Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τρεις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας η ομάδα Αρνίτσι Μπίτσι.

• Είμαι η Μαρία Τερζάκη από την ομάδα Αρνίτσι Μπίτσι και θέλω για αρχή να ευχαριστήσω το Τaλκ που μας δίνει αυτό το βήμα. Με το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά άρχισα να ασχολούμαι το 2005, όταν συνεργάστηκα με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Κρήτης. Το ίδιο περίπου διάστημα ξεκίνησε και η ενασχόλησή μου με το θεατρικό παιχνίδι και το θέατρο στην εκπαίδευση. Έκτοτε, παραμένω από επιλογή σ αυτό το υπέροχο αλλά και δύσκολο σύμπαν. Είμαι επίσης μουσικός και εκπαιδευόμενη δραματοθεραπεύτρια.
• To 2018 μαζί με την αφηγήτρια και μουσικό Ιφιγένεια Κακριδώνη ιδρύσαμε την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Αρνίτσι Μπίτσι. Οι δράσεις μας περιλαμβάνουν  θεατρικές παραστάσεις, δραματοποιημένες αφηγήσεις παραμυθιών με ζωντανή μουσική και εκπαιδευτικά προγράμματα. Έχουμε συνεργαστεί με τη Λυρική Σκηνή, το Μουσείο Συναισθημάτων, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Του Ομίλου Πειραιώς, βιβλιοθήκες, σχολεία κ.λπ.
• Όταν ξέσπασε η πανδημία ανεβάζαμε στο θέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη, μαζί με τη μουσικό και παιδαγωγό Έλενα Ιωάννου, την παράσταση για μικρά παιδιά «Ο Φίλος μου ο Τζιμ», βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι της Kitty Crowther και για μεγαλύτερα παιδιά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ατρόμητα Κορίτσια», με θέμα τα έμφυλα στερεότυπα. Ήταν δράσεις για τις οποίες είχαμε δουλέψει πολύ και που σταμάτησαν έχοντας παρουσιαστεί ελάχιστες φορές. Επίσης, ταξίδευαν για δεύτερη χρονιά σε σχολεία και φεστιβάλ τα «Παραμυθένια λόγια στο Μαντήλι» μια παράσταση βασισμένη στη σειρά: «Ιστορίες νεοελληνικής μυθολογίας» της Αγγελικής Δαρλάση που παρουσιάζαμε μαζί με την Ιφιγένεια. Και αυτή, καθώς και άλλα εκπαιδευτικά προγράμματα και συνεργασίες σταμάτησαν και μέχρι σήμερα, εφτά μήνες μετά, δεν έχουμε καμία ιδέα για το πως θα εξελιχθεί όλο αυτό και πόσο θα κρατήσει.
• Όπως καταλαβαίνετε, υπάρχει μεγάλη οικονομική ανασφάλεια και θέμα βιοπορισμού.  Προς το παρόν έχουμε πάρει τα 800 ευρώ από άλλες δραστηριότητες (εγώ ως μουσικός και η Ιφιγένεια ως δασκάλα μουσικοκινητικής) και αναμένουμε με αγωνία το έκτακτο βοήθημα των 2.000, ενώ εντωμεταξύ έχουμε πληρώσει -χωρίς καμία ελάφρυνση- τον φόρο επιτηδεύματος και όλα τα άλλα έξοδα της εταιρείας. Πιστεύω ότι ούτε αυτά δεν θα είχαμε πάρει αν δεν υπήρχε η πίεση μέσα από τις κινητοποιήσεις του κινήματος  Support Art Workers.
• Είναι πολύ σημαντικό που ο κόσμος των τεχνών συσπειρώθηκε και προσπαθεί να διεκδικήσει συνολικά. Όπως είναι επίσης  σημαντικό να αναδειχθούν και οι επιμέρους ανάγκες μας και αυτό προσπαθεί να κάνει η πρωτοβουλία Σκηνή για τις Νεαρές Ηλικίες σε Δράση. Τα είπαν και οι ομάδες στις προηγούμενες συνεντεύξεις, αλλά θέλω κι εγώ να τονίσω δύο από τα αιτήματά μας: την επαναφορά του θεσμού των επιχορηγήσεων και  για παραστάσεις θεάτρου για νεαρό κοινό, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν αποκλειστεί από τις επιχορηγήσεις, και την άμεση εξαγγελία  υγειονομικού πρωτοκόλλου για τον τρόπο που θα μπορούν να φιλοξενηθούν ξανά παραστάσεις μέσα στο σχολείο ή σχολεία να επισκεφθούν θέατρα, μουσεία και βιβλιοθήκες. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι εμείς να ρωτάμε τους δασκάλους και οι δάσκαλοι εμάς και κανένας να μην ξέρει τι προβλέπεται!
