Η συγγραφέας Θεοδώρα Κατσιφή μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης από το σπίτι μητέρας.
Όταν είσαι μάνα, ο χρόνος είναι σχετικός και ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΤΕ!
Αφήνοντας πίσω την καριέρα μου ως στέλεχος, για να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη συγγραφή, φανταζόμουν πως θα είχα όλο τον χρόνο δικό μου! Για το παιδί μου, τον άντρα μου, το γράψιμο μου, αλλά και για εκείνες τις ντουλάπες που τα χειμωνιάτικα είναι ανακατεμένα με τα καλοκαιρινά και που ποτέ δεν προλάβαινα να οργανώσω.
Σύντομα συνειδητοποίησα, πως το να είσαι μητέρα και να δουλεύεις από το σπίτι δεν αλλάζει καμία από τις ευθύνες σου.
Αντιθέτως! Εξακολουθείς να ανταποκρίνεσαι σε όλα όσα έκανες πριν, συμπεριλαμβανομένων κι όλων αυτών που θεωρητικά προλαβαίνεις να κάνεις από εδώ και πέρα- ναι, αναφέρομαι σε όλες τις μικρές και μεγάλες ευθύνες ενός σπιτικού!
Και το ρίσκο που έχεις πάρει; Αυτό, πρέπει να το εντάξεις με επαγγελματισμό στο καινούριο πλαίσιο της ζωής σου. Το όνειρο, που θέλει αφοσίωση και δουλειά και πίστη για να γίνει πραγματικότητα. Το όνειρο που σε γυρνάει στην αφετηρία.
Τι κάνω λοιπόν… Σε γενικές γραμμές το μοτίβο της καθημερινότητας μου είναι λιτό. Θα ξυπνήσω στις 7 και θα γυρίσω πλευρό μέχρι να πάει 7 και τέταρτο. Δεν ξανακοιμάμαι. Απλά παίρνω το χρόνο που χρειάζομαι για να ευθυγραμμιστώ με την καινούρια μέρα. Είμαι χαρούμενη που δεν ξυπνώ πια υπό πίεση, που έχω την αυτονομία μου. Κυρίως, νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να πηγαίνω την κόρη μου στο σχολείο. Ευτυχώς δεν είναι τόσο μεγάλη και μ’ αφήνει ακόμη να την κρατάω από το χέρι και να της κουβαλάω την τσάντα. Δεν φεύγω αμέσως. Την παρατηρώ από μακριά. Μόλις τα παιδιά μπουν στις τάξεις και η αυλή του σχολείου σιγήσει, οι μητέρες που στεκόμαστε απ’ έξω, σαν τις δεκαοχτούρες πάνω στα καλώδια, σκορπιζόμαστε.
Οχτώ και μισή είμαι ήδη σπίτι. Θα φτιάξω καφέ, θα συμμαζέψω τις σκόρπιες σκέψεις μου μαζί με το σπίτι, για να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή για τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες. Εξαρτάται από την προετοιμασία που έχω κάνει το προηγούμενο βράδυ για το μεσημεριανό μας φαγητό. Άλλες φορές θα πάρω το laptop και θα βγω να δουλέψω εκτός σπιτιού.
Κάθε μέρα στη 1:15 θα πάρω την κόρη μου από το σχολείο. Αυτή είναι μια σπουδαία στιγμή και για τις δυο μας. Είναι κάτι που της έλειπε και μου το ζητούσε. Ήθελε από καιρό να είμαι εκεί για εκείνη. Τρώμε καθημερινά οι δυο μας, καθώς ο μπαμπάς της αργεί να γυρίσει από τη δουλειά. Ύστερα καθόμαστε σε ένα γραφείο που έχει δυο θέσεις εργασίας και δουλεύουμε δίπλα, δίπλα. Εκείνη θα κάνει τα μαθήματα της και εγώ θα συνεχίσω το γράψιμο μου ή το διάβασμα μου. Διαβάζει πάντα μόνη της και εγώ κάνω έναν τελικό έλεγχο, λύνοντας πάντα τις απορίες της.
Υπάρχουν και κάποιες μέρες, που ονομάζω ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΑΠΡΟΣΜΕΝΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ! Είναι οι μέρες, εκτός προγράμματος. Μέρες που μετά το σχολείο αντί να γυρίσουμε σπίτι, θα πάμε μια βόλτα στη θάλασσα ή θα φάμε στο καφέ της γειτονιάς μας ένα σουφλέ σοκολάτας με παγωτό. Άλλοτε θα επισκεφτούμε κάποιο μουσείο ή απλά θα περπατήσουμε κουβεντιάζοντας και παρατηρώντας τα μεγάλα άσπρα σύννεφα. Φυσικά, για μένα δεν είναι τόσο απρόσμενες αυτές οι μέρες, καθώς θα πρέπει να έχω φροντίσει να μην πάει πίσω στο διάβασμα ούτε να χάσει κάποια από τις δραστηριότητες της. Όμως είναι ένας θησαυρός!
Τα απογεύματα θα τρέξουμε σε κάποια δραστηριότητα. Η στιγμή που γινόμαστε πάλι ομάδα είναι η στιγμή γύρω από το βραδινό τραπέζι. Εκεί η οικογένεια ανασυντάσσεται. Και όταν το ρολόι δείξει 9:30, θα αρχίσει μία γλυκιά γκρίνια του τύπου «αφήστε με λίγο ακόμα» σε διάφορες λεκτικές παραλλαγές. Όλα αυτά που λένε τα παιδιά για να αποφύγουν το κρεβάτι τους. Μέχρι και τα Χριστούγεννα της πρώτης δημοτικού, απ’ όταν ήταν ενός έτους, κάθε βράδυ, διάβαζα στην κόρη μου παραμύθια. Έκτοτε διαβάζει μόνη της.
Εξαιρώντας τα βράδια που λείπω στα δημοτικά συμβούλια, ακολουθεί η βόλτα του σκύλου. Πρόκειται για τον κύριο Τσέπη, ένα δαγκανιάρικο βερικοκί κανίς που τρώει τα πάντα! Είναι ο τέταρτος της οικογένειας. Με τον άντρα μου φροντίζουμε να περνάμε τα βράδια μας παρέα. Είναι σημαντικό να μην χάνεται η επαφή. Φυσικά υπάρχουν νύχτες που γράφω ως πολύ αργά, ενώ στο σπίτι, συμπεριλαμβανομένου και του σκύλου, όλοι κοιμούνται! Τα Σαββατοκύριακα αυτοσχεδιάζουμε. Μας αρέσει να είμαστε οικογενειακά, αλλά και με αγαπημένους μας ανθρώπους. Βλέπουμε θέατρο, σινεμά, επισκεπτόμαστε μουσεία ή απλά απολαμβάνουμε το σπίτι μας. Το σημαντικό είναι να περνάμε χρόνο μαζί. Να είναι οι μέρες και οι καρδιές μας γεμάτες. Τα παιδιά μεγαλώνουν και ανοίγουν τα φτερά τους. Όταν έρθει η ώρα να πετάξουν, πρέπει να τα αφήσεις να πετάξουν μακριά, όσο πιο μακριά και όσο πιο ψηλά γίνεται. Τόσο που να μην μπορείς να τα φτάσεις! Απλά να είσαι πάντα εκεί, 24 ώρες μαμά, για όταν και όποτε σε χρειαστούν.
«Μαμά, έρχεσαι λίγο;»
Η Θεοδώρα Κατσιφή είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος σε ελληνική τράπεζα, στον τομέα της εταιρικής επικοινωνίας, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016, οπότε αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα της και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση θεατρικά έργα και πολλές ιστορίες για μικρούς και για μεγάλους (που αισθάνονται παιδιά). Είναι δημοτική σύμβουλος στο δήμο Μοσχάτου Ταύρου. Το βιβλίο της «Η κίτρινη σημαδούρα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον.
