”. Νομίζω ότι αυτό βγαίνει μέσα από τα διοράματα. Το παιχνίδι που έπαιζες μικρός ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου και σου ξυπνάει μέσα σου αναμνήσεις και συναισθήματα μιας άλλης εποχής που έζησες.
Μετά την Τεχνόπολη τι; Πού αλλού μπορούμε να δούμε διοράματα;
Στις αρχές Απριλίου, 1 και 2 του μηνός, θα μπορέσει και τα κοινό της συμπρωτεύουσας (συγκεκριμένα στη Χαλκηδόνα) να δει από κοντά μια μεγάλη έκθεση αποκλειστικά με Playmobil, που διοργανώνει ο κάλος μου φίλος Γιώργος Αγγελίδης σε συνεργασία με τον πολιτιστικό σύλλογο Χαλκηδόνας. Εκεί θα δείτε, πέρα από το Νεύμα και το Rock in Athens, καταπληκτικές δουλειές από συλλέκτες με μεράκι και αγάπη για το Playmobil.
Ως παιδί έπαιξα πολύ με Playmobil και το ίδιο παίζουν και τα παιδιά μου σήμερα. Πού οφείλεται η διαχρονικότητά τους; Εσύ παίζεις ή απλά συλλέγεις; Τέλος, θεωρείς τον εαυτό σου συλλέκτη ή καλλιτέχνη;
To Playmobil είναι ένα παιχνίδι που σου δίνει τη δυνατότητα να ταξιδεύεις σε όποιο φανταστικό κόσμο εσύ επιλέξεις. Έχω περάσει μικρός άπειρες ώρες δημιουργώντας ιστορίες με τις φιγούρες, τα καραβιά, τα κάστρα, και ό,τι άλλο είχα, παίζοντας ασταμάτητα. Νομίζω ότι το να έχεις ένα παιχνίδι μέσω του οποίου μπορείς να εκφράσεις σε μικρή ηλικία αυτό που νιώθεις και κυρίως όλο αυτό να το μοιράζεσαι με τους φίλους σου είναι ό,τι πιο υγιές για ένα μικρό παιδί. Είναι τέτοια η φιλοσοφία του παιχνιδιού που, όσα χρονιά και αν περάσουν, όλα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα που μπορούν να συμβούν αν κάποιος πιάσει μια φιγούρα στο χέρι του θα είναι πάντα ό,τι πιο διαχρονικό υπάρχει.
Τον εαυτό μου δεν τον θεωρώ τίποτα περισσότερο από ένα μεγάλο παιδί που του αρέσει να περνάει τον ελεύθερό του χρόνο δημιουργώντας κόσμους της φαντασίας του. Για μένα όλο αυτό είναι ένας τρόπος έκφρασης και δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