• Θεωρώ ότι η πανδημία ανέδειξε ένα πρόβλημα που υπήρχε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα για το πώς αντιμετωπίζεται η τέχνη, και ακόμη χειρότερα, οι καλλιτέχνες, όχι μόνο από το κράτος, αλλά πολλές φορές και από τον κόσμο. Στη χώρα μας, αν είσαι καλλιτέχνης, πρέπει να αποδεικνύεις διαρκώς ότι κάνεις κι εσύ μια «κανονική δουλειά» για την οποία πρέπει να πληρώνεσαι. Ειδικά όσοι ασχολούνται με το θέατρο για παιδιά, εκτός από ηθοποιοί είναι συχνά και μουσικοί, χορευτές και παιδαγωγοί που έχουν φάει μια ζωή και μια περιουσία σε σπουδές και μετεκπαιδεύσεις και που ενώ «τα κάνουν όλα και συμφέρουν» δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα. Και τώρα, μέσα σε αυτή τη δυσκολία, αντί το Υπουργείο Πολιτισμού να μας καλέσει σε διάλογο για να χαρτογραφήσει τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες μας, μας κουνάει και το δάχτυλο ότι δεν έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε γιατί δουλεύουμε μαύρα, ενισχύοντας την άποψη ότι έτσι κι αλλιώς ήμασταν χομπίστες, τεμπέληδες ή απατεώνες!
• Αυτή η απαξίωση των τεχνών αντικατοπτρίζεται και στο γεγονός ότι εκτοπίζεται από την εκπαίδευση. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει επειδή τη θεωρούν περιττή και άχρηστη ή επειδή φοβούνται τη δύναμή της! Όπως και δεν μπορώ να καταλάβω αν πάνω στους καλλιτέχνες εξαντλείται όλη αυτή  η υγειονομική αυστηρότητα (στα θέατρα κολλάει, στα αεροπλάνα δεν κολλάει), απλά και μόνο επειδή είναι ο εύκολος στόχος, δεν θα καταρρεύσει η οικονομία αν κλείσουμε τα θέατρα, ή επειδή από τη φύση της η τέχνη είναι ανατρεπτική και περιθωριοποιείται όχι μόνο γιατί δεν υπακούει στα πρότυπα μιας υπολογιστικής μηχανής, αλλά και γιατί αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της.
• Δεν είναι της παρούσης να υπερασπιστώ το ρόλο της τέχνης. Αλλά αν αυτή η πανδημία είναι ευκαιρία να αποκατασταθούν κάποια πράγματα, ένα από αυτά που θα ήθελα να αλλάξουν είναι η νοοτροπία ότι η τέχνη είναι το «διάλειμμα» από τη ζωή. Όχι, την τέχνη δεν τη χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε από τη ζωή μας αλλά για να την κατανοήσουμε καλύτερα και να δώσουμε σε αυτή  νόημα. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να ζήσουμε, αλλά και το «πώς» θα ζήσουμε και το «γιατί» αξίζει να ζήσουμε. Ειδικά για ένα παιδί που τώρα διαμορφώνει την προσωπικότητα του, η τέχνη μπορεί να δώσει εργαλεία για να κατανοήσει τον εαυτό του, να συνδεθεί με τους άλλους, να εκφραστεί, να εξελιχθεί σε έναν ελεύθερο σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν είναι σημαντικά όλα αυτά και πετσοκόβονται; Πόσο κοστολογείται τελικά η ποιότητα ζωής των παιδιών μας;
• Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να συνεχίζω σ αυτό το χώρο. Και μετά, σε κάποια παράσταση ή εκπαιδευτικό πρόγραμμα, έρχεται ένα παιδί (παλιότερα θα σε αγκάλιαζε κιόλας) και σου λέει: «Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου» και λέω ναι αξίζει!