Την Τρίτη κανονίσαμε με φίλους να πάμε στο Καλαμάκι να κάνουμε μια βουτιά. Έφτασα πρώτη εγώ στο ραντεβού, με μια φίλη. Καύσωνας γαρ, η παραλία τίγκα… Απλώσαμε τις ψάθες μας και καθίσαμε στα καρεκλάκια μας, όταν ξαφνικά νιώθω στο πόδι μου μια έντονη υγρασία. Γυρίζω και τι να δω;! Ένα παιδί, 4 ετών περίπου, έχει βγάλει το πουλί του και, σαν πυροσβέστης, κατουράει δεξιά αριστερά κρατώντας τη…μάνικα, όπου βρει (στο πόδι μου, στην καρέκλα, στην ψάθα μας…)

Η μάνα του, μια τριαντάρα με ένα φούξια φόρεμα-τουαλέτα, χασκογελάει βλέποντας τον κανακάρη της να ανεμίζει το πουλί και συνεχίζει, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να στρώνει την ψάθα της. Το παιδί συνεχίζει να μας κατουράει. Άφωνη εγώ ψελλίζω «Καλά, αστείο σας φαίνεται;!» για να λάβω για απάντηση: «Και τι θες να κάνω; Παιδί είναι. Δεν τον πρόλαβα». Το παιδί, εντωμεταξύ, συνεχίζει να με κατουράει!

«Εξακολουθεί να κατουράει πάνω μου, κυρία μου» της λέω, ενώ συνεχίζει εκείνη ατάραχη να στρώνει την ψάθα της, χασκογελώντας, κι ο μικρός να ανεμίζει το πουλί του (πόσες μέρες είχε να κατουρήσει αυτό το παιδί;;;) «Αν δεν σου αρέσει», μου λέει, «να πας στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Εδώ είναι ανοιχτή παραλία!!!» Κάπου εδώ τελείωσε και το κατούρημα…

Ψελλίζω: «Δηλαδή, συγγνώμη, στις ανοιχτές παραλίες επιτρέπεται να κατουράει ένα παιδί όπου βρει; Πάνω σε λουόμενους; Ψάθες;» «Μάλλον δεν ξέρεις από παιδιά. Κι έτσι που είσαι πώς να ξέρεις. Πού να ’χεις παιδιά σε τέτοιο χάλι που είσαι!!! Δεν τον πρόλαβα, μανδάμ, τι να κάνουμε τώρα;;; Παιδί είναι… Προτιμούσες να είχε κατουρήσει μέσα στη θάλασσα;;;!!!!!»

Μου ‘χει κοπεί η λαλιά

«…»

«Κάνεις τόση φασαρία επειδή ένα παιδί κατούρησε στην άμμο, αλλά όταν φέρνετε τα κωλόσκυλά σας δεν έχετε πρόβλημα…»

«Ωραία. Τώρα που θα έρθουν οι γιοι μου θα τους πω να σας κατουρήσουν», ψελλίζω.

«Σιγά μην έχεις γιούς και έχουν και πουλιά έτσι όπως είσαι…»

(Πώς στο διάολο πρέπει να είσαι για να έχεις γιο με πουλί, αναρωτιέμαι μέσα στο «κάψιμό» μου). Και τότε αρχίζει να πετάει άμμο πάνω στα κατουρημένα (στο πόδι μου, στην ψάθα, στην καρέκλα μου!)

«Τι κάνεις εκεί;!» Έχασα τον πληθυντικό. Όταν χάνω τον πληθυντικό είναι σοβαρά τα πράγματα!

«Σου ρίχνω χώμα για να μην γκρινιάζεις!» απαντάει χασκογελώντας…

«Φύγε από δω γιατί θα σε δείρω». Της το είπα, παιδιά, το ομολογώ… Δεν άντεξα.

Και αρχίζει και ουρλιάζει: «ΘΕΛΩ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΟΥ ΤΩΡΑΑΑΑΑ, ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ, ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΡΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΤΟΥΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ»

Και πετάγεται μια άλλη θεάρα και μου λέει «Σιγά το πουλί που είχε και σε ενόχλησε το πουλί του παιδιού!!!»

Ακόμα τσακώνεται η «κυρία» με την άλλη «κυρία» που της είπε μικρό το πουλί του τετράχρονου γιου της.