Το καλοκαίρι δεν έλεγε να μπει με τίποτε. 1η Ιουνίου, συννεφιά και ψιλόβροχο, ζακέτα απαραιτήτως. Σαν να ήθελε το σύμπαν να μείνουμε κολλημένοι στην άνοιξη του 11, αυτή που άλλαξε τον κόσμο μας, όταν και όπως δεν φανταζόμασταν. Εκείνο το πρωινό, μας βρήκε με ένα κάθισμα αυτοκινήτου στρωμένο με λευκό σεντόνι, πικέ κουβέρτα και από πάνω πουά extra small ζιπουνάκι, σκουφί (που τώρα θα έκανε στις κούκλες της), πτι καλτσάκια και βαμβακερό ζακετάκι με τριπλό ρεβέρ στα μανίκια, να περιμένουμε έξω από μια μονάδα που έσκουζε κλάματα. Ήμουν βέβαιη πως επρόκειτο για κάποιο αστείο και πως θα γυρνούσα στο σπίτι με το κάθισμα άδειο, όπως είχα δει να συμβαίνει και σε άλλους γονείς. Μετά τις τόσες ματαιώσεις που έζησα σε διάστημα 50 ημερών ήταν αδύνατο να πειστώ πως η ώρα είχε φτάσει.
Τη βουτήξαμε σχεδόν συνωμοτικά. Άνοιξε τα μάτια της έξω από τη ΜΕΝΝ και τα ξανάκλεισε αμέσως. Βυθίστηκε στο κάθισμα – ανάποδα στο αυτοκίνητο, ανάποδη χαρά κι αυτή – κι εγώ βυθίστηκα να κοιτάζω τα δυόμισι κιλά της. Πρόσωπο κίτρινο και μικροσκοπικό, μα γαλήνιο, γερμένο λοξά κι όλο να σκέφτομαι πόσο αμέτοχη στη ζωή της είχε σταθεί. Τα σημαδεμένα από τις βελόνες χέρια της έξω από την κουβέρτα, σαν παιδί που ήξερε να κοιμάται ανέκαθεν με σκέπασμα κι όχι σαν πρόωρο που πέρασε τις πρώτες ημέρες και νύχτες του με μια πάνα και πολλά καλώδια. Δεν ήθελα να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, μα δεν τολμούσα και να την ακουμπήσω. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να την κάνω ό,τι ήθελα, αλλά φοβόμουν. Μη μου φύγει η στιγμή, μη διαπράξω κάποιο σφάλμα και μου την πάρουν πίσω. Γαμώτο, χαιρόμουν, αλλά χαιρόμουν κάπως. Μαζί με φόβο. Έτσι θα ήταν η χαρά μου από δω και μπρος.
Τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά, γιατί χτες έδωσα το πρώτο της κάθισμα αυτοκινήτου, αυτό που περισσότερο μας συνόδευσε σε γιατρούς παρά σε βόλτες με φίλους και χαρούμενα σόγια. Το κάθισμα που πρώτα ήταν του Γιώργου, μετά δικό της και ύστερα της Αντζελίνας, τώρα βρίσκεται καθ’ οδόν για κάποιο άλλο μωρό που το χρειάζεται, αλλά δεν το ξέρω. Θα το βρει η Χριστίνα του Give the Kids και θα το παραδώσει πριν ή μετά τις γιορτές, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως τότε χρειαζόμουν αυτό το έξτρα στρωματάκι για τα πολύ μωρά που χρησιμοποιείται στα καθίσματα αυτοκινήτου, γιατί ήταν μικρούλα το πρώτο διάστημα και βούλιαζε μέσα. Και κάπως έτσι σκέφτηκα ότι μερικά μωρά χρειάζονται ένα «κάτι» παραπάνω από κάποια άλλα. Ρινογαστρικό καθετήρα, λάμπες φωτοθεραπείας, νεφελοποιητή, συσκευή οξυγόνου, μόνιτορ άπνοιας, η μαμά τους θήλαστρο απαραιτήτως… λέω τώρα.
Η Χριστίνα Κοπανά (αν δεν ξέρετε το έργο της, ρίξτε μια ματιά στη σελίδα της), μπορεί να βρίσκει διάφορα πράγματα για μωρά και να τα στέλνει εκεί που τα έχουν ανάγκη. Ακόμη και σε κάποιο νησί. Ας πούμε ότι μοιάζει με τον Αϊ-Βασίλη, μέρες που ’ναι. Μήπως να της τα ζητούσαμε; Στείλτε μου σχετικά αιτήματα, είτε στο ksokou@gmail.com (με τίτλο «Θέλω να μου χαρίσουν»), είτε στη σελίδα του 31ebdomades στο facebook κι εγώ θα τα προωθήσω στο Give the Kids. Φυσικά μπορείτε να τους το ζητήσετε και απευθείας. Αν πάλι θέλετε να χαρίσετε κάτι σχετικό, be her guest. Ορισμένα πράγματα είναι ζωτικής σημασίας για τα μωρά μας. Σαν το οξυγόνο.
Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος στο ΒΗΜΑ και τις περιοδικές εκδόσεις του, ενώ διατηρεί και το blog 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.
