Αυτές τις μέρες ζούμε δύσκολες ή, για να το πω πιο σωστά, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αν πριν αισθανόμασταν στρες και άγχος μέσα στην καθημερινότητα μας και αρκετοί από εμάς ξεχείλιζαν από συναισθήματα απροσδιόριστα, τα οποία νοηματοδοτούσαν και κατανοούσαν με δυσκολία εκδηλώνοντας ψυχοσωματικά προβλήματα, τώρα τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα οι υπαρξιακές αγωνίες απέραντες. Η επιδημία του covid19 έχει προκαλέσει μια, ας μου επιτραπεί ο όρος, “ψυχική πανδημία”.

Ο άνθρωπος, όπως έχω ξαναπεί και σε προηγούμενό μου άρθρο, σε όλη του την υπόσταση μοιάζει με έναν μικρό πλανήτη, το σώμα και η ψυχή χωρίζονται σε τόπους χαραγμένους από μνήμες,σμιλεμένους από ιστορίες, σχηματισμένους από την κίνηση στο αέναο του χρόνου. Υπάρχουν φορές που στην ανθρώπινη σκευή εισχωρούν κάποια συγκεκριμένα παράσιτα (γιατί έτσι και αλλιώς στο λειτουργικό σύστημα του σώματος άλλα και της ψυχής εισχωρούν διάφοροι «μικροοργανισμοί», μιλώντας και μεταφορικά ) τα οποία δρουν μολύνοντας σταδιακά όλο το σύστημα, κάποιες φορές ανεπανόρθωτα.

Πρόκειται για μια ψυχική πανδημία που μας ακινητοποιεί και μας παγώνει.

Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έχουμε παγώσει μπροστά σε αυτή την άγνωστη, τρομαχτική απειλή.

Μια απειλή που εγείρει φοβίες και αγωνίες σε επίπεδο που αφορά όλους τους ανθρώπους σε όλες τις γωνιές του πλανήτη αλλά και σε προσωπικό επίπεδο που αφορά τον κάθε ένα από εμάς ξυπνώντας προσωπικούς και ασυνείδητους υπαρξιακούς εφιάλτες.

Λόγω της κρίσιμης κατάστασης πριν προχωρήσω να γράφω θέλω να τονίσω πως το άρθρο αφορά περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν επιβεβαιώσει μιλώντας με τον θεράποντα γιατρό τους πως είναι υγιείς και πως τα συμπτώματά τους αφορούν το στρες.

Αυτές τις μέρες πολλοί άνθρωποι παρουσιάζουν συμπτώματα παρόμοια με αυτά που θα παρουσίαζε κάποιος που έχει προσβληθεί από τον επικίνδυνο ιό, πόνο στο στέρνο και δύσπνοια, γαστρεντερικές διαταραχές, ταχυκαρδία ακόμα και μυϊκό πόνο.   

Πολλές φορές, λοιπόν, κυρίως στις μέρες της πανδημίας, συμβαίνει να μην έχουμε άμεση επαφή με τα συναισθήματα μας ή να μην τα εκδηλώνουμε, καταπιέζοντάς τα, δημιουργώντας έτσι μια συσσώρευση ενέργειας μέσα μας. Η ενέργεια αυτή με τη σειρά της μπορεί να ενεργοποιήσει κάποιο όργανο- στόχο και έτσι να αρχίσουμε να αισθανόμαστε τα συμπτώματα και να αναρωτιόμαστε αν η δύσπνοια ή ο επίμονος στομαχόπονος οφείλεται σε κάτι πολύ σοβαρό.

Στις περιπτώσεις, λοιπόν, που η ρίζα του προβλήματος δεν είναι κάποια βλάβη στο όργανο που παρουσιάζει τα συμπτώματα αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε μέσα μας να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να νοηματοδοτήσουμε το σύμπτωμα.

Αυτές τις μέρες, για να αντιμετωπίσουμε και την ψυχική πανδημία, είναι βοηθητικό, αν όχι αναγκαίο, να έχουμε ένα δίκτυο επικοινωνίας, να ανταλλάσσουμε σκέψεις, αγωνίες και προβληματισμούς και αν δούμε πως η ένταση και τα συμπτώματα όχι μόνο δεν υποχωρούν  αλλά μεγαλώνουν, αφού επικοινωνήσουμε ξανά με τον γιατρό μας και μας επιβεβαιώσει πως είναι θέμα στρες (γιατί είπαμε αν δεν είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, χρειάζεται να πάμε στη δουλειά ή ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε την σωματική μας κατάσταση) τότε θα πρέπει  να μιλήσουμε με κάποιον ειδικό στον τομέα ψυχικής υγείας ο οποίος θα μπορέσει να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε και να μεταφράσουμε τα σημάδια που στέλνει το σώμα μας.

• Μείνετε σπίτι
• Μείνετε ασφαλείς
• Μιλήστε με ανθρώπους που αγαπάτε
• Αν δεν έχετε ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσατε να μιλήσετε τότε μπείτε σε ομάδες, πχ γίνεται μέλη σε ομάδες δημιουργικών δραστηριοτήτων
• Χορέψτε
• Ζωγραφίστε
• Διαβάστε
• Δείτε ταινίες
• Μαγειρέψτε
• Ενημερωθείτε με προσοχή και μέτρο (η υπερπληροφόρηση είναι παραπληροφόρηση )
• Ασκηθείτε
• Φτιάξτε τα ντουλάπια σας/ οργανώστε τον χώρο σας/το σπίτι σας
• Κάντε τέλος πάντων όσα δεν μπορούσατε να κάνετε τόσο καιρό που δεν ήσασταν στο σπίτι
• Αν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα από όλα αυτά και υποφέρετε από συναισθήματα βαριά και σκοτεινά τότε μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια!

ΥΓ. ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Τα μικρά μας είναι ακόμα πιο ευάλωτα από εμάς μιας και είναι ακόμα πιο δύσκολο για εκείνα να κατανοήσουν τι συμβαίνει και τι αισθάνονται, το σωματάκι τους είναι ο πρώτος χώρος στον οποίο θα ξεσπάσει η αγωνία.

• Να τους μιλάτε με ψυχραιμία για όσα συμβαίνουν (αν δεν μπορείτε εσείς, ας αναλάβει κάποιος πιο ψύχραιμος αυτόν τον ρόλο).
• Να τους δίνετε χώρο να μιλήσουν, να ρωτήσουν να εκφράσουν την αγωνία τους.
• Να τα βοηθάτε να αποφορτίζονται διαβάζοντας ιστορίες με κακούς που χάνουν από τους καλούς.
• Να παίζετε παιχνίδια στα οποία θριαμβεύει το καλό ακόμα και μετά από μεγάλη μάχη (αυτό όπως έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο είναι απολαυστικό και απελευθερωτικό και για μας τους μεγάλους ).

Μένουμε σπίτι λοιπόν, ακούμε το σώμα μας, το φροντίζουμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε χώρο γύρω μας και μέσα μας ώστε να μπορούν να διακινηθούν ελεύθερα τα συναισθήματα μας, ακόμα και τα δύσκολα, προσπαθώντας  να αποφορτιστούν δημιουργικά!

Και μην ξεχνάτε ότι για την ψυχική πανδημία «το μόνο φάρμακο είναι ένα, το δημιουργείν».