Η Δήμητρα Τριανταφύλλου μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από τη νοσηλεία της μικρής της κόρης στο Παίδων.
Ημέρα Πρώτη – Η ψυχρολουσία
Στις 13:00 έχουμε πιάσει 40άρι καθαρό και αποφασίζω να πάμε πια στο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» Παίρνουμε το νούμερο προτεραιότητας 98 ενώ στον πίνακα αναμονής αναβοσβήνει το 70. Μαθαίνουμε ότι μέσα είναι μόνο τρεις γιατροί για όλη την εφημερία του μεγαλύτερου ελληνικού Παίδων.
Οι γιατροί είναι ελάχιστοι, αλλά εξετάζουν το μωρό ενδελεχώς, το ίδιο και τις εξετάσεις, παίρνουν αναλυτικά το ιστορικό της μπέμπας, κάνουν μίνι συμβούλιο κι ύστερα από λίγο μου λένε ότι είναι καλύτερο για εκείνη να παρακολουθηθεί μέσα στο νοσοκομείο, να βρουν την αιτία της υψηλής crp, ακόμα κι αν η σίγουρη διάγνωση είναι «ελαφρά ωτίτιδα και βρογχίτιδα», πρέπει να αποκλείσουμε όλα τα ενδεχόμενα. Ένα τέταρτο μετά την είσοδό μας στο δωμάτιο, μας φωνάζουν να μας βάλουν πεταλούδα. Το σκληρό μέρος μόλις αρχίζει. Δεν με αφήνουν να μπω μέσα μαζί της κι έτσι περιμένω έξω από την αίθουσα όσο κι αν τους έχω παρακαλέσει επίμονα για το αντίθετο. «Είναι θέμα κανονισμών νοσοκομείου, αφήστε που θα κάνει και σε εσάς κακό από ψυχολογικής άποψης», αντιγυρίζουν συνέχεια. Ακούω το μωρό να ουρλιάζει επί 10 λεπτά. Όταν ανοίγει, επιτέλους, η ρημαδοπόρτα μού εξηγούν ότι δεν της έβρισκαν εύκολα φλέβα, κάτι που είναι ολοφάνερο από τα μοβιασμένα χεράκια της. Πίσω στο δωμάτιο ανακαλύπτουμε ότι οι αρχαίες μπλε, ξεφτισμένες και πενταβρόμικες πολυθρόνες μετατρέπονται σε κρεβάτι και αμέσως λίγο φως τρυπώνει στον θάλαμό μας. Αφού της χορηγηθεί η αντιβίωση, η μικρή πέφτει ψόφια κι εγώ ανοίγω το κινητό για λίγο χάζεμα στο Διαδίκτυο. Ο θυμός και η περιέργεια με οδηγούν στα χνάρια της ομάδας «Ποτέ πια μόνα», η οποία βασικά δεν είναι ομάδα, αλλά κίνημα ολόκληρο με το εξής αίτημα: «Δικαιούμαι να είμαι δίπλα στο παιδί μου κατά τη διενέργεια ιατρικών πράξεων έτσι ώστε να το στηρίξω με την παρουσία μου. ». Διαβάζω μάλιστα ότι πολλοί σοβαροί φορείς από τον Συνήγορο του Παιδιού μέχρι την Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία και την Ελληνική Παιδοψυχιατρική Εταιρεία δίνουν γνωματεύσεις που προτρέπουν το κράτος να άρει αυτούς τους περιορισμούς. Μαθαίνω ότι το Παίδων, όπου βρισκόμαστε, είναι ιδιαιτέρως σκληρό με αυτούς τους κανονισμούς, απειλώντας μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τους γονείς πως «αν δεν βγείτε έξω δεν θα προχωρήσουμε σε καμία αναγκαία ιατρική πράξη που χρειάζεται το παιδί σας». Τα υποψιασμένα μέλη του κινήματος έχουν στα χέρια τους τις γνωματεύσεις των παραπάνω φορέων ακόμα και του ίδιου του υπουργείου Υγείας. Τσατίζομαι με τον εαυτό μου. Κοιμόμαστε όπως όπως.
