Διαβάσατε τον τίτλο και –παραδεχτείτε το– θέλετε σίγουρα μια λαχταριστή μηλόπιτα. Προς το παρόν, θα σας προσφέρουμε μια λαχταριστή θεατρική παράσταση. Κοντά μας έχουμε τη Ματίνα Δημητροπούλου και την Ευγενία Μαραγκού, πρωταγωνίστριες της παράστασης «Μήλα Ζάχαρη Κανέλα», που παίζεται στο θέατρο Φούρνος –πόσο ταιριαστό–  από το μακρινό πλέον 2008!

Γεια σας, κορίτσια! Φέτος είναι η 14η χρονιά που φουρνίζετε μήλα, ζάχαρη και κανέλα. Αν δεν κάνω λάθος, μιλάμε για τη μακροβιότερη παιδική παράσταση στην Ελλάδα. Εγώ, φανταστείτε, σας είχα δει το 2010!  Πώς δημιουργήθηκε; Εσείς οι δυο βρίσκεστε επί σκηνής από το πρώτο της ανέβασμα… Πού οφείλεται η επιτυχία αυτή;
Ευγενία: Πράγματι, είναι η μακροβιότερη παιδική παράσταση και μάλιστα με τους ίδιους ηθοποιούς. Ξεκινήσαμε το 2008, όταν η Ελεάννα Σαντοριναίου είχε την ιδέα να διασκευάσουμε θεατρικά ένα αγγλικό λαϊκό παραμύθι για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, μπήκαμε αμέσως στη διαδικασία της διασκευής και των προβών οι τρεις μας. Έτσι, ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι με ομαδική διάθεση και κέφι, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του θεάτρου, που ανέλαβε την παραγωγή και την οργάνωση των πάντων, δηλαδή την Ντοντό Σαντοριναίου και τη Μυρτώ Καμβύση. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Ματίνα κι εγώ, από χρόνια φίλες και συνεργάτιδες, ήμασταν ήδη έμπειρες ηθοποιοί, ενώ ήταν η πρώτη απόπειρα της Ελεάννας να μπει στον χώρο της σκηνοθεσίας. Μας εμπιστεύτηκε και την εμπιστευτήκαμε!  Η δική μας εμπειρία και η δική της φρέσκια ματιά, σε συνδυασμό με τη βαθιά γνώση της ομάδας του Φούρνου για την προσέγγιση των παιδιών μέσω της τέχνης, βοήθησε στο να «δέσει το γλυκό», η μηλόπιτά μας! Η επιτυχία της παράστασης οφείλεται ακόμα στο ότι είναι σχεδιασμένη με τρυφερότητα και χιούμορ πάνω στις ανάγκες των μικρών θεατών, λαμβάνοντας όμως υπόψη και τις ανάγκες των συνοδών, δηλαδή του ενήλικου κοινού.

Πείτε μας δυο λόγια για την ιστορία. Για ποιες αξίες μιλάει και ποια αφηγηματικά μέσα χρησιμοποιείτε;
Ματίνα: Μια γιαγιά θέλει να κάνει μηλόπιτα να την πάει στα εγγονάκια της. Δεν έχει μήλα, έχει όμως κεράσια. Ξεκινάει, λοιπόν, ένα ταξίδι προκειμένου να βρει κάποιον που να έχει μήλα για να τα ανταλλάξει με τα κεράσια. Στον δρόμο συναντά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που τους βοηθάει και τη βοηθούν και καταφέρνει τελικά να βρει τα πολυπόθητα μήλα για την πίτα της. Η παράσταση μιλάει για τη δύναμη της θέλησης, την αξία της  ανταλλαγής, την αλληλοϋποστήριξη, τη δύναμη της αισιοδοξίας και τη χαρά της προσφοράς, χρησιμοποιώντας τη δύναμη του παραδείγματος, χωρίς διδακτική πρόθεση. Το συμπέρασμα και τα μηνύματα βγαίνουν αβίαστα, καθώς εξελίσσεται η ιστορία. Στην παράσταση υπάρχει ο ρόλος της γιαγιάς και του αφηγητή, που υποδύεται και άλλους, διαφορετικούς ρόλους, αλλά χρησιμοποιούνται και κούκλες της καταπληκτικής κατασκευάστριας και κουκλοπαίκτριας Άννας Σαντοριναίου. Η μια από αυτές μάλιστα, ο παππούς Αρίστος, είναι μεγάλου μεγέθους μάπετ.  Χωρίς, λοιπόν, να παίζουμε κουκλοθέατρο, ενσωματώνουμε και τέτοια στοιχεία, που αγαπούν τα παιδιά και μάλλον γοητεύουν και τους μεγάλους!

Πώς καταφέρνετε να κρατάτε την προσοχή των μικρών παιδιών στραμμένη σε εσάς; Ιδιαίτερα φέτος, που τα μέτρα προστασίας κατά του κορονοϊού έχουν αλλάξει τη διαδραστική δομή της παράστασης;
Ευγενία: Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 2,5 έως 5,5 χρονών, αλλά ανταποκρίνονται και μικρότερα ή μεγαλύτερα παιδιά που συνήθως συνοδεύουν τα αδελφάκια τους. Είναι ιδανική για την πρώτη επαφή με το θέατρο, αλλά προτείνεται και για παιδιά που ήδη έχουν παρακολουθήσει ήδη, καθώς η κάθε ηλικία απολαμβάνει διαφορετικά επίπεδα της παράστασης και αντιλαμβάνεται σε διαφορετικό βαθμό τα νοήματά της. Ο διαδραστικός της χαρακτήρας κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκειά της, τα βοηθά να είναι ενεργοί θεατές και να νιώθουν ότι είναι μέρος της ιστορίας και συστατικό της ίδιας της παράστασης. Αυτό δεν το έχουμε χάσει λόγω των υγειονομικών πρωτοκόλλων. Απλώς έχουμε προσαρμόσει τη διαδραστικότητα, ώστε να τηρούμε τα μέτρα χωρίς να στερούμε ούτε από τα παιδιά τη χαρά της ενεργητικής συμμετοχής ούτε κι από μας την απόλαυση της αλληλεπίδρασης μαζί τους.

Πώς δουλέψατε με τη σκηνοθέτιδα, ώστε να τροποποιήσετε την παράσταση; Φοβάστε καθόλου αυτή την αναγκαστική αποστασιοποίηση;
Ματίνα: Δεν ήταν δύσκολο να προχωρήσουμε στις τροποποιήσεις. Με την Ελεάννα δουλεύουμε τόσα χρόνια μαζί, και σε τόσες παραστάσεις, ώστε πλέον συνεννοούμαστε μ’ ένα βλέμμα. Ξέραμε εξαρχής πώς θα κινηθούμε ώστε να μη χάσει τη ζωντάνια της η παράσταση. Συζητήσαμε από κοινού προτάσεις και τις δοκιμάσαμε άμεσα. Κύριο μέλημά μας ήταν να μη χαθεί το διαδραστικό στοιχείο και το καταφέραμε. Καθόλου δεν φοβόμαστε, γιατί η απόσταση δεν σημαίνει αποστασιοποίηση. Απευθυνόμαστε απευθείας στα παιδιά, όπως και πριν, κοιτώντας τα στα μάτια. «Πιάνουμε στον αέρα» την όποια απορία ή παρέμβασή τους ή όποιο τυχαίο γεγονός προκύψει εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι ένα μικρό γελάκι, και τα ενσωματώνουμε επιτόπου. Το κοινό είναι μέρος της παράστασης! Ζητάμε να μας βοηθήσουν στην εξέλιξη της ιστορίας, συμμετέχουν με τη γνώμη τους, τις φωνές τους, το κέφι τους, «ζυμώνουν» μαζί μας και χορεύουν από τη θέση τους. Το μόνο που δεν κάνουν πια είναι να ανεβαίνουν στη σκηνή. Αυτό μας έχει λείψει∙ αλλά είναι προσωρινό και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουμε, με υπομονή!

Τα παιδιά χρειάζονται το θέατρο. Με τη φράση αυτή ο «Φούρνος» καλεί φέτος γονείς και μικρούς θεατές στις παραστάσεις του. Πώς πιστεύετε πως ήταν η ζωή χωρίς θέατρο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο;
Ευγενία: Η ζωή τον τελευταίο καιρό ήταν δύσκολη για όλους. Στα παιδιά έλειψε η φυσική επαφή και η συμμετοχή σε ομαδικές δραστηριότητες με συνομήλικούς τους, που είχε υποκατασταθεί από μια οθόνη. Και ναι,  η ζωή χωρίς θέατρο  –δηλαδή χωρίς ένα ταξίδι στη φαντασία με όρους τέχνης, αυτή η μαγεία τού να εξελίσσεται μια ιστορία μπροστά σου ζωντανά και να την παρακολουθείς μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, να γίνεσαι κι εσύ μέρος της επομένως– δημιούργησε ένα κενό, ειδικά για αυτές τις ηλικίες, που ζουν και κινούνται ακόμα μέσα στην περιοχή του μύθου. Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη, το θέατρο. Κι εμείς οι καλλιτέχνες χρειαζόμαστε το θέατρο, τόσο για την καλλιτεχνική μας έκφραση, αλλά κυρίως για τη μεταξύ μας επαφή και την επαφή με το κοινό. Ο κόσμος μας επί ενάμιση χρόνο αποχής από την καλλιτεχνική δημιουργία ήταν ένας «κόσμος ανάποδος»! Φέτος, μακάρι να είμαστε όλοι υγιείς και να έχουμε έναν όμορφο θεατρικό χειμώνα.
Ματίνα: Να κλείσω κι εγώ με μια ευχή! Καλή και ποιοτική θεατρική χρονιά με ανοιχτά και γεμάτα θέατρα!

Τα «Μήλα Ζάχαρη Κανέλα» παίζονται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 17:30, ενώ κάθε Κυριακή στις 11:30 παίζεται «Το αγόρι με τα μπλε μαλλιά». Το θέατρο Φούρνος είναι covid free. Η χρήση μάσκας είναι επιβεβλημένη για τους θεατές και διατηρείται η απαραίτητη απόσταση ανάμεσα στους θεατές και στους ηθοποιούς. Εκτός από τα πρωτόκολλα απολύμανσης και καθαριότητας που ακολουθούνται, υπάρχει επιπλέον εξαερισμός, και συσκευή ιονισμού χώρου. Δείτε περισσότερα στο https://fournos-culture.gr/