Έντεκα Χριστούγεννα έχουμε γιορτάσει εδώ στο Τaλκ, και πάμε ολοταχώς για τα δωδέκατα σε λίγες ημέρες, που σημαίνει ότι εξακολουθούμε να είμαστε γονείς αλλά «παλιώσαμε» λίγο, πώς να το κάνουμε; Το «παλιώσαμε» δεν σημαίνει γεράσαμε – δεν το επιτρέπουν τα botox, τα υαλουρονικά ή το Ironman, η νέα τάση αντίστασης των μεσηλίκων ανδρών στο επερχόμενο γήρας. Το «παλιώσαμε» σημαίνει γειωθήκαμε, απομαγευτήκαμε, όπως θα έλεγε και ο προ πολλού μακαρίτης ο Max Weber. Με το που σταματούν τα παιδιά μας να πιστεύουν στον Αϊ-Βασίλη, σταματάμε και εμείς να εκτελούμε το χρέος μας ως φορείς μαγείας και υποδεχόμαστε, παραιτημένοι σχεδόν, τους διαδόχους μας σε έναν κόσμο που δεν συγκινείται σχεδόν από τίποτα. Σε τι πιστεύουν σήμερα οι έφηβοι; Τι τους συγκινεί εκτός από το αποχαυνωτικό σκρολάρισμα στο TikTok; Τι περιμένουν σε επίπεδο συλλογικό και όχι ατομικό; Για ποιο πράγμα θα μπορούσαν να επαναστατήσουν; Τι μπορούν να δημιουργήσουν πριν απλώς καταναλώσουν;
Δεν ξέρω αν εμείς στην ηλικία τους πιστεύαμε σε Άγιους Βασίληδες, μάγια ή ξωτικά. Μάλλον όχι, θα έλεγα. Όμως περιμέναμε όλη αυτή τη γιορτινή συγκυρία με ανυπομονησία για να κάνουμε πράγματα που δεν συνέβαιναν στην καθημερινότητα. Να κοιμηθούμε πιο αργά, να δούμε παραπάνω τηλεόραση, να φάμε γλυκά, να αγοράσουμε κάτι που μας αρέσει. Τα όρια που έθετε η τότε γονεϊκότητα είναι εκείνα που νομίζω ότι δεν μας επέτρεπαν να αφήσουμε την όποια κάλπικη μαγεία να πάει χαμένη. Σήμερα τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από καμία μαγεία. Κρατούν ένα ραβδί που κάνει σχεδόν κάθε επιθυμία πραγματικότητα. Και, μη γελιόμαστε, δεν είναι το ραβδί τόσο μαγικό. Είναι οι επιθυμίες διαχειρίσιμες και απολύτως μετρήσιμες και ατομικές και άρα εφικτές. Τα παιδιά μας ζουν αιώνια Χριστούγεννα, δώδεκα μήνες τον χρόνο, πλήρως απομαγεμένα.
Όχι όλα, βέβαια. Όχι τα προσφυγόπουλα, όχι τα παιδιά των Ρομά και των άλλων μειονοτήτων, όχι τα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, χωρίς οικογένεια. Αυτά τα παιδιά περιμένουν να συγκινήσει τα δικά μας παιδιά ένα συλλογικό ζητούμενο, τα φωνάζουν σιωπηλά να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το TikTok, να περπατήσουν με τους γονείς τους σε γωνιές της πόλεις όχι τόσο φωτεινές, να διαβάσουν, να ενημερωθούν, να πιστέψουν, να δακρύσουν. Να δακρύσουν; Τα μονάκριβα μας; Ποτέ.
Καλές γιορτές…
AP Photo/Bruno Thevenin, Libyan Migrants
