Τις προάλλες, οδηγώντας προς τον ορθοδοντικό με τον δεκατριάχρονο γιο μου, άκουσα να μου λέει κάτι που θα μπορούσε ενδεχομένως να με κάνει να αισθανθώ πλήρης ως μαμά· μου είπε ότι είναι ευτυχισμένος, έχει σπίτι και οικογένεια που αγαπά και τον αγαπά, φίλους και τη δυνατότητα να κάνει όλα όσα επιθυμεί (μην φανταστείτε ότι είναι και άπειρα). Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να πει ότι «έκλεισα ως γονιός». Ίσως και ο ίδιος ο Γιώργος θεωρεί ότι μου σέρβιρε στο πιάτο τα αποτελέσματα της (αυτο)κριτικής μου. Και λογικό είναι − τα παιδιά μας ακούν από εμάς, το εξής σουξέ σε λούπα: Εγώ το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένος. Και ας νιώθω ότι η ζωή η δική μου είναι μια διαρκής προσπάθεια να ευτυχήσεις εσύ, στον δικό σου μικρόκοσμο, στη δική σου ροζ φούσκα, μέσα στην οποία όλα εξωραΐζονται και στρογγυλεύουν.

Ο Γιωργάκης, ο κάθε Γιωργάκης, πήγε στο διευθυντή γιατί αδικήθηκε, πήρε κακό βαθμό γιατί η δασκάλα είναι προκατειλημμένη, λέει 87 μπούρδες σε ένα οικογενειακό τραπέζι γιατί −εχμ− είναι στην εφηβεία, δεν πήρε τη γιαγιά τηλέφωνο για να της ευχηθεί γιατί ας πάρει η γιαγιά είναι μεγαλύτερη, ζήτησε το τάδε δώρο από την οικονομικά ζορισμένη νονά και εκείνη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το πάρει στο παιδί γιατί Χριστούγεννα είναι. Και πάει λέγοντας και αυτό για να είναι οι Γιωργάκηδες όλου του κόσμου ευτυχισμένοι τώρα και μαλάκες αύριο.

Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν εμείς οι μεγάλοι λέγαμε στα παιδιά μας: Εγώ το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευγενικός και να νοιάζεσαι για τους άλλους; Ή τελοσπάντων να μην είσαι και τόσο ευτυχισμένος, αν είναι η δική σου απόλυτη ευτυχία να καβαλάει την αντίστοιχη δική μου και όλων των υπολοίπων; Γιατί στην τελική, φίλε μου Γιωργάκη, θα συναναστραφείς με κόσμο που δεν είναι αναγκασμένος να σου κάνει ψυχανάλυση ή να χρησιμοποιήσει το «ευτυχόμετρο», ώστε να πει, εντάξει αγενής και στην κοσμάρα του ο Γιωργάκης, αλλά είναι πολύ ευτυχισμένος.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε έναν κόσμο φτιαγμένο από αεροπλάστ. Κανείς δεν πρέπει να τα προσβάλει ή να τα θίξει, όλοι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τα μοναδικά χαρίσματα και τις ειδικές ικανότητες που έχουν και όλοι φυσικά ο οφείλουμε −γονείς, δάσκαλοι, κοινωνία− να τους απευθυνόμαστε με τους όρους της πανταχού παρούσας πολιτικής ορθότητας, ακόμα και αν εκείνα συμπεριφέρονται γαϊδουρινά. Δίνουμε, λοιπόν, συνέχεια στη γενιά των «Χιονονιφάδων», τα μέλη της οποία ακολούθησαν τους Millenials και αισθάνονται μοναδικοί και καταπληκτικοί.

Η Σώτη Τριανταφύλλου λέει σε άρθρο της στην Athens Voice, που πιστεύω ότι όλοι οι γονείς θα έπρεπε να είχαμε διαβάσει από νωρίς: «Η υπερβολική οικογενειακή προστατευτικότητα, η αβρότητα της σχολικής παιδείας, η χαλαρότητα και το ότι καλομαθαίνουμε ή κακομαθαίνουμε από μικροί, δημιουργούν, εκτός από τη σύγχρονη εκδοχή του μαμόθρεφτου, άτομα με ιδιότητες της βικτοριανής εποχής: ασθενικοί και πληγωμένοι ήρωες και ηρωίδες της καθημερινότητας που ταράζονται (που «αγχώνονται») με το παραμικρό… 

Μπορεί να ακούγεται σκληρό ή υπερβολικό, αλλά εμένα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Διότι ο ευτυχισμένος Γιωργάκης παιδί και έφηβος θα γίνει ένας υπερ-απαιτητικός ενήλικας χωρίς ευελιξία και αντοχή στην οποιαδήποτε αναποδιά, σχόλιο, κακοτυχία, κριτική. Με λίγα λόγια, δεν θα είναι ευτυχισμένος. Συμπέρασμα; Ήρθε η ώρα να ξεβολευτείς, Γιωργάκη.