O Κώστας Μπακογιάννης επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, στην πόλη που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά του. Και μας λέει ότι δεν θα ξανακοιμηθεί αν τα δικά του παιδιά και τα δικά μας δεν μπορέσουν να περπατούν σε μια πόλη γεμάτη ομορφιά. Όπως ήταν, όπως θα έπρεπε να είναι. Να λοιπόν πως απάντησε σε ερωτήσεις που μας έστειλαν οι αναγνώστες μας, λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές.

1. Ποια είναι η πιο γλυκιά ανάμνηση από την Αθήνα των παιδικών σας χρόνων;

Η βόλτα που έκανα με τον παππού μου στα βιβλιοπωλεία της Σόλωνος. Που κάποια από αυτά δεν υπάρχουν πια. Και που μπαίναμε μέσα και οι ιδιοκτήτες τους -μιας κάποιας ηλικίας και τότε- μπορούσαν να περάσουν ώρες να κουβεντιάζουν με τον  κάθε έναν από εμάς τα εγγόνια για το τι μας αρέσει προκειμένου να μας βρουν το κατάλληλο βιβλίο. Μύριζαν χαρτί τότε αυτά τα βιβλιοπωλεία και λίγο σκόνη. Και τα φώτα δεν ήταν τόσο δυνατά. Και ο παππούς μου έβαζε κάτι γυαλιά πατομπούκαλα με τα οποία ήταν πολύ αστείος, σαν κουκουβάγια. Αυτό.

2. Τι σχεδιάζετε για τα άλση και τα πάρκα της πόλης; Ζούμε στα Άνω Πετράλωνα και το άλσος μας είναι εντελώς εγκαταλειμμένο…

Έχω επισκεφτεί νομίζω τους τελευταίους μήνες όλους τους χώρους πρασίνου στην Αθήνα. Την εγκατάλειψη που είδα στο Άλσος Πετραλώνων νομίζω ότι δεν την έχω ξανασυναντήσει. Άρρωστα δέντρα και διαλυμένη βλάστηση, ένα οίκημα που ήταν καφετέρια και τώρα έχει εγκαταλειφθεί,  με μια παιδική χαρά χωρίς όργανα και με τις τρύπες στις βάσεις των παιχνιδιών εκεί εκτεθειμένες  με όλους τους κινδύνους που αυτό εγκυμονεί, χωρίς πόρτες, χωρίς φως και με γήπεδα σε πολύ κακή κατάσταση. Τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Τα λέω όμως για να σας πω ότι αυτή η εικόνα της εγκατάλειψης είναι αυτή που δημιουργεί την απελπισία. Και ξέρετε κάτι; Το χειρότερο  είναι ότι δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό. Το Άλσος είναι 100% στην δικαιοδοσία του Δήμου. Το να δημοπρατηθεί ξανά η καφετέρια, το να συντηρηθεί το πράσινο, το να ξανανοίξει μια ασφαλής πιστοποιημένη παιδική χαρά  και να συντηρηθούν τα γήπεδα είναι μόνο θέμα απόφασης! Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω απ’ το δάχτυλό μας και ας κάνουμε επιτέλους τη δουλειά μας!

3. Θα μπορέσει ποτέ το παιδί μου να παίξει ανέμελα στο Πεδίο του Άρεως;

