Η θεατρολόγος και ηθοποιός Βίβιαν Κραββαρίτη μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
24 ώρες μαμά και το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι… 14 χρόνια ήδη μαμά, μα πώς πέρασαν όλα αυτά τα 24ώρα; Όλα ξεκίνησαν εκείνα τα 24ωρα των πρώτων χρόνων όπου ένιωθα όχι μόνο από μέσα προς τα έξω, αλλά και σε αντίστροφη πορεία, ένιωθα λοιπόν μαμάκα, μανούλα, μαμαδούλα, πολύ πριν φτάσω δηλαδή στο «μαμά» σκέτο ή και σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεία άλλων μικροσκοπικών λέξεων όπως «άσε μας, ρε μαμά» ή «ώχου, ρε μαμαάάά».
Όπως και να το κάνουμε, έχει διανυθεί μια κάποια απόσταση, της οποίας η αφετηρία βρίσκεται σχεδόν μία δεκαπενταετία πριν, εκεί όπου ταυτόχρονα, μαζί με το μωρό, γεννήθηκα και εγώ. Ως μαμά. Κι αυτή ακριβώς η σκέψη με βοηθά στη νοηματοδότηση, ξανά και ξανά, πρωτόγνωρων εννοιών και φάσεων… Όσο κι αν, συχνά πυκνά, σκοντάφτω πάνω σε κλισέ που παραμένουν σε ετοιμότητα. Τι κι αν τα σπρώχνω στο βάθος να πάνε πίσω πίσω – ξεπετάγονται, τσουπ, σε θέση βολής, όταν τα βρίσκω πολύ σκούρα.
Πρωινά, λοιπόν, πάντα μοναδικά, ξεχωριστά και εξελισσόμενα. Φρουτόκρεμες και θηλασμός στη βρεφική ηλικία, τότε που τα πρωινά ήταν μια μικρή καθημερινή υπόκλιση στο θαύμα: ατελείωτες φροντίδες, ανείπωτες χαρές, πρωτόγνωρη κούραση αλλά και απίστευτη ακμαιότητα, που συνοδεύονταν από τo δέος για το «από το αλλού φερμένο», που λέει κι ο ποιητής. Ένα κοκτέιλ έκστασης, χαράς και τρόμου με φόντο την ευγνωμοσύνη. Θυμάμαι συχνά να κρατάω την αναπνοή μου, μήπως τυχόν ονειρεύομαι, ξυπνήσω κι όλα έχουν χαθεί.
Μέχρι που φτάνεις στην παιδική ηλικία. Σιγά σιγά συνηθίζεις στο θαύμα, τα πρωινά περιλαμβάνουν πια διαδρομές για το νηπιαγωγείο, λίγο αργότερα για το σχολείο. Οι κούνιες και οι παιδικές χαρές πέρασαν πολύ γρήγορα σε άλλη ώρα και άλλη μέρα της βδομάδας. Ανεπιστρεπτί, όπως θα διαπιστώσω αργότερα.
Στο εδώ και τώρα, στην εφηβεία, τα πρωινά έχουν ακόμη μια μικρή έκσταση και υπόκλιση στο θαύμα. Παραμένω ακόμη με κρατημένη την αναπνοή, όταν κάθε φορά, μετά το φιλάκι καλημέρας, το εφηβάκι μου ανοίγει την πόρτα και… φεύγει. Πάει στο σχολείο του. Μόνος του. Ναι… Κι όμως ήρθε αυτή η στιγμή. Μόνος ή με παρεούλα φεύγει για το σχολείο και εγώ μένω σπίτι. Μέχρι να φύγω κι εγώ για τη δική μου δουλειά, που είτε είναι σχολείο είτε πρόβα είτε σούπερ μάρκετ. Πάντα, πριν από όλα και πάνω από όλα, περιλαμβάνει μαγείρεμα! Ακόμη και τώρα χρειάζεται να επινοήσω μαγικούς τρόπους για να φάει το παιδί σπανακόρυζο! (Ουπς, δεν μπορώ πια να αλέσω μαζί με την κρέμα!)
Μεσημέρια
Eδώ τα πράγματα παραμένουν ίδια ενώ όλα έχουν αλλάξει! Πώς γίνεται; Γίνεται. Το μεσημεριανό πρόγραμμα φαγάκι και νάνι, μετατράπηκε σε τουρ φροντιστηρίων, αγγλικών, δραστηριοτήτων και διαβάσματος. Ένα πράγμα, ωστόσο, παραμένει αναλλοίωτο κι αυτό είναι η αναμονή. Διαδρομές για τις δραστηριότητες και «περιμένω» να σχολάσει το παιδί από αγγλικά ή μουσική ή αθλητισμό. Οι… εργατοώρες στις παιδικές χαρές έδωσαν τη σκυτάλη στις αναμονές και στην κοινωνικοποίηση, σε δόση σφηνάκι: να τα πούμε με ένα καφεδάκι 6 με 8 παρά τέταρτο, όσο το παιδί είναι αγγλικά, στίβο, σκάκι ή ξερωγώτι.
Ώσπου φτάσαμε στο εφηβικό τώρα, όπου η αναμονή παραμένει αναμονή, δείχνοντας ένα διαφορετικό πρόσωπο: αναμονή ακόμη κι αν βρίσκεσαι εσύ εκεί κι εγώ εδώ, σε άλλον χώρο. Ακόμη και όταν βρίσκομαι στην πρόβα ή στο μεσημεριανό ωράριο του σχολείου, όπου κι αν βρίσκομαι, πάντα θα υπάρξει η ολιγόλεπτη κωδικοποιημένη επικοινωνία: “Μαμά έφτασα, φεύγω, φτάνω, έρχομαι” κ.ο.κ.
Βράδυ ή αλλιώς η ώρα που όλα ησυχάζουν
Εδώ, λοιπόν, σε αυτό το μαγικό του «λίγο πριν κοιμηθούμε», διαπιστώνεις τη διαδρομή που διανύθηκε κι ότι ακόμη κι αν όλα αλλάξουν, με κάποιο τρόπο θα μείνουν ίδια ή μάλλον αναλλοίωτα, ακολουθώντας τη δική τους τροχιά: Το νανούρισμα κάποια στιγμή έγινε παραμύθι κι αυτό αργότερα παιχνίδι πάνω στο κρεββάτι, μέχρι που φτάσαμε στο σημερινό τσατ. Τσατ, λοιπόν, ή αλλιώς κουβεντούλα λίγο πριν από τον ύπνο, χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, απροϋπόθετη και αυθόρμητη, που βρήκε, ωστόσο, χώρο και εδραιώθηκε σαν το λουλουδάκι στη ρωγμή του πεζοδρομίου και μένει εκεί χειμώνα καλοκαίρι.
Τι κι αν κάποιες φορές εξαντλείται σε μικρές προτάσεις ή μεγάλες συζητήσεις; Τι κι αν δεν περιλαμβάνει πάντα τα γεγονότα της μέρας αλλά μια σύντομη εκφρασμένη δυσαρέσκεια, χαρά ή απογοήτευση; Όπως και να είναι, πάντα περικλείει μέσα της όλο τον κόσμο, στο αδιαπραγμάτευτο φιλάκι καληνύχτας. Μάκια μαμά…
Στο μεταξύ, επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, όταν το παιδί κοιμάται, είναι η ώρα για όλα όσα δεν έγιναν τη μέρα: Από πλυντήριο μέχρι και τη δουλειά της αυριανής πρόβας. Ες αύριον τα σπουδαία… Ένα καινούριο 24ώρο τόσο ίδιο μα και τόσο διαφορετικό!
Η Βίβιαν Κραββαρίτη έχει σπουδές στην υποκριτική, στην παιδαγωγική του θεάτρου και στη θεατρολογία. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως ανιματρίς και εμψυχώτρια θεατρικών ομάδων εφήβων και ενηλίκων. Τα τελευταία 12 χρόνια, ως μέλος της ομάδας θεάτρου σελίδα 231, συμμετείχε ως ηθοποιός και σκηνοθέτιδα σε παραστάσεις θεάτρου -κυρίως- για παιδιά, μέχρι το 2020, όταν η ομάδα διέκοψε τη λειτουργία της. Αυτή τη στιγμή εμψυχώνει το μάθημα της θεατρικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, συνεργάζεται με την καλλιτεχνική κολεκτίβα Φάλτσο και αφοσιώνεται στη δημιουργία του νέου θεατρικού πυρήνα Κβάζαρτ. Συνεχίζει τις σπουδές της για το θέατρο, στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Το καλοκαίρι έγινε 46 χρονών.