Ημέρα δεύτερη – Οι άνανδρες επιθέσεις
Σάββατο πρωί, ησυχία· κάποια στιγμή γύρω στις 11:00 μπαίνει ένας μεσήλικας σε καθεστώς θρησκευτικού παραληρήματος για να μας πει «Χριστός Ανέστη, Ο Κύριος σώζει Ζωές, Μετανοείτε» και να αφήσει στην αίθουσα φρέσκο υλικό. Συνειδητοποιώ πόσο εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε ανά πάσα ώρα και στιγμή να πάρει απλώς το ασανσέρ από το ισόγειο και να βρεθεί εδώ πάνω. Καταφθάνει και το τουρ των γιατρών, άλλο από το χτεσινό που μας παρέλαβε. Τώρα είμαστε με τους εφημερεύοντες, οι οποίοι μοιάζουν εκνευρισμένοι υποθέτω γιατί είναι Σάββατο και θυμήθηκαν ξανά το καθεστώς της πεντάμηνης μη πληρωμής των εφημεριών τους. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι η σημερινή παιδίατρος με κατσαδιάζει ανελέητα σαν να μιλάει σε μικρή, ανυπάκουη μαθήτρια. «Κακώς, πολύ κακώς που δεν σημειώνετε τους πυρετούς με την ακριβή ώρα σε ένα χαρτί», ή «Κακώς, πολύ κακώς, κυρία Τριανταφύλλου, που στείλατε την πρώτη σας κόρη παιδικό ενώ είχατε μωρό στο σπίτι», κι από πίσω η ειδικευόμενη να γελάει χαιρέκακα. Αποφασίζουν ότι αφού συνυπάρχει η ελαφρά βρογχίτιδα με την ελαφρά ωτίτιδα πρέπει το μωρό να μπει στο κουτί με το οξυγόνο και να κάνει μάσκες με κορτιζόνη εκτός από τη δεδομένη αντιβίωση. Ιατρικά δεν την αμφισβητώ τη φράου. Άλλωστε, ήξερα τι «αγόραζα» όταν έμπαινα στο νοσοκομείο. Βλέπω ένα ζωηρό αγόρι να παίζει ποδόσφαιρο στον διάδρομο. Ο εξάχρονος Αντρέας τρέχει με τις παντόφλες του πάνω-κάτω αναψοκοκκινισμένος. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι εκεί, ούτε βλέπω τους γονείς του. Το αφήνω στην άκρη προς το παρόν γιατί έρχεται η τραπεζοκόμος να με ενημερώσει ότι η φρουτόκρεμα με μήλο-μπανάνα, που χρειάζεται η μπέμπα, δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν καθόλου φρούτα δηλαδή. Μέχρι τότε, πηγαίνω στην κουζίνα να πάρω μόνη μου ένα πλαστικό κουτάλι για να φάει η μπέμπα το ολόσκετο ρυζάλευρο. Ανοίγω το πρώτο συρτάρι και τρεχαλάτη πετάγεται μια κατσαρίδα.
