Το κάθε θαύμα κρατάει μόνο για μια στιγμή… και εμείς την κάθε στιγμή τη σπαταλάμε περιμένοντας την επόμενη στιγμή, εκείνη που θα μας φέρει το όνειρο στο πιάτο, φανταζόμαστε να την χλαπακιαζουμε και να χορταίνουν τα αδηφάγα μωρά που ακόμα κλαψουρίζουν μέσα στις σπηλιές του δάσους της ψυχής μας. Πεινασμένοι, μέσα στα σκοτάδια θα μείνουμε για πάντα αν περιμένουμε απλά να έρθουν σε μας και να μας βρουν οι στιγμές.

Έχετε κοιτάξει από πολύ κοντά ένα παιδί να χορεύει; Ένα παιδί να παίζει, ένα παιδί να κλαίει; Ένα παιδί να γελά; Για δείτε το καλά, δείτε πως βουτά με φυσικότητα στην κάθε στιγμή, πως της ρουφά με λαχτάρα το μεδούλι για να τραφεί και να ψηλώσει… Δεν περιμένει, ορμά στο θήραμα του και το κατασπαράζει. Όλοι έχουμε υπάρξει εκείνο το παιδί. Και κάπου εκεί στο πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, τις περισσότερες φορές επικρατεί ένα χάος και ενώ χρειάζεται βοήθεια ο άνθρωπος, ώστε να ζήσει στη στιγμή γνωρίζοντας παράλληλα την τέχνη της ισορροπίας, το μόνο που μαθαίνει είναι να ξεχνά πως η στιγμή τον ταΐζει. Αντί να εκπαιδευτεί να μη βιάζεται και να μην πέφτει με τα μούτρα στο φαΐ, αντί να μάθει να απολαμβάνει. Γιατί αυτό είναι το μυστικό της ζωής για έναν άνθρωπο υγιή και χαρούμενο, να αντέχει και να απολαμβάνει, να αντέχει τις κακοτοπιές και να απολαμβάνει τις στιγμές. Αντί αυτού, όμως, σαν να του έχει δοθεί η εντολή να περιμένει κρατώντας το εαυτό του σε πείνα εξαντλητική, εν αναμονή της ζωής, χάνει το φως και την ευκαιρία να ταϊστεί. Και τις περισσότερες φορές στριμωγμένος και πεινασμένος, ο άνθρωπος στριμώχνει και στερεί το φαΐ και σε άλλους ανθρώπους…