«Πάει ο λαγός να πιει νερό στης Μαριάννας τον λαιμό…»  Δύο (ενήλικα) δαχτυλάκια ξεκινούν και «περπατούν» από την κοιλίτσα προς τον λαιμό, λέγοντας το τραγούδι. Παιχνίδι που περνάει από γενιά σε γενιά, από μαμά–μπαμπά–γιαγιά–παππού θεία–θείο προς κάθε μωρό. Παίζεται ξανά και ξανά, όσο το βρέφος περνάει καλά και του δίνει ευχαρίστηση.

Συνηθίζω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, να το παίζω με μικρά παιδιά. Να ξεκινώ από την κοιλίτσα ή από την πατουσίτσα ή από το χέρι και να κάνω «διαδρομές», πότε πιο αργά πότε πιο γρήγορα, μέχρι να φτάσω εκεί που λέει το τραγουδάκι.

Αρχικά, δεν θα έλεγε κανείς ότι ένα τέτοιο παιχνίδι έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Φαίνεται ότι το παιδί απλά αποδέχεται ό,τι γίνεται. Η συμμετοχή του περιορίζεται στο να ευχαριστιέται. Φαινομενικά τίποτα παραπάνω.

Αν το δούμε, όμως, βαθύτερα, το παιχνίδι αυτό προσφέρει πολλά! Κάθε μωρό που γεννιέται, αρχικά δεν διαφοροποιεί τον εαυτό του από τους άλλους –από το περιβάλλον του. Αυτή είναι μία γνώση και επίγνωση που χτίζεται σιγά σιγά και μερικές φορές επώδυνα, μια και το βρέφος αντιλαμβάνεται τη διαφοροποίηση αυτή μέσω μικρών αποχωρισμών (φεύγει κάποιος από τον χώρο κ.ο.κ.)

Χρησιμοποιώ, λοιπόν, τα δάχτυλά μου και περπατώ πάνω στο ποδαράκι, στην κοιλίτσα, στο μπρατσάκι… Κάθε φορά που ακουμπώ ένα σημείο, ενεργοποιείται η αίσθηση. Κάθε άγγιγμα είναι σαν να επισημαίνεται ένα σημείο του σώματος. Το μικρό παιδί γίνεται παρατηρητής στη διαδρομή που ακολουθώ. Σιγά σιγά μαθαίνει, λέει στον εαυτό του: «να το πόδι μου, να η φτέρνα μου, το γόνατο, το χέρι». Τα αισθάνεται ένα προς ένα και συνειδητοποιεί ότι είναι δικά του. Είναι το σώμα του!

Για κάθε βρέφος είναι μια ανακάλυψη το να αντιληφθεί τα μέρη του σώματός του ή/και τις λειτουργίες του. Τα βλέπουμε ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής τους να παρατηρούν την παλάμη τους ή να ακούν τη φωνή τους και να βγάζουν ήχους, άλλοτε χαμηλόφωνα και συχνά δυνατά, και να χαίρονται που αντιλαμβάνονται ότι η φωνή αυτή βγαίνει και ελέγχεται από αυτά! Έτσι, το «Πάει ο λαγός να πιει νερό» είναι ένα παιχνίδι που βοηθάει τη διαδικασία αυτή ‒το να γνωρίσει, δηλαδή, το μωρό το σώμα του, να το αντιληφθεί και να καταλάβει τις λειτουργίες του‒ ενώ ταυτόχρονα του δίνει την ευκαιρία για ευχαρίστηση, γέλιο και επικοινωνία!

Η Μαριάννα Κουμαριανού είναι παιδαγωγός και συγγραφέας. Θα τη βρείτε στο mkoumarianos@gmail.com