Ημέρα τρίτη – Συνηθίζοντας την τοξικότητα
Περιμένοντας τις επισκέψεις μου, χαζεύω έξω από το παράθυρο του θαλάμου αυτόν τον μεγάλο τετραγωνισμένο, μάλλον θλιβερό, ακάλυπτο που σχηματίζουν τα τέσσερα κτήρια του «Αγλαΐα Κυριακού», όπου τα παλιά κομμάτια του κτηρίου ενώνονται με εντελώς (αρνητικά) αντισυμβατικό τρόπο με τα καινούργια τμήματα μέσα από κάτι σουρεαλιστικές προσθήκες και φυσούνες. Κοιτάζω τα δωμάτια στα απέναντι κτήρια με τα στενά μπαλκόνια, τα παπούτσια (για αερισμό) στα παράθυρα, τα απλωμένα ρούχα στα κάγκελα και μερικούς γονείς που καπνίζουν στη ζούλα. «Εντάξει, δεν τα φταίει όλα το ΕΣΥ» σκέφτομαι αναλογιζόμενη τα τσιγάρα, «καλοί είμαστε κι εμείς». Τη θεωρία μου ενισχύει μια μαμά που ζει και αναπνέει μόνο για τα παιδιά της, η οποία μου πιάνει την κουβέντα για να κυλήσει πιο γρήγορα το μεσημέρι. Μου λέει ότι ενημερώνεται για όλες τις αρρώστιες των παιδιών της από το Ίντερνετ για να αντικρούει τον παιδίατρο, ότι αμφισβητεί ανοιχτά τα εμβόλια και τους γιατρούς κι ότι πειραματίζεται, αλλά πάντα στο ασφαλές πλαίσιο του νοσοκομείου. Δεν λέει τίποτα ποτέ για τον εαυτό της. Έξω στον διάδρομο ο Αντρέας σέρνει τις παντόφλες του κατσουφιασμένος ενώ δίπλα του περνάει μια ακόμα πιο βαριεστημένη έφηβη γύρω στα 13 που, απ’ ό,τι μου είπε η… συγκάτοικος, μόλις πήρε μια άρνηση από το γραφείο των νοσηλευτριών να μπει και να χαζέψει λίγο το facebook της. Αλήθεια, οι γονείς της πού είναι; Μόλις έρχεται η πεθερά μου βγαίνω έξω για λίγο αέρα. Πηγαίνω στην ολάνθιστη, όμορφη παιδική χαρά με τα καταπράσινα παρτέρια. Κάποιοι κάθονται στα παγκάκια έξω από την εκκλησία (ναι, μέσα στο νοσοκομείο φυσικά) ενώ κάποιες αποκλειστικές νοσοκόμες έχουν βγάλει βόλτα μερικά παιδιά, που ολοφάνερα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως καρκίνους, τετραπληγίες ή υδροκεφαλία. Σκέφτομαι ότι οι γονείς τους θα έχουν πάρει ένα μικρό «ρεπό ξεκούρασης». Μαθαίνω ότι από σήμερα το νοσοκομείο ξαναβγαίνει σε εφημερία. Τρέχω να το πω στη συγκάτοικο, σκεπτόμενη ότι δεν έχω χειρότερο από το να πλακώσουν κι άλλοι στο δωμάτιο. Με έχει πάρει κι εμένα η μπάλα του δόγματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αλήθεια, ποιος μας έχει ρίξει σε αυτήν τη θεώρηση των πραγμάτων;
Γύρω στις 21:00 έρχεται νέα «συγκάτοικος» με αγοράκι 8 μηνών με βρογχιολίτιδα. Η μαμά εγκλιματίζεται αμέσως – το έχει ξαναδεί το έργο όταν το μωρό ήταν πέντε μηνών. Στις 11:00 και τέταρτη μαμά κάνει είσοδο στο δωμάτιο, αυτή με αγοράκι 5 μηνών, το οποίο όμως δεν αντιμετωπίζει λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού όπως τα δικά μας μωρά, αλλά κατά 90% ουρολοίμωξη. Μαθαίνει για τις δικές μας αρρώστιες και γίνεται έξαλλη -και με το δίκιο της- απαιτώντας από τις νοσηλεύτριες να τη μεταφέρουν σε δωμάτιο όπου το μωρό της δεν θα κινδυνεύει να κολλήσει τα –άκρως κολλητικά– δικά μας. Της λένε πως αν δεν γεμίσουν όλα τα κρεβάτια μπορεί να κάνουν δεκτό το αίτημά της. Να ’μαστε λοιπόν εδώ 12 τα μεσάνυχτα με τα άσπρα, εκτυφλωτικά, ανακριτικά φώτα οροφής στη… διαπασών (εννοείται ότι δεν υπάρχον μικρότερα πάνω από κάθε κρεβάτι κι έτσι οι επιλογές μας είναι ή το απόλυτο σκοτάδι ή η εκτυφλωτική φωταγώγηση). Μεσάνυχτα με 7 γονείς –μόνο ο άντρας μου λείπει– και 4 μωρά μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, στο οποίο υποτίθεται ότι γιατρεύονται τα μωρά μας. Μέχρι τη 01:30 η παρέα των αγανακτισμένων γονιών βρίζει και καταριέται τους «ανασφάλιστους τσιγγάνους που καταλαμβάνουν κρεβάτια χωρίς να πληρώνουν δεκάρα στα νοσοκομεία κι εμείς στοιβαζόμαστε σαν τις σαρδέλες πληρώνοντας σαν τα κορόιδα από την εργασία μας αυτήν την αθλιότητα. »
Στις 02:15 οι άντρες έχουν φύγει, οι μάσκες με την κορτιζόνη έχουν τελειώσει και οι μαμάδες αποφασίζουμε να μπούμε σε διαδικασία ύπνου ανοίγοντας τα ράντσα μας. Τώρα μόνο πετώντας μπορείς να διασχίσεις το μικρό δωμάτιο. Για μερικά λεπτά παλεύω με τις άλλες τρεις να αφήσουμε ανοιχτό τουλάχιστον το ένα φύλλο του παραθύρου για αερισμό, αλλά πέφτω πάνω στη λογική τού «κάνει ρεύμα, θα κρυώσουν χειρότερα» και εγκαταλείπω. Κλείνουν και την πόρτα να μην ακούμε τη φασαρία από τον διάδρομο και είμαστε πια κανονικό κελί.
Ημέρα 4η – Η κορύφωση των εικόνων ντροπής
Στις 6:00 μπουκάρει τσατισμένη μια νοσηλεύτρια, ανοίγοντας τα φώτα και ουρλιάζοντας σχεδόν «ανοίξτε τώρα το παράθυρο! Δεν τα σκέφτεστε τα έρμα τα μωρά σας που έχουν αναπνευστικά προβλήματα; Σηκωθείτε να κάνετε τις μάσκες και κλείστε τα ράντσα, έρχονται οι καθαρίστριες! Και μην ξανακλείσετε πόρτα και παράθυρο το βράδυ». Ευτυχώς μου ανακοινώνουν ότι αύριο μπορούμε να φύγουμε και παίρνω την πρώτη βαθιά ανάσα μου μετά από μέρες. Το μεσημέρι, κι αφού η ιστορία μας φαίνεται να οδηγείται στο τέλος της, αρχίζω να μαθαίνω τα χειρότερα από τις πιο έμπειρες πηγές μέσα στην κλινική. Ο Αντρέας έχει παρατηθεί από τους γονείς του κι έχει κολλήσει στην κλινική εδώ και πολύ πολύ καιρό. Μεγαλώνει μέσα στα δωμάτια με τα παιδιά που νοσούν χωρίς να πηγαίνει σχολείο. Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει δει το φως της δημοσιότητας εδώ κι ένα χρόνο, αλλά ο Αντρέας ακόμα να ξεκολλήσει. Τα ίδια και η έφηβη που παρακαλάει για λίγο facebook. Ο εισαγγελέας παρήγγειλε την απομάκρυνση από τους γονείς της και μεταφέρθηκε εδώ μέχρι να προχωρήσει γραφειοκρατικά η διαδικασία που θα την οδηγήσει σε ένα σωστό ίδρυμα, μια διαδικασία που σε μερικές περιπτώσεις παίρνει και χρόνια. Τα ίδια και με μερικά από τα παιδάκια με τα σοβαρά προβλήματα που έβλεπα στην αυλή χθες. Παρατημένα κάποια από αυτά εξαιτίας των προβλημάτων τους, έχουν εδώ και καιρό για σπίτι τους το «Αγλαΐα Κυριακού». Οι τσιγγάνοι θα φταίνε για όλα αυτά, δεν εξηγείται αλλιώς.