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Το Πεδίο του Άρεως έχει τόσο σύνθετες και πολυδιάστατες δυνατότητες όσο σύνθετα και πολυδιάστατα είναι τα προβλήματά του. Η πρόκληση είναι να του δώσουμε την ευκαιρία να γίνει επιτέλους όλα αυτά που μπορεί να είναι. Και εκεί είναι το στοίχημα για όλους μας. Να πάψουμε να το βλέπουμε μονοδιάστατα εστιάζοντας ο καθένας στα θέλω του, αλλά συνθετικά για τα θέλω και τις ανάγκες των κατοίκων της γειτονιάς, των Αθηναίων όλων των ηλικιών αλλά και των επισκεπτών της πόλης.  Οι δημόσιοι χώροι που παίζουν τα παιδιά, που ξεκουράζονται και χαλαρώνουν οι κάτοικοι, που πηγαίνουν βόλτα οι οικογένειες δεν είναι μόνο αυτό ή μόνο το άλλο. Μόνο χώρος πρασίνου ή μόνο χώρος πολιτισμού. Καθορίζονται από το σύνολο εμπειριών που προσφέρουν.  Με αυτή τη λογική όλα όσα θα γίνουν για το Πεδίο του Άρεως πρέπει να απευθύνονται στη δημιουργία μιας συνολικής σχέσης των κατοίκων μαζί του. Δεν φτάνουν μόνο τα απαραίτητα και τα αυτονόητα όπως να είναι καθαρό, φωτισμένο, ασφαλές και φροντισμένο αλλά και ζωντανό. Χρειάζεται να γίνει προορισμός βόλτας, άθλησης και πολιτισμού με δράσεις που θα φιλοξενούνται όλο το χρόνο. Είναι θέση και φύση ένα κομβικό σημείο αναφοράς στη ζωή της πόλης. Πρέπει να γίνει και επιλέξιμος προορισμός απόλαυσης της καθημερινότητας για να θέλουν  και όχι μόνο να μπορούν να παίζουν τα παιδιά μας ανέμελα.

4. Πιστεύετε ότι η Αθήνα είναι μια ασφαλής πόλη; Στην οδό Πατησίων τα φροντιστήρια κλείνουν στις 8 γιατί κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Ο γιος μου φοβάται να επιστρέψει μόνος του στο σπίτι. Θα καταφέρετε να το αλλάξετε αυτό;

Σε πολλές γειτονιές της Αθήνας το άκουσα αυτό από γονιούς. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι άνθρωποι. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ κάποιες στιγμές κυκλοφορώντας με τον δωδεκάχρονο γιο μου σε σκοτεινά σημεία της πόλης ασυναίσθητα ένιωσα την ανάγκη να τον φέρω πιο κοντά μου. Η ασφάλεια  για τις Αθηναίες και τους Αθηναίους αλλά και για τους επισκέπτες της πόλης αποτελεί βασικό μας και αδιαπραγμάτευτο  στόχο γιατί χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν υπάρχει ελευθερία. Ο σχεδιασμός μας προβλέπει να φωτίσουμε όλες τις σκοτεινές γωνίες της Αθήνας. Μια πόλη φωτισμένη είναι μια πόλη πιο ασφαλής. Και ακόμα μιλάμε για  καθαρές και τακτοποιημένες γειτονιές. Γειτονιές αφιλόξενες για την παραβατικότητα και φιλόξενες για τους γονείς, τους ηλικιωμένους, τους  ανθρώπους της πόλης μας. Δεν μιλάμε όμως μόνο για πρόληψη αλλά και για καταστολή. Χωρίς φόβο και πάθος. Προτείνουμε να δημιουργηθεί ένα Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο Ασφάλειας με τον Δήμο συντονιστή και μαζί την  Ελληνική Αστυνομία και τους συναρμόδιους φορείς. Κοινές περιπολίες Δημοτικής Αστυνομίας με την ΕΛΑΣ. Ενίσχυση με τα απαραίτητα εργαλεία και εκσυγχρονισμό  της Δημοτικής Αστυνομίας. Κι όπου χρειαστεί, συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες φύλαξης. Σε πάρκα, σε πλατείες, σε παιδικές χαρές. Όπως έγινε ήδη στο Πεδίο του Άρεως. Δεν παίζουμε με την ασφάλεια των Αθηναίων.

5. Η βόλτα μας με το καρότσι στο κέντρο μοιάζει περισσότερο με αγώνα στο Survivor. Πεζοδρόμια σε άθλια κατάσταση, σπασμένα φρεάτια, εμπόδια παντού. Θα μπορέσει ποτέ ο γονιός να κυκλοφορήσει στην πόλη με το μωρό του;

Μπορώ να σας μιλάω για ώρες για τις προτάσεις μας για δημιουργία νέων πεζοδρομήσεων και διαπλάτυνση των υφιστάμενων, ώστε να αλλάξουμε τουλάχιστον 830.000 τ.μ. κοινόχρηστων χώρων. Με καινούργια οδική σήμανση για την ασφάλεια των πεζών και τη διαρκή παρακολούθηση των φθορών σε πεζοδρόμια και δρόμους. Με 16.000 νέα σημεία διαβάσεων ΑμεΑ σε πεζοδρόμια και νησίδες, ώστε να κυκλοφορούν ελεύθερα άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και οι γονείς με τα παιδιά τους. Μπορώ να σας πω επίσης ότι όλα αυτά είναι πλήρως κοστολογημένα και νιώθω απόλυτα ασφαλής ότι θα γίνουν. Αλλά στην πραγματικότητα, το ζήτημα πέρα από πρακτικό είναι και θέμα νοοτροπίας. Η Αθήνα θέλουμε να γίνει μια πόλη για να τη ζεις. Και για να τη ζεις πρέπει να θέλεις – και να μπορείς βεβαίως- να την περπατάς. Κι αυτό πάει πέρα από τη διαπλάτυνση του πεζοδρομίου. Έχει να κάνει με τη συνολική εικόνα της πόλης. Να βγεις με το καρότσι και να μπορείς να πας οπουδήποτε με ασφάλεια και άνεση. Να είναι ο δημόσιος χώρος δικός σου και να του φέρεσαι αντίστοιχα. Να σε καλωσορίζει και να σ’ αγκαλιάζει.

6. Ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο/μέρος στην πόλη;

Το Παγκράτι. Εκεί, δηλαδή, που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί που μεγάλωσα.

7. Ποιος είναι ο αγαπημένος σας παιδικός ήρωας;

Ο Peter Pan. Επειδή μπορεί να πετάξει.

8. Τι θα γίνει επιτέλους με την πιστοποίηση στις παιδικές χαρές της πόλης; Οι περισσότερες δεν πληρούν τις προδιαγραφές. Θα επισπεύσετε τη διαδικασία, είναι στις προτεραιότητές σας;

Η κατάσταση σήμερα έχει ως εξής: ο Δήμος Αθηναίων έχει 74 παιδικές χαρές, εκ των οποίων 28 , είναι πιστοποιημένες και μόνο μία έχει πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες. Για εμάς το ζήτημα των πιστοποιημένων παιδικών χαρών δεν είναι απλώς προτεραιότητα. Είναι εγγενές κομμάτι αυτού που ονομάζουμε Πολιτισμό της Καθημερινότητας. Το πρόγραμμά μας προβλέπει την αναβάθμιση και των 74 υπαρχουσών παιδικών χαρών και  τη δημιουργία 10 νέων με συνολικό κόστος 4.390.000  ευρώ ενώ για τη φύλαξη και συντήρησή τους απαιτούνται 1.330.000 ευρώ.  Αλλά ξέρετε κάτι;  Το να φτιάξεις μια καινούργια παιδική χαρά, πιστοποιημένη, η οποία να πληροί και όλες τις προδιαγραφές, δεν είναι τόσο δύσκολο. Ούτε τόσο ακριβό είναι. Το μετά έχει σημασία. Γιατί σε αυτή τη χώρα είμαστε άσσοι στο να κατασκευάζουμε πράγματα -για πολλούς λόγους στους οποίους δεν θα ήθελα τώρα να επεκταθώ- και μετά να τα εγκαταλείπουμε στην τύχη τους. Γιατί εστιάζουμε στα εγκαίνια. Και μετά τέλος. Όταν εμείς λοιπόν μιλάμε για λάντζα, το μετά είναι που εννοούμε. Να τη φτιάξουμε την παιδική χαρά, αλλά μετά να την συντηρούμε κιόλας. Και να την φυλάμε. Και να την φωτίζουμε.  Κι ας έχει λιγότερη γκλαμουριά αυτό.  Κι ας μην μπαίνει σε ωραίο δελτίο τύπου.

9. Θέλω να πείτε στην οκτάχρονη κόρη μου, με λίγα λόγια, γιατί να σας ψηφίσω στις εκλογές.

Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Και δεν μας πιστεύουν έτσι κι αλλιώς…Να της πείτε ότι έχει κι αυτός παιδιά και ανίψια στην ίδια ηλικία μ’ εκείνη που μεγαλώνουν σ’ αυτή την πόλη. Και ότι θέλει να περπατάνε και ό,τι βλέπουν και ό,τι μυρίζουν σ’ αυτή την πόλη να είναι ωραίο. Και ότι δεν θα ξανακοιμηθεί μέχρι να γίνει. Γιατί τίποτε δεν τον ενθουσιάζει  να κάνει περισσότερο από αυτό.