Τα τελευταία παιδιά στη Γη τα γνώρισα από τον γιο και την κόρη μου, που πρώτα τα γνώρισαν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και έπειτα από το Netflix! Μια κι είμαι λάτρης των ζόμπι, βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τόσο τα βιβλία όσο και τη σειρά· μου άρεσε που ‒αν και φαινομενικά θα έπρεπε‒ δεν είναι καθόλου τρομακτικά και μου άρεσε επίσης που ο συγγραφέας Μαξ Μπράλιερ κατόρθωσε να περάσει στο προεφηβικό και εφηβικό κοινό πολιτισμικές αναφορές, ας μου επιτραπεί ο όρος, ενηλίκων και να προετοιμάσει έτσι μια νέα γενιά σπλατερόφιλων, χωρίς όμως να γίνει ούτε για μια στιγμή σπλάτερ.

Ο Μπράλιερ, λοιπόν, κατόρθωσε κάτι που στο μυαλό μου ένοιαζε ακατόρθωτο και γι’ αυτό θέλησα να του μιλήσω. Φοβόμουν πως θα είναι πολυάσχολος και δεν θα ήταν εύκολη η προσέγγισή του, αλλά έκανα λάθος. Όχι μόνο τον εντόπισα αμέσως, όχι μόνο δέχτηκε να συζητήσουμε, αλλά είχε πολύ χρόνο και διάθεση να μιλήσει με κάθε λεπτομέρεια για την παγκόσμια επιτυχία των τελευταίων παιδιών στη Γη.

Ποιος είναι ο Μαξ Μπράλιερ

Ο συγγραφέας συστήνεται ως σύζυγος, πατέρας και αδελφός, που κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του και να βιοπορίζεται από τα βιβλία του, που είναι γεμάτα από αναφορές σε πράγματα και καταστάσεις που λάτρευε παιδιόθεν. Μεγάλωσε στη Βοστόνη, έζησε ορισμένα καθοριστικά χρόνια της ζωής του στο Πίτσμπουργκ (όπου πρωτοσυνάντησε τον Τζορτζ Ρομέρο και τον κόσμο των ζόμπι του, πολύ πριν από τη μεγάλη αναβίωση της μετα-αποκαλυπτικής κουλτούρας που βιώσαμε από το 2000 κι έπειτα), πέρασε μια περίοδο στη Νέα Υόρκη και πλέον ζει στο Λος Άντζελες, με τη γυναίκα του και την κόρη τους. Κοσμογυρισμένος, περιμένει πώς και πώς να ξεμπερδεύουμε με την πανδημία, ώστε να συνεχίσει και τα ταξίδια του και να επισκεφτεί οπωσδήποτε και την Ελλάδα.

Από παιδί, λάτρευε και συνεχίζει να λατρεύει κάθε είδους αφηγήσεις. Η μεγάλη του αγάπη είναι οι ταινίες, αλλά συνεχίζει να «καταβροχθίζει» και βιβλία και κόμικς, να παίζει video games και βέβαια να βλέπει τηλεόραση. Επομένως, μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει λαμβάνοντας ποικίλες ποπ κειμενικές αναφορές. Μετά το Κολέγιο, μετέτρεψε ορισμένες από αυτές σε βιβλία ‒ήταν άλλωστε ευκολότερο από το να φτιάξει βιντεοπαιχνίδια ή σειρές ή ταινίες‒,βρήκε δουλειά στον εκδοτικό χώρο και τα πράγματα πήραν σιγά σιγά τον δρόμο τους. Ναι, ο Μαξ Μπράλιερ το παραδέχεται. Έχει σταθεί πολύ τυχερός στη ζωή του!

Η ιδέα και η ιστορία

Τα τελευταία παιδιά στη Γη τριγύριζαν ως ιδέα στο μυαλό του από τότε που ήταν παιδί κι είχε ένα δεντρόσπιτο και μια εναέρια τροχαλία, που χρησιμοποιούσε για να «πετάει» από δέντρο σε δέντρο. Σταδιακά, η φαντασία του δυνάμωνε. Μεγαλώνοντας, έγραψε ένα βιβλίο για ενήλικους, που διαδραματιζόταν στη Νέα Υόρκη και μιλούσε για την επιβίωση έπειτα από μια επίθεση Ζόμπι. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να γράφει παιδικές ιστορίες για εταιρείες όπως η Adventure Time, η Lego, η Steven Universe κ.ά και ανακάλυψε ότι του άρεσε να απευθύνεται και σε παιδιά! Έτσι, συνδύασε τα δυο ήδη γραφής, και το 2013 δημιούργησε το πρώτο βιβλίο των τελευταίων παιδιών, που πουλήθηκε αμέσως σε έναν από τους γνωστότερους εκδοτικούς οίκους παγκοσμίως.

Τα τελευταία παιδιά στη Γη είναι η ιστορία του δεκατριάχρονου Τζακ Σάλιβαν που ζει σε μια πόλη στην οποία επιτέθηκαν τέρατα. Όλοι οι κάτοικοί της έχουν εξαφανιστεί –είτε έφυγαν είτε έγιναν ζόμπι. Ο Τζακ κρύβεται στο δεντρόσπιτό του, που είναι εξοπλισμένο με καταπέλτες και περιβάλλεται από μια τάφρο. Διαθέτει επίσης βιντεοπαιχνίδια και ατελείωτα αποθέματα μπισκότων και αναψυκτικών, τα οποία έχει προμηθευτεί από τα εγκαταλειμμένα καταστήματα της πόλης. Ωστόσο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του τις ορδές των τεράτων και των ζόμπι που καραδοκούν. Πρέπει να βρει συμμάχους που θα του δείξουν εμπιστοσύνη, ώστε να γίνει ο απόλυτος ήρωας της εποχής της αποκάλυψης! Μέχρι τώρα, έχουν κυκλοφορήσει 7 βιβλία της σειράς (στην Ελλάδα 6) και ο Μπράλιερ υπόσχεται αρκετές ακόμα περιπέτειες. Επίσης, έχει στο πρόγραμμά του να γράψει και άλλα βιβλία για παιδιά, όπως για παράδειγμα ένα… γουέστερν, αλλά και κάτι που να μην εμπεριέχει fantasy και να είναι αληθινό, απλώς χιουμοριστικό, μα τίποτα δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο.

Μπορούν να συνυπάρξουν παιδιά με ζόμπι;

Προσωπικά, ως σπλάτερ μάμα, δεν ενοχλούμαι καθόλου από ένα δεκάχρονο που διαβάζει ή παρακολουθεί Τα τελευταία παιδιά στη Γη. Τι γίνεται, όμως, με τους άλλους γονείς; Μήπως ακούσουν ζόμπι και θεωρήσουν τη σειρά ακατάλληλη; Ο Μπράλιερ είναι κατηγορηματικός. Κανένα παιδί δεν θα φοβηθεί και κανένας γονιός δεν θα απορρίψει το ανάγνωσμα ή το θέαμα ως βίαιο ή φοβιστικό. Άλλωστε, είναι ο πρώτος που βάζει φρένο στον εαυτό του και… μαζεύεται αν αντιληφθεί ότι παρουσιάζει κάτι τρομακτικό ή ακατάλληλο για το κοινό του. Γράφει, μάλιστα, πάντοτε με γνώμονα όσα τον διασκέδαζαν χωρίς να τον τρομάζουν στην αντίστοιχη με αυτή των αναγνωστών του ηλικία και διαπιστώνει, μέσα από την επαφή του με παιδιά, ότι τα γούστα των διαφορετικών αυτών γενιών παραμένουν κοινά! Και προσέχει πολύ.

Ένα παράδειγμα: Στην τηλεοπτική μεταφορά των βιβλίων του στο Netflix, οι χρωματικές παλέτες είναι φωτεινές και πολύ συχνά ο ήλιος λάμπει. Σε μια μετα-αποκαλυπτική παραγωγή για ενήλικους, τα χρώματα θα ήταν γκρίζα και σκούρα. Όμως, ως γονιός και μεγάλος αδελφός, ο Μπράλιερ ξέρει πού απευθύνεται και φροντίζει τόσο στα γραπτά όσο και στα εικονικά κείμενά του να προσεγγίζει τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές ως παιδιά, χωρίς δηλαδή να χρησιμοποιεί κακία, ασχήμια, λεκτική ή σωματική βία, τρόμο… Αυτός είναι ο στόχος του και θεωρεί πως μάλλον τα έχει καταφέρει! Η επιτυχημένη του συνταγή περιλαμβάνει περιπέτεια, χιούμορ, ζόμπι και τέρατα!

Τα τελευταία παιδιά στη Γη είναι παιδιά καλοσυνάτα, που βρίσκονται ξαφνικά να ζουν μέσα σε έναν κόσμο άνω κάτω· κι όμως καταφέρνουν να χτίσουν μια δυνατή φιλία, να ζήσουν έντονες περιπέτειες και κυρίως να περάσουν καλά.

Εντωμεταξύ, οι γονείς των αναγνωστών του, οι βιβλιοπώλες και οι βιβλιοθηκάριοι είναι πάνω κάτω στην ηλικία του και «πιάνουν» αμέσως όσα έχει να πει. Φυσικά, θυμούνται κι εκείνοι όσα τους άρεσαν όταν ήταν στην προεφηβεία και στις αρχές της εφηβείας, του χαμογελούν, του κλείνουν το μάτι, σαφώς εγκρίνουν!

Ο Μπράλιερ θεωρεί πως είναι τόσο προσεκτικός με τις λεπτομέρειες, ώστε έχει δημιουργήσει στα βιβλία του ένα συμπάν που συνεπαίρνει ακόμα και τα πλέον διστακτικά προς τα βιβλία παιδιά και τα μεταμορφώνει σε φανατικούς αναγνώστες. Η ισορροπία των βιβλίων του οφείλεται και στην εξαιρετική δουλειά του εικονογράφου Ντάγκλας Χόλγκεϊτ, που ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή γραμμή και προσδίδει χιούμορ και τρυφερότητα σε στιγμές που θα μπορούσαν να αποδειχτούν σκοτεινές.

Πού οφείλεται η επιτυχία του;

Ο συγγραφέας πιστεύει (και ελπίζει) ότι αυτό που γοητεύει και ενθουσιάζει τους αναγνώστες του είναι οι περιπέτειες που ζουν αυτοί οι αδιαμόρφωτοι ακόμα χαρακτήρες, με τα μειονεκτήματα και τις ατέλειές τους, που προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο στον οποίο ζουν και αυτούς με τους οποίους τον μοιράζονται. Τα τελευταία παιδιά στη Γη διασκεδάζουν στο δύσκολο ταξίδι τους, έχουν φαντασία, είναι προστατευτικά και γενναία, ενώ οι επιτυχίες και οι αποτυχίες τους βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από ζόμπι και τέρατα, χωρίς γονείς και άλλους φροντιστές γύρω τους. Σε έναν κόσμο, όμως, πολύ απλούστερο από αυτόν που τελικά ζούμε εμείς, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς κοινωνικές πιέσεις. Μήπως ένα φανταστικό σύμπαν με ζόμπι και τέρατα είναι τελικά λιγότερο επικίνδυνο για ένα δωδεκάχρονο παιδί από έναν κόσμο όπου η εφηβεία κυριαρχείται από τα σόσιαλ μίντια; 

Η εικονογράφηση

Επιστρέφουμε στον Ντάγκλας Χόλγκεϊτ, τον εικονογράφο των τελευταίων παιδιών. Για άλλη μια φορά ο Μπράλιερ τονίζει πόσο τυχερός στάθηκε, καθώς δουλεύει με έναν άνθρωπο που είναι ταυτόχρονα καλός συνεργάτης και ταλαντούχος καλλιτέχνης. Ο συγγραφέας δεν πολυμπλέκεται πλέον στα πόδια του ή μάλλον στα χέρια του. Στην αρχή, προσπαθούσε να του περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια τις σκηνές και τους χαρακτήρες, να του μεταφέρει με λέξεις κάθε εικόνα που είχε ο ίδιος στο μυαλό του. Ο Χόλγκεϊτ επέστρεφε με εξαιρετικά σκίτσα, μα σύντομα ο Μπράλιερ κατάλαβε πως δεν είχε ανάγκη από τόσες πολλές οδηγίες. Τουναντίον, όταν σταμάτησε να τον καθοδηγεί, οι εικονογραφήσεις του ήταν ακόμα καλύτερες και πιο ευρηματικές. Οπότε του λέει κάτι γενικό, όπως: «Θέλω ένα τέρας με εκατοντάδες μάτια, που θα φοράει αθλητικά παπούτσια και θα κουβαλάει μια ρακέτα». Κι ο Χόλγκεϊτ… τα σπάει, σαν να «διαβάζει» καλύτερα τη φαντασία του Μπράλιερ απ’ ό,τι ο ίδιος ο Μπράλιερ. Έχουν χτίσει, λοιπόν, οι δυο τους μια άριστη σχέση αλληλοεμπιστοσύνης και δημιουργικής συνεργασίας. Το μόνο πρόβλημα είναι οι καθυστερήσεις του συγγραφέα να παραδώσει τα κείμενά του, που συχνά πιέζουν πολύ χρονικά τον εικονογράφο…

Η συνεργασία με το Netflix

Όταν το Netflix πρότεινε στον Μπράλιερ την τηλεοπτική μεταφορά των βιβλίων του, ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής του και κάτι που, όπως λέει, πότε δεν περίμενε πως θα συμβεί. Και τα πράγματα γίνονταν ολοένα και καλύτερα όσο η συνεργασία προχωρούσε και γνώριζε την εξαιρετική ομάδα από παραγωγούς, σεναριογράφους, καλλιτέχνες και σχεδιαστές και έθεταν μαζί ψηλά τον πήχη για το κοινό τους όραμα. Και κακά τα ψέματα, μετά την έναρξη της τηλεοπτικής προβολής, ανέβηκαν και οι πωλήσεις των βιβλίων.

Ο συγγραφέας (και παραγωγός πλέον) παρακολουθεί τη σειρά και ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί βλέποντας όσα φαντάστηκε πριν από χρόνια να ζωντανεύουν στην οθόνη. Φυσικά, παρατηρεί και λεπτομέρειες που εκ των υστέρων θα άλλαζε: ένα αστείο που θα ήθελε να έχει ειπωθεί αλλιώς, ένα τέρας που θα προτιμούσε σχεδιασμένο διαφορετικά … Έχει μάλιστα την τάση, για όλα αυτά, που κανείς άλλος δεν προσέχει, να κατηγορεί τον εαυτό του. Δεν παύει πάντως να είναι υπερήφανος για το αποτέλεσμα και να θεωρεί αγαπημένο του χαρακτήρα τον Τζακ, που άλλωστε κρύβει μέσα του και πολλά στοιχεία του ίδιου του Μπράλιερ. Του αρέσει, επίσης, ο τρόπος με τον οποίον εξελίχθηκε η Τζουν, τόσο στα βιβλία όσο και στην οθόνη. Το κορίτσι εμπεριέχει τα καλύτερα στοιχεία από όλες τις γυναίκες της ζωής του και γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο υπέροχη.

Η αποκάλυψη του κορονοϊού

Μπορεί στην πραγματικότητα να μην έχουμε έρθει (ακόμα) αντιμέτωποι με ζόμπι, όμως η Covid-19 έχει δημιουργήσει το δικό της μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό. Και ο Μαξ Μπράλιερ, όπως κάθε άνθρωπος, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Φυσικά του λείπουν τα ταξίδια, τα συνέδρια, οι επισκέψεις στα σχολεία, οι βιβλιοπαρουσιάσεις σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες και η άμεση αλληλεπίδραση με τα παιδιά. Φυσικά περιμένει πώς και πώς να επιστρέψει στους παλιούς ρυθμούς και συνήθειές του. Όμως, μέχρι τότε, κάνει πολλές ψηφιακές βιβλιοπαρουσιάσεις, στις οποίες, για να είναι ειλικρινής, δεν περνάει και άσχημα, παρέα με τους νεαρούς αναγνώστες τους.

Την περίοδο αυτή, επίσης, διαβάζει πολλά εικονοβιβλία με την κόρη του και δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στον Όλιβερ Τζέφερς. Δεν σταματάει ποτέ, όμως, να σκέφτεται Τα τελευταία παιδιά στη Γη και το μέλλον τους, σε βαθμό καμιά φορά εξουθενωτικό. Σκαρώνει ιδέες, στέλνει μέιλ στον εαυτό του, καταγράφει σημειώσεις πάνω σε χαρτάκια κι όλα αυτά κάποια στιγμή θα συγκεντρωθούν και θα δημιουργήσουν μια νέα ιστορία που θα εξελιχθεί σε ένα νέο βιβλίο.  Όταν έρθει η στιγμή αυτή, ο Μπράλιερ θα κλειστεί, όπως κάθε φορά που γράφει, στο γκαράζ του όπου βρίσκεται το γραφείο του, θα σταματήσει για ένα διάστημα να ελέγχει το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο, θα αποσυνδεθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θα εξαφανιστεί από τον κόσμο γύρω του, ώστε να αντεπεξέλθει στη συγγραφική πρόκληση.

Πάντως, είναι κατηγορηματικός. Αν και μεγάλωσε με τα ζόμπι, που μοιάζουν να υπάρχουν μέσα στο DNA του, αν και η ιδέα τού να τριγυρνάει ως παιδί με την παρέα του σε έναν κόσμο χωρίς γονείς και δασκάλους τού φαίνεται ιδιαίτερα δελεαστική, αν και θα διασκέδαζε πολύ αν είχε καθημερινά να αντιμετωπίζει προκλήσεις και περιπέτειες σαν κι αυτές των ηρώων του,  δεν θα άντεχε ούτε δυο λεπτά σε μια αποκάλυψη ζόμπι…

Από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία του Μαξ Μπράλιερ: Τα τελευταία παιδιά στη Γη, Η παρέλαση των ζόμπι, Ο βασιλιάς εφιάλτης, Το κοσμικό υπερπέραν, Η λεπίδα του μεσονυχτίου και Η απίθανη περιπέτεια της Τζουν  

Μάθετε περισσότερα για τον συγγραφέα στο http://www.maxbrallier.com/