Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες. Επειδή δεν μπόρεσαν. Επειδή δεν ήθελαν. Επειδή δεν βρέθηκε εγκαίρως ο κατάλληλος. Επειδή δεν υπάρχει κατάλληλος. Επειδή δεν ήθελαν να πάρουν ορμόνες, να κάνουν εξωσωματικές, να ψάχνουν για παρένθετες μητέρες, να υιοθετήσουν. Επειδή ήθελαν να κάνουν καριέρα. Επειδή δεν ήθελαν να χαλάσουν τη σχέση τους. Επειδή ήθελαν να αλλάζουν συχνά εραστές. Επειδή φοβήθηκαν τις ευθύνες. Επειδή σέβονται πολύ τη μητρότητα και λίγο τον εαυτό τους. Επειδή ήθελαν να είναι μόνες, να μην ακούνε ούτε παιδικά γέλια, ούτε παιδικά κλάματα, ούτε παιδικά τραγούδια.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή δεν τους αρέσουν ούτε τα μωρά των άλλων. Επειδή τους αρέσουν τα μωρά των άλλων, αλλά εκ του μακρόθεν. Επειδή τους αρέσουν τα παιδιά των άλλων, εκ του σύνεγγυς, να παίζουν, να χαίρονται, αλλά ως εκεί. Επειδή προτιμούν τα σκυλιά από τα μωρά. Επειδή προτιμούν τα γατιά από τα μωρά. Επειδή προτιμούν την τηλεόραση από τα μωρά, τα βιβλία από τα μωρά, τη μουσική από τα μωρά, τις κούκλες-μωρά από τα μωρά.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή έμειναν έγκυες και αποφάσισαν να το ρίξουν. Τελικά, η έκτρωση είναι μόνο για τις έφηβες, τις ανύπαντρες, τις παντρεμένες μοιχαλίδες; Είναι δικαίωμα που δεν πρέπει να εξασκείται;

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή έμειναν έγκυες, απέβαλαν και χάρηκαν. Απέβαλαν και χάρηκαν. Απέβαλαν και χάρηκαν. Δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες; Είναι λιγότερο γυναίκες; Είναι χαζές; Είναι ανώμαλες, διεστραμμένες; Όχι, δεν τις βίασαν, τον αγαπούσαν τον δυνητικό πατέρα, δεν είναι ψυχικά άρρωστες, πρώην ναρκομανείς, ελαφρών ηθών, παθολογικά εγωίστριες. Δεν ήθελαν μωρό, δεν ήθελαν έκτρωση, χάρηκαν που απέβαλαν. Ανακουφίστηκαν, πώς το λένε; Δεν το παραδέχονται δημόσια ασφαλώς, σκέφτονται μερικές φορές «πώς θα ήταν αν», αλλά κατά βάθος δεν το ήθελαν και το ξέρουν. Και κλαίνε περισσότερο που δεν το ήθελαν παρά που το έχασαν.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή ποτέ τους δεν ένιωσαν μητρικό ένστικτο. Επειδή το γυναίκα, μαμά, σύντροφος, εργαζόμενη τις καταπιέζει. Επειδή δεν θέλουν να δουλεύουν, δεν θέλουν να παντρευτούν, δεν θέλουν σχέσεις, δεν θέλουν σεξ, δεν θέλουν σίγουρα να γίνουν μητέρες, δεν θέλουν ακόμα πιο σίγουρα να γίνουν σαν τη δική τους τη μητέρα. Τι κατάφερε η μητέρα τους δηλαδή; Τις ίδιες; Σπουδαίο κατόρθωμα.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή δεν θέλουν να είναι «γυναίκες», επειδή ο γυναικείος ρόλος τις καταπιέζει, επειδή δεν θέλουν να φοράνε φορέματα και μέικ απ, δεν θέλουν να κάνουν αποτρίχωση, δεν θέλουν να είναι γατούλες, δεν θέλουν να βάζουν αρώματα, μισούν το κομμωτήριο, μισούν τα ψώνια, φοράνε τα ρούχα του πατέρα τους.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή, αν και θα ήθελαν να γίνουν μάνες, αγαπούν τις γυναίκες. Επειδή δεν θέλουν ετεροφυλοφιλική οικογένεια με ομοφυλόφιλους γονείς, επειδή δεν μπορούν να φέρουν στον κόσμο το παιδί της αγαπημένης τους ούτε αυτή το δικό τους. Επειδή δεν χρειάζονται τα παιδιά για να ολοκληρωθούν, τους φτάνει ο σύντροφός τους. Επειδή δεν χρειάζονται τον σύντροφό τους για να ολοκληρωθούν, τους φτάνει ο εαυτός τους. Επειδή δεν τους φτάνει ο εαυτός τους και το έχουν αποδεχτεί.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή μισούν τα παιδιά. Επειδή τους φαίνονται ενοχλητικά. Επειδή θέλουν να πηγαίνουν σε παραλίες που δεν πάνε παιδιά, επειδή θέλουν να μένουν σε πολυκατοικίες χωρίς παιδιά, επειδή επιλέγουν να κάνουν παρέα με άτομα που δεν έχουν παιδιά. Επειδή όταν γεννάνε οι φίλες τους ξεκόβουν.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν γίνονται μάνες, επειδή είναι μισάνθρωποι, δεν μισούνε μόνο τα παιδιά, μισούνε και εσένα και τα παιδιά σου. Επειδή ονειρεύονται την ησυχία του τάφου, επειδή θάβουν τα όνειρα που τους έχωσαν στο κεφάλι όταν κοιμούνταν, επειδή κοιμούνταν όταν έπρεπε να διαλέξουν όνειρα.

Να τις αποδεχτούμε. Όσο και τις μαμάδες, όσο και τα παιδιά τους. Όσο και όλες αυτές που έχουν ενστερνιστεί τη new age επένδυση της μητρότητας, τις μαμάδες με τις γιόγκες, τις πισίνες, τους χίπικους μάρσιπους, με όλα αυτά τα σωματικο-μεταφυσικά. Γιατί ούτε η μεταφυσική δεν μπορεί πια να στηρίζεται στον νου, τα πάντα είναι σώμα. Άυλο σώμα, μεταφυσικό σώμα, σε αρμονία με το σύμπαν σώμα, παλλόμενο σώμα στις δονήσεις του γαλαξία (όχι, τα κινητά δεν κάνουν παρεμβολές εκεί, ούτε το ασύρματο wi-fi).

Ντύθηκε ο ηθικολόγος συντηρητισμός την αστερόεσσα και περπατά καμαρωτός, εισαγόμενος και ανανεωμένος. Μας ήρθε από τα ξένα, γενετικά τροποποιημένος με ανατολίτικη σοφία και τον μπολιάσαμε με τη σειρά μας με μικροαστική ηθική από παλιό χαρμάνι, κεκαλυμμένη ως μεταμοντέρνα κριτική της χειραφέτησης των γυναικών. Ούτε καν κριτική, σκέτη απόρριψη, άγνοια, αδιαφορία, παράκαμψη. Σαν να μη μας αφορά. Μιας χειραφέτησης που δεν ζήσαμε ποτέ. Έξυπνοι και μεις, σαν τα παιδιά μας, πηδάμε τάξεις.

Μας τέλειωσαν οι θρησκείες, μας τέλειωσαν οι ιδεολογίες, μας τέλειωσε ο υλισμός, μας τέλειωσε η σεξουαλικότητα. Το νόημα της ζωής βρίσκεται πια στην ίδια τη ζωή. Η ζωή έγινε αυτοσκοπός. Να πεθάνουμε υγιείς και να φέρουμε και άλλους στον κόσμο να πεθάνουν ακόμα υγιέστεροι. Η γυναίκα ξαναρίχνεται στη φύση, μια φύση εξόχως μεταφυσική. Μια φύση αναβαθμισμένη, μια γυναικεία φύση ανυψωμένη στη βιολογική της υπόσταση. Τι σημαντικότερο από τη βιολογία, από τη ζωή, από τη μητρότητα. Αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος της γυναίκας, όλοι το ξέρουμε. Και μέσα από αυτόν τον ρόλο η γυναίκα αποκτά αυτοεκτίμηση και ταυτότητα.

Η περίφημη παραδοσιακή «Ελληνίδα μάνα», ηγετικό στέλεχος της εξίσου περίφημης «ελληνικής οικογένειας», μέσω ενός extrememake-over, παρουσιάζεται ως η τελευταία τάση στον χώρο της μόδας. Κατά φαντασίαν ενημερωμένη και ορθολογίστρια, με την υπεροψία της γνώσης καταπίνει αμάσητα όλα τα τελευταία «δεδομένα» της ιατρικής και παιδιατρικής επιστήμης. Όχι σαν τις παλιές που μεγάλωναν τα παιδιά τους με δεισιδαιμονίες, γιατροσόφια και στα κουτουρού. Φορά το sling της πάνω από το κολωνακιώτικο ταγεράκι ή το εξαρχειώτικο φουφουλωτό μπλουζο-φουστανο-παντελονάκι και ξεχύνεται στους δρόμους  (η Σκουφά αποτελεί γκρίζα ζώνη).

Μπορεί να είναι εργαζόμενη, σύζυγος-σύντροφος, να έχει χίλιους δυο κοινωνικούς ρόλους, αν όμως της ζητούσαν να χαρακτηρίσει τον εαυτό της με μια λέξη θα έλεγε: μαμά. Αυτός είναι ο καθοριστικός παράγοντας και τα παιδιά το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής της. Αυτό έχει πραγματικά να επιδείξει, αυτό έχει σημασία και, στην τελική, αυτό μόνο μετράει. Αν κοιτούσες το είναι της γυμνό θα έβλεπες να διαγράφονται τα μικρά κεφαλάκια των παιδιών της. Σαν το φυτό στο μαγαζάκι του τρόμου.

Στο πικρό χαμόγελο της γυναίκας που ήθελε πολύ να κάνει παιδιά αλλά δεν τα κατάφερε∙ στον συγκαταβατικό τόνο της γυναίκας που δεν ήθελε και δεν έκανε παιδιά∙ στη δυσφορία της γυναίκας που δεν ήθελε και έκανε∙ στο ψυχρό βλέμμα της γυναίκας που αντιπαθεί τα παιδιά (ας μην την «ψυχαναλύσουμε» κι αυτήν τη φορά)∙ σε αυτές που αλλάζουν κανάλι όταν βλέπουν παιδικές διαφημίσεις, σε αυτές που αποστρέφουν διακριτικά το βλέμμα στα παιχνιδάδικα, τα βρεφικά/παιδικά καταστήματα και τα μωροπεριοδικά σαν και τούτο∙ σε αυτές που κάνουν γύρους για να μην περάσουν μπροστά από παιδικές χαρές και σχολεία∙ σε αυτές που δεν βγαίνουν ποτέ από το σπίτι την ώρα που σχολάνε οι μαθητές∙ σε αυτές που ζηλεύουν, φθονούν, μισούν, αδιαφορούν για τα παιδιά των άλλων∙ σε όλες αυτές τις γυναίκες που δεν γίνονται μάνες ας αφιερώσουμε τούτο το κείμενο, αν τύχει ποτέ και το διαβάσουν